Το να είναι κάποιος «πατέρας» (ata εις την τουρκικήν γλώσσα) του τουρκικού λαού αποτελεί μοναδικό και σημαντικό γεγονός στην ιστορία αυτής της χώρας. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι να είσαι πατέρας. Ακόμη και κάποιος που συμπεριφέρεται με καλοσύνη στον συνάνθρωπο του λέμε ότι του συμπεριφέρθηκε σαν πατέρας, στην μεταφορική βέβαια έννοια της λέξης. Αλλά το να υποχρεώνεις έναν λαό να σε ονομάζει πατέρα, να σε λατρεύει για τα «επιτεύγματά», τις «αρχές» και τα «κατορθώματά» σου είναι παράλογο και ίσως υποκρύπτει κάτι βλαπτικό για την προσωπικότητά σου.
Ο Μουσταφά Κεμάλ αυτοαναγορεύτηκε με διάταγμα το 1934 ως Kemal Atatürk. Γιατί άραγε το έκανε αυτό; Στο ερώτημα υπάρχει απάντηση, αλλά ουδείς στην Τουρκία και σε άλλες χώρες τολμάει να την δώσει. Οι Τούρκοι δεν τολμούν καν να θέσουν το ερώτημα ή να το συζητήσουν διότι γνωρίζουν τα επακόλουθα, ήτοι σύλληψη ίσως και λυντσάρισμα. Τα ψέματα και η προσωπολατρία των Κεμαλιστών, και κάποιων συνοδοιπόρων τους στην Ελλάδα όπως ο νυν δήμαρχος Θεσσαλονίκης και ο τραγουδιστής Ρέμος, δεν έχουν όρια. Γιατί όμως θα πρέπει να σιωπούμε χωρίς να αναφέρουμε για τους αιμοσταγείς γείτονες μας κάποιες πικρές αλήθειες που αφορούν τον «πατέρα» τους, τον «πατέρα» του Μπουτάρη και του Ρέμου. Εξηγούμεθα αναλυτικότερα.
Υπάρχει απόφαση του οθωμανικού δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης από την εποχή της τουρκοκρατίας σύμφωνα με την οποία ο Μουσταφά Κεμάλ είναι παιδί αγνώστου πατρός. Θα ήταν βέβαια ποταπό να κατηγορήσουμε κάποιον επειδή είναι νόθος. Και δεν θα το κάνουμε. Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά στην Τουρκία και στην Ελλάδα που γεννήθηκαν νόθα και δεν φταίνε σε τίποτα γι΄ αυτό. Σε τελευταία ανάλυση δεν έφταιγε σε τίποτε ο Κεμάλ. Θα ήταν προφανώς δύσκολο για αυτόν να ομιλεί για την παιδική του ηλικία και κατανοούμε ότι ποτέ δεν είχε αναφερθεί όσο ζούσε σε αυτήν και μάλιστα παραποίησε τα πάντα σχετικά με τα παιδικά του χρόνια. Ουδείς θα ήθελε να είναι στην θέση του Μουσταφά Κεμάλ και σίγουρα μια τέτοια κατάσταση είναι οικτρή. Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται κάποιος είναι γιατί οι Τούρκοι, οι Κεμαλιστές δεν επαναξιολογούν την ιστορία του Κεμάλ έτσι ώστε όλος ο κόσμος να μάθει, ακόμη και οι συνοδοιπόροι τους στην Ελλάδα, και να έχει μια αντικειμενική εικόνα για αυτό το ιστορικό πρόσωπο.
Οι Ρώσοι π.χ. επαναξιολογούν την περίοδο της κομμουνιστικής δικτατορίας και τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν εκείνη την περίοδο.Πολλοί λαοί και πολλά έθνη επαναξιολόγησαν την ιστορία τους και τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο ώστε οι επόμενες γενιές να μάθουν την ιστορική αλήθεια. Οι Τούρκοι όμως επιμένουν στην «αγιοποίηση» του Κεμάλ και των υποτιθέμενων «αρχών» του, αρχές που ποτέ δεν είχε. Η μόνη του αρχή και το μόνο του πιστεύω ήταν η βία και η λεηλασία. Ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν αρχιτέκτων μαζικών δολοφονιών και εκκαθαρίσεων.
Ο Μουσταφά Κεμάλ δεν ίδρυσε κανένα δημοκρατικό και σύγχρονο κράτος όπως διατείνονται οι οπαδοί του. Αυτό το λεγόμενο μοντέρνο κράτος από την ημέρα της ιδρύσεως του έως σήμερα έχει διαπράξει εναντίον όλων των μειονοτήτων εγκλήματα όπως βασανιστήρια, απελάσεις, αφομοιώσεις, εξοντώσεις και γενοκτονίες. Είναι αυτό ένα σύγχρονο, δημοκρατικό κράτος; Να υπενθυμίσουμε ότι ο Μουσταφά Κεμάλ μέχρι του θανάτου του διοικούσε την Τουρκία με δικτατορικά διατάγματα και μονοκομματικό σύστημα. Είχε δε δώσει στον τουρκικό στρατό αρμοδιότητες τέτοιες που του έδιναν την δυνατότητα να ελέγχει τα πάντα.
Η μόνη μεταρρύθμιση που επέφερε στην Τουρκία ήταν η εισαγωγή του λατινικού αλφαβήτου. Όμως με αυτή την αλλαγή απωλέσθηκαν περίπου 85.000 οθωμανικές λέξεις με αποτέλεσμα το τουρκικό λεξιλόγιο σήμερα να αποτελείται μόνο από περίπου 35.000 λέξεις και οι νέες γενιές των Τούρκων να αδυνατούν σήμερα να καταλάβουν τα οθωμανικά κείμενα της εποχής του Κεμάλ. Όσο δε αφορά την κοσμικότητα του κεμαλικού κράτους να υπενθυμίσουμε ότι διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους δεν υπήρξε ποτέ. Οι μουσουλμάνοι ιερωμένοι ήταν και είναι υπάλληλοι του κράτους και στην προσευχή της Παρασκευής διαβάζουν και μεταβιβάζουν τις γραπτές εντολές της Άγκυρας.
