Μπορεί μια κωμωδία να είναι «αντικειμενικά αστεία»; Η λογική απάντηση είναι πως όχι, δεν υπάρχει τίποτα το αντικειμενικό στις κωμωδίες και στο χιούμορ γενικά. Αυτό που κάνει τον έναν θεατή να γελάει μπορεί να μην εμπεριέχει τίποτα το αστείο για έναν άλλο. Κι όμως, η κινηματογραφική διαδικτυακή πλατφόρμα από την Αγγλία, «Lovefilm» βρήκε έναν τρόπο να «μετρήσει» με (όσο είναι δυνατόν) αντικειμενικούς όρους το ποια είναι η πιο αστεία κωμωδία που γυρίστηκε ποτέ. Πως; Μετρώντας τον μέσο όρο των γέλιων που ακούγονταν στις αίθουσες όταν κάθε κωμωδία παιζόταν στο σινεμά.
Στην κορυφή αυτής της μακροσκελούς λίστας με μέσο όρο όρο τρία ξεσπάσματα γέλιου ανά λεπτό (με απλά λόγια το κοινό δεν σταματούσε να γελάει…) βρέθηκε μια ταινία που μπορεί να είναι ιδιαιτέρως υποτιμημένη αλλά το περιορισμένο, φανατικό κοινό της γνωρίζει πως αποτελεί τον ορισμό της κωμωδίας.

Πρόκειται για το «Airplane!» ή στα ελληνικά «Μια απίθανη, απίθανη πτήση» που κυκλοφόρησε το μακρινό 1980 και αποτέλεσε προπομπό για τις κωμωδίες τύπου «Τρελές Σφαίρες» που άνθισαν μέσα στα 80s και ταυτόχρονα συνεχιστή της σχολής παρωδίας του μεγάλου Μελ Μπρουκς.

Το «Airplane!» είναι ένα αληθινό διαμάντι. Τι κι αν δεν είναι ευρέως γνωστή; Τι και αν δεν θα την βρεις στις περισσότερες λίστες με τις καλύτερες κωμωδίες; Όσοι την έχουν δει και έχουν κρατήσει την κοιλιά τους από γέλια κατά την προβολή τους γνωρίζουν πολύ καλά όχι μόνο την επιδραστικότητά της πάνω στο είδος των κωμωδιών αλλά και το απεριόριστο βάθος χιούμορ που την διακατέχει.

Είναι άλλωστε μια κωμωδία που πιάνει το νήμα της παράδοσης της κωμικής φάρσας και των σκετς που καθόρισαν την αμερικάνικη κωμωδία των 50s και των 60s και το «προσγειώνει» (χεχε, το πιάσατε τον παραλληλισμό με τον τίτλο;) στην δεκαετία του ’80 εκσυγχρονισμένο και επαναπροσδιορισμένο.

Όπως ο Λέσλι Νίλσεν έγραψε αργότερα ιστορία παρωδώντας στις «Τρελές Σφαίρες» τις action ταινίες με πράκτορες τύπου Τζέιμς Μποντ, έτσι και το «Airplane!» παρωδεί κατά βάση τις περιπέτειες με αεροπλάνα που βασίζονται στο μοτίβο αγωνίας «η ζωή των επιβατών ενός αεροπλάνου κινδυνεύει, τι θα γίνει άραγε;». Και μπορεί σήμερα, το συγκεκριμένο υποείδος να μην ανθεί πια μιας και φάνηκε πολύ περιορισμένο ως προς τις ιδέες του αλλά την δεκαετία του ’70 έκανε πάταγο με εύκολες περιπέτειες σαν το «Airport» και το «Zero Hour».

Χωρίς να προσποιείται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που όντως είναι, χωρίς να πέφτει στην παγίδα που εγκλωβίζει άπειρες κωμωδίες των καιρών μας που προσπαθούν να είναι πολιτικοποιημένες και φιλοσοφικές χωρίς να το έχουν, το «Airplane!» αγκάλιασε απενοχοποιημένα τη χαζομάρα του κατάφερε να είναι ένα σύνολο αμείλικτης σάτιρας στα κλισέ των χολιγουντιανών παραγωγών και παρωδίας διάφορων κλασικών σκηνών.

Επρόκειτο προφανώς για μια εποχή που το Hollywood δεν είχε πρόβλημα να αυτοσαρκάζεται…
Πάνω από όλα, το «Airplane!» υπήρξε η ταινία-πρωτοπόρος σε ένα είδος, αυτό της παρωδίας, που καθορίστηκε χαρακτηριστικά από αυτό και που μας χάρισε άπειρες ώρες απενοχοποιημένου, πριν «σβήσει» εξαιτίας των εποχών της άτσαλα χρησιμοποιημένης πολιτικής ορθότητας.

Να ζήσουμε να το θυμόμαστε και να το τιμάμε βλέποντας ξανά ταινιάρες όπως το «Airplane!».