Κραυγή αγωνίας από τον πολυεκατομμυριούχο George Soros με άρθρο του στο Project Syndicate.
Ο Σόρος μιλάει για “ριζική ανισορροπία” και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την Ευρώπη. Είναι προφανές πως κάποιους υποστηρικτές της εξαθλιωμένης και άνισης ένωσης των ευρωπαϊκών κρατών τους έχει λούσει κρύος ιδρώτας από την άνοδο των πατριωτικών φωνών ανά την Γηραιά Ήπειρο.
Σύμφωνα με τον Σόρος “το πρώτο βήμα για την υπεράσπιση της Ευρώπης από τους εχθρούς της, τόσο εσωτερικούς όσο και εξωτερικούς, είναι να αναγνωρίσει το μέγεθος της απειλής που παρουσιάζουν. Το δεύτερο είναι να αφυπνίσουμε την υπέρ-ευρωπαϊκή πλειοψηφία και να την κινητοποιήσουμε για να υπερασπιστούμε τις αξίες με βάση τις οποίες ιδρύθηκε η ΕΕ. Διαφορετικά, το όνειρο μιας ενωμένης Ευρώπης θα μπορούσε να γίνει ο εφιάλτης του εικοστού πρώτου αιώνα”.
Κατά την άποψή του αυτήν την στιγμή “η Ευρώπη υπνοβατεί στη λήθη και ο λαός της Ευρώπης χρειάζεται να ξυπνήσει πριν είναι πολύ αργά. Εάν δεν το πράξουν, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα προχωρήσει το δρόμο της Σοβιετικής Ένωσης το 1991”.
“Ούτε οι ηγέτες μας ούτε οι απλοί πολίτες φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι βιώνουμε μια επαναστατική στιγμή, ότι το εύρος των δυνατοτήτων είναι πολύ μεγάλο και ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι επομένως εξαιρετικά αβέβαιο” σχολιάζει.
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει βέβαια στις ευρωεκλογές της άνοιξης.
“Το επόμενο σημείο καμπής θα είναι οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Μάιο του 2019. Δυστυχώς, οι αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις θα απολαύσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην ψηφοφορία. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, συμπεριλαμβανομένου του παρωχημένου κομματικού συστήματος που επικρατεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, της πρακτικής αδυναμίας αλλαγής της συνθήκης και της έλλειψης νομικών εργαλείων για την πειθαρχία των κρατών μελών που παραβιάζουν τις αρχές στις οποίες βασίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ μπορεί να επιβάλει το κοινοτικό κεκτημένο στις υποψήφιες χώρες, αλλά δεν διαθέτει επαρκή ικανότητα για να επιβάλει τη συμμόρφωση των κρατών μελών.
Το απαρχαιωμένο κομματικό σύστημα εμποδίζει όσους θέλουν να διατηρήσουν τις αξίες στις οποίες ιδρύθηκε η ΕΕ, αλλά βοηθά αυτούς που θέλουν να αντικαταστήσουν αυτές τις αξίες με κάτι ριζικά διαφορετικό. Αυτό ισχύει σε μεμονωμένες χώρες και ακόμη περισσότερο σε διευρωπαϊκές συμμαχίες.
Το κομματικό σύστημα των μεμονωμένων κρατών αντανακλά τις διαιρέσεις που επηρέασαν τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, όπως η σύγκρουση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Αλλά η διάσπαση που έχει πλέον σημασία σήμερα είναι μεταξύ των αντι-ευρωπαϊκών δυνάμεων”.
