Ο Αλέξης Σπυρόπουλος αναλύει τη μεγάλη νίκη της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο.
Οποιος παίζει για να νικήσει, εκείνη τη μία φορά μπορεί να μη νικήσει. Θα νικήσει, φορές. Μετά το ΠΑΟΚ-Αρης 0-0, ο ΠΑΟΚ έκανε στα ταξίδια του το νταμπλ Ελσίνκι/Γιάννενα με 3+3 γκολ. Μετά το ΑΕΚ-Ολυμπιακός 1-1, στα δικά της ταξίδια η ΑΕΚ έκανε το σούπερ νταμπλ Μπράιτον/Λεωφόρος με 3+2 γκολ. Δεν κοιτάζεις το αποτέλεσμα. Κοιτάζεις το ποδόσφαιρο. Και ποτέ, είναι κουταμάρα, δεν μπαίνεις στη “λογιστική του πρωταθλήματος” από τον Σεπτέμβριο. Τα ‘χουμε ξαναπεί μεν, μία ορθή επανάληψη δεν βλάπτει δε.
Το υψηλότερο ματς που μπορεί κανείς να βρει για να δει στη Σούπερ Λιγκ αυτή την εποχή, Παναθηναϊκός-ΑΕΚ, ξεκίνησε με γκολ που “δεν μπαίνει ποτέ”. Αν ρωτήσουμε τον αλγόριθμο, θα μας απαντήσει ότι είναι γκολ που μπαίνει μηδέν-κόμμα-κάτι φορές στις εκατό. Ούτε καν, μία…ολόκληρη στις εκατό. Μετά το διάλειμμα Ολυμπιακός/Μπράιτον, η ΑΕΚ “επέστρεψε” στο να δέχεται το πρώτο γκολ της αναμέτρησης. Το ίδιο αυτό ματς έληξε, με το “ακριβές” σκορ. Η πραγματική απόσταση των ομάδων στο χορτάρι, πράγματι ήταν +1 γκολ ΑΕΚ. Μπορούσες να ψηλαφίσεις τη βουβή αποδοχή, στην ατμόσφαιρα του γηπέδου.
Η ΑΕΚ αντιμετώπισε, την Πέμπτη τον Ζοάο Πέντρο (22 ετών) και τη Δευτέρα τον Φώτη Ιωαννίδη (23 ετών). Ο Ιωαννίδης έκανε φέουδό του, ολόκληρο το επιθετικό πλάτος από τη μία άκρη ως την απέναντι. Εδωσε ασίστ, ένας-εναντίον-όλων. Εφθειρε, με φάουλ+κάρτες. Πήρε… παραμαζώματα, εδώ κι εκεί. Δεξιά, αριστερά, στον άξονα. Κινήθηκε με τη μπάλα, κινήθηκε δίχως τη μπάλα, και μετά ξανά με τη μπάλα. Είναι ο σέντερ-φορ που θέλεις να έχεις, είτε κυνηγάς το σκορ είτε προηγείσαι στο σκορ ή το σκορ είναι σε ισορροπία. Ο Ζοάο Πέντρο της Πρέμιερ Λιγκ, κάνει 35 εκατομμύρια. Ο Φώτης Ιωαννίδης της Σούπερ Λιγκ, δεν είναι (παικτικά, όχι μαρκετίστικα, μιλώντας) για να κάνει λιγότερα.
Το γκολ του Τζούριτσιτς “δεν μπαίνει ποτέ”. Επίσης το πρώτο ημίχρονο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας “δεν γίνεται ποτέ” να έχει μόνο το γκολ του Τζούριτσιτς. Είχε εν τέλει, και του Τσούμπερ. Ο Τσούμπερ το ‘βαλε, σαν να εκτελούσε (το πιο σίγουρο) πέναλτι. Η ΑΕΚ εξακολουθεί να χρειάζεται (και να ζει με) τα γκολ που έρχονται… πίσω από το εννιάρι της. Αλλη μία ορθή επανάληψη, εδώ. Η ΑΕΚ στον black panther Γκαρσία, έχει τον πιο unplayable επιθετικό στη χώρα. Δεν έχει, στον Γκαρσία, τον πιο χαρισματικό σκόρερ στη χώρα. Αμβέρσα, Μπράιτον, Αθήνα. Τρία στα τρία. Αν το γράδο αξιολόγησης ήταν κανα-δυο εκατομμύρια, δεν θα επέμενα. Ωστόσο η ΑΕΚ για τον Γκαρσία απέρριψε το καλοκαίρι 20+ εκατομμύρια. Αρα, ο πήχυς (για να κρίνεται ο Γκαρσία) φυσιολογικά μπαίνει εκεί.
Σημειώσαμε μετά τον Ολυμπιακό, πως το ποδόσφαιρο της ΑΕΚ “δεν έχει κανένα πρόβλημα”. Μετά τον Τζούριτσιτς, το ποδόσφαιρο της ΑΕΚ ήταν “ένα ποδόσφαιρο που δεν έχει κανένα πρόβλημα”. Η ΑΕΚ έκανε όλο το παιγνίδι, δικό της. Εκανε όλο το γήπεδο, γεμάτο από αυτήν. Μια Σιδηρά Κυρία. Η κατάσταση ασφυξίας στον Ρουμπέν Πέρεθ, γονάτισε το Τριφύλλι. Τα χαμηλώματα του Τόνι Βιλιένα ή και του Μπερνάρ, να πάρουν την πρώτη μπαλιά, δεν λειτούργησαν. Τα ανεβάσματα των σέντερ-μπακ, ούτε αυτά λειτούργησαν. Αλλωστε, του Μάγκνουσον χάθηκαν ευθύς εξαρχής. Απέμενε πρακτικά, ο Ιωαννίδης. Τις ολίγες φορές που ο Παναθηναϊκός διέφευγε, αμέσως βιαζόταν. Οπότε, αυτομάτως έμπαινε πάλι στην πίεση. Free the boys, κυριολεκτικά.
Δεύτερο ημίχρονο, άλλο ιστορικό. Εκεί, ο Παναθηναϊκός έφαγε λιγότερη πίεση και πήρε περισσότερη κατοχή. Η ΑΕΚ απέναντι σε αυτό, οργανώθηκε διαφορετικά. Περίμενε, στιγμές για μεταβάσεις. Βρήκε τη στιγμή, με το πίβοτ-αφετηρία του Γκαρσία στη μεσαία γραμμή. Το άνοιγμα του Πισάρο, η ασίστ του Τσούμπερ, το τελείωμα του Πινέδα, αντίο. Ο μέσος ΑΕΚτσής που πριν μία εβδομάδα, εάν του δινόταν η προσφορά, θα προσυπέγραφε και με τα δύο χέρια ένα σενάριο τύπου “ισοπαλία στο Μπράιτον, ισοπαλία και στη Λεωφόρο”, τώρα ξέρει (και, βέβαια, νιώθει) πολύ καλύτερα. Η ΑΕΚ, είτε φέρνει ένα-ένα και ο προπονητής του Ολυμπιακού “κλείνει” το παιγνίδι για να κρατήσει την ισοπαλία είτε πηγαίνει στη Λεωφόρο και ανατρέπει, είναι η πρωταθλήτρια Ελλάδος. Για κάποιον λόγο.