Τι άλλαξε στην πράξη με την άνοδο του Κεμάλ στην εξουσία; Τίποτε, εκτός της εμφάνισης της βαρβαρότητας των Κεμαλιστών. Η λεγόμενη Δύση θα πρέπει κάποτε να αντιληφθεί και να παραδεχθεί την αλήθεια. Οι Κούρδοι, οι Αρμένιοι, οι Αλεβίτες, οι Πόντιοι, ο Ελληνισμός της Σμύρνης, της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου μπορούν να αξιολογήσουν καλύτερα από τους «Μπουτάρηδες», «Ρέμους» και άλλους τουρκολάγνους που μακρόθεν αναμασούν κυριολεκτικά μπαρούφες για τον «μεταρρυθμιστή» Κεμάλ. Τα ευρωπαϊκά κράτη, και κάποιοι ευρωπαίοι ηγέτες, είναι εξ ίσου υπεύθυνα για τα αίσχη του Κεμάλ και των Κεμαλιστών και θα πρέπει να πάψουν να επαινούν το έργο του σφαγέα, διότι αλλιώς είναι το ίδιο ανήθικα όσο αυτός και οι συνοδοιπόροι του.
Σε όλη την διάρκεια ύπαρξης αυτού του μογγολικού κράτους που ονομάζεται Τουρκική Δημοκρατία, όλους αυτούς που οι Κεμαλιστές τους θεωρούσαν εσωτερικούς εχθρούς τους, τους έβλαπταν με την μέθοδο της δυσφήμησης και αναλήθειας. Όροι και έννοιες όπως «αρμένικη καταγωγή» (ermeni dolu), «άπιστος» (giavur) χρησιμοποιούνταν και χρησιμοποιούνται ως σήμερα για να λασπολογήσουν Τούρκους και μη που αμφισβητούσαν και αμφισβητούν το έργο του Κεμάλ και αποκαλύπτουν τα βάρβαρα πεπραγμένα του. Η Τουρκική Δημοκρατία ψήφισε μάλιστα και τον νόμο 5816, σύμφωνα με τον οποίο όποιος αμφισβητεί το πρόσωπο και το έργο του Κεμάλ «πατέρα των Τούρκων» φυλακίζεται άμεσα και τα δικαστήριο επιβάλλει εξοντωτικές ποινές.
Εμείς ούτε θα δυσφημήσουμε, ούτε θα λασπολογήσουμε όπως κάνουν οι Τούρκοι και οι τουρκολάγνοι συνοδοιπόροι τους, αλλά θα αναφερθούμε στην κατωτέρω εικόνα που δείχνει το κείμενο της απόφασης 451 του δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης στην οθωμανική- αραβική γραφή και στην νέα τουρκική.
Αποδίδουμε ακολούθως εν συντομία τα γεγονότα όπως προκύπτουν από το έγγραφο 451 του Οθωμανικού δικαστηρίου της Θεσσαλονίκης. Η Zübeyde ήταν η μητέρα του Κεμάλ. Ο Ali Riza ήταν στην Θεσσαλονίκη ένας τελωνειακός υπάλληλος, ο οποίος παντρεύτηκε την Zübeyde όταν ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν 5 ετών. Έτσι δεν τυγχάνει φυσικός, αλλά θετός πατέρας του Κεμάλ. Σύμφωνα με το δικαστήριο η Zübeyde εργαζόταν στην Θεσσαλονίκη σε οίκο ανοχής και είχε μαζί της και τον μικρό Κεμάλ. Ένας γνωστός αγάς της πόλης ονόματι Abduş γνώρισε την μητέρα του Κεμάλ όταν αυτός ήταν 2 ετών. Όταν ο Κεμάλ ήταν 5 ετών πέθανε ο Abduş. Σε ηλικία 12 ετών ο Κεμάλ ταξιδεύει στην Timova απ’ όπου καταγόταν ο Abduş για να απαιτήσει την κληρονομιά του. Οι συγγενείς του θανόντος απορρίπτουν το αίτημά του και η μητέρα του απευθύνεται στο δικαστήριο για να διεκδικήσει την κληρονομιά.
Η ακριβής μετάφραση της απόφασης 451 του δικαστηρίου έχει ως εξής: «Μετά τον θάνατο του Abduş η Zübeyde ισχυρίστηκε με μήνυση που κατέθεσε ότι ήταν η γυναίκα του Αbduş και το παιδί της ο Κεμάλ ο γιός του. Οι αδελφές του Abduş κατέθεσαν ότι η Zübeyde δεν ήταν παντρεμένη με τον αδελφό τους και ότι την πήρε σπίτι του ως ερωμένη από τον οίκο ανοχής. Στην αγκαλιά της τότε είχε τον δίχρονο γιό της Κεμάλ. Ο Abduş πέθανε χωρίς δικούς του απογόνους». Σε σχετικό ερώτημα που απηύθυνε το δικαστήριο στον οίκο ανοχής της Θεσσαλονίκης πήρε την εξής απάντηση (ακριβής μετάφραση από την απόφαση 451): «Η Zübeyde ήρθε σε εμάς την 19η Ιουνίου 1297 ( σημ.: σύμφωνα με την τότε ισλαμική χρονολόγηση) με τον γιό της και μας εγκατέλειψε την 11η Απριλίου 1298 αφού συμφώνησε με κάποιον Abduş».