Φέρνει παράδειγμα την Γερμανία χαρακτηρίζοντάς την “ κυρίαρχη χώρα της ΕΕ” όπου όμως η κυρίαρχη πολιτική συμμαχία- μεταξύ της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU) και της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης (CSU) με βάση τη Βαυαρία – έχει καταστεί μη βιώσιμη. “Η συμμαχία λειτουργούσε όσο δεν υπήρχε σημαντικό κόμμα στη Βαυαρία στα δεξιά της CSU. Αυτό άλλαξε με την άνοδο της εξτρεμιστικής Alternative für Deutschland (AfD). Στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη, το αποτέλεσμα της CSU ήταν το χειρότερο για πάνω από έξι δεκαετίες και η AfD μπήκε στο Βαυαρικό κοινοβούλιο για πρώτη φορά. Η άνοδος της AfD απομάκρυνε το λόγο ύπαρξης της συμμαχίας του CDU-CSU. Αλλά αυτή η συμμαχία δεν μπορεί να διαλυθεί χωρίς να προκαλέσει νέες εκλογές που ούτε η Γερμανία ούτε η Ευρώπη μπορούν να αντέξουν οικονομικά”.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, επίσης, σύμφωνα με τον Σόρος μια απαρχαιωμένη κομματική δομή εμποδίζει τη λαϊκή βούληση να βρει την κατάλληλη έκφραση. Τόσο οι Εργατικοί όσο και οι Συντηρητικοί είναι εσωτερικά χωρισμένοι, αλλά οι ηγέτες τους, ο Jeremy Corbyn και η Theresa May, αντίστοιχα, είναι τόσο αποφασισμένοι να εφαρμόσουν το Brexit. Ο Corbyn κατηγορείται τώρα ότι προδίδει την υπόσχεση που έκανε στο συνέδριο του κόμματος του Εργατικού Κόμματος το 2018, για να στηρίξει ένα δεύτερο δημοψήφισμα για το Brexit, εάν δεν είναι δυνατή η διεξαγωγή εκλογών.
Από τα σχόλια του Σόρος δεν λείπει και η Ιταλία.
“Η Ιταλία βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση. Η ΕΕ έκανε ένα θανατηφόρο λάθος το 2017, εφαρμόζοντας αυστηρά τη Συμφωνία του Δουβλίνου, η οποία επιβαρύνει άδικα χώρες όπως η Ιταλία όπου οι μετανάστες εισέρχονται για πρώτη φορά στην ΕΕ. Αυτό οδήγησε το εκλογικό σώμα στα χέρια του αντιευρωπαϊκού κόμματος και του κινήματος των πέντε αστέρων το 2018. Το προηγούμενο κυρίαρχο Δημοκρατικό Κόμμα βρίσκεται σε αταξία. Ως αποτέλεσμα, το σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος που παραμένει φιλοευρωπαϊκό δεν έχει κανένα κόμμα να ψηφίσει. Υπάρχει, ωστόσο, μια προσπάθεια να οργανωθεί μια ενωμένη φιλοευρωπαϊκή λίστα. Μια παρόμοια αναδιάταξη των κομματικών συστημάτων συμβαίνει στη Γαλλία, την Πολωνία, τη Σουηδία και πιθανόν αλλού”επισημαίνει.
Όσον αφορά τις διευρωπαϊκές συμμαχίες, σύμφωνα με τον Σόρος, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Τα εθνικά κόμματα έχουν τουλάχιστον κάποιες ρίζες στο παρελθόν, αλλά οι διευρωπαϊκές συμμαχίες υπαγορεύονται εξ ολοκλήρου από το συμφέρον των ηγετών των κομμάτων. Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) είναι ο χειρότερος δράστης. Το ΕΛΚ είναι σχεδόν εντελώς απαλλαγμένο από αρχές, όπως αποδεικνύεται από την προθυμία του να επιτρέψει τη συνεχή ένταξη στον Fidesz του Ουγγρού Πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν, προκειμένου να διατηρήσει την πλειοψηφία του και να ελέγξει την κατανομή των κορυφαίων θέσεων στην ΕΕ.
“Οι αντιευρωπαϊκές δυνάμεις μπορεί να φαίνονται καλές συγκριτικά: τουλάχιστον έχουν ορισμένες αρχές, ακόμη και αν είναι απεχθείς” σημειώνει και καταλήγει:
“Είναι δύσκολο να δούμε πώς τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα μπορούν να εξέλθουν νικηφόρα από τις εκλογές τον Μάιο, εκτός και αν θέσουν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα πάνω από τα δικά τους”
