«Συγγνώμη δεν ξέρουμε την ιστορία του Κολοκοτρώνη και θα δω την ιστορία του Σουλεϊμάν;»
Η Τζόυς Ευείδη ξέσπασε σε συνέντευξή της κατά των τουρκικών σειρών.
«Άσε με σε παρακαλώ. Απορώ και πως ακούν την γλώσσα. Δεν ξέρω γιατί βλέπουν τα τούρκικα μέχρι σήμερα την στιγμή που υπάρχουν σειρές σαν τις “Άγριες Μέλισσες”, “ Το κόκκινο ποτάμι”, “Το καφέ της Χαράς”, “Έρωτας μετά” και τόσες άλλες.
Έλεος το παρατραβάμε. Μου λένε καλή παραγωγή είναι και μου έρχεται να ουρλιάξω και να τρελαθώ. Συγγνώμη δεν ξέρουμε την ιστορία του Κολοκοτρώνη και ελπίζω να την γυρίσουν για τα διακόσια χρόνια της ελληνικής επανάστασης του 1821 και θα δω την ιστορία του Σουλεϊμάν; Βλέπουμε όλους τους καλογυμνασμένους Τούρκους, τα μοντέλα με τους κοιλιακούς;», δήλωσε στο περιοδικό Enjoy.
Σωστή η Κυρία Ευείδη συγχαρητήρια.
Απάντηση:Εδώ και καιρό,αρκετοί κάτοικοι Αθηνών,βγαίνουν ανοιχτά και στο Διαδίκτυο και στα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια και λένε ότι βλέπουν Netflix,γιατί εδώ και πολλά χρόνια,τα ελληνικά σίριαλ και σειρές είναι πολύ φτωχά και υπολείπονται σε ποιότητα εκείνων.Και βέβαια οι ελληνικές σειρές είναι πάμφτωχες κα Ευείδη. Λέγανε πριν από 30 έτη,όταν ιδρύθηκε η ιδιωτική τηλεόραση ότι τώρα επιτέλους θα δούμε ωραία έργα.Μετά από 30 χρόνια ποιό είναι το αποτέλεσμα;Οι περισσότερες σειρές είναι όχι μόνο κατώτερες,αλλά και πάμφτωχες αφού γυρίζονται σε δύο τρία σπίτια και σε πολύ λίγους εξωτερικούς χώρους,εντοπισμένες στη σύγχρονη εποχή.Σε αντιδιαστολή,τα κρατικά κανάλια,πάντα είχαν ωραίες ιστορικές μεταφορές ελλήνων διηγηματογράφων,όπως πρόπερσι επί ΣΥΡΙΖΑ με τη μεταφορά του διηγήματος του Στρατή Μυριβήλη που είχε γιά πρώτη φορά εξωτερικά γυρίσματα με πολεμικές σκηνές του Α’Παγκοσμίου πολέμου.Ναι,αλλά εκεί υπήρχε κρατικό ενδιαφέρον και το χέρι μπήκε βαθιά στην τσέπη.Δε συμβαίνει το ίδιο με την απαίσια Κρεβατομουρμούρα που τη βαρεθήκαμε πιά,το Καφέ της Χαράς ή το Κωνσταντίνου και Ελένης που με την τρίτη του επανάληψη από τον Αντένα έχουμε αρχίσει να κλαίμε από τα νεύρα μας από τις χιλιοακουσμένες ατάκες του.Αν είναι να κλάψουμε,κλαίμε φυσιολογικά βλέποντας ευχάριστα τον Τούρκο γιατρό.Οπωσδήποτε εξαίρεση αποτελούν τα “Έρωτας μετά”που κάνει τομή στο χώρο των εμπορικών αστυνομικών θρίλερ και “Το κόκκινο ποτάμι”επειδή ακουμπά την Ιστορία όχι μέσα στα δωμάτια,αλλά με εξωτερικά γυρίσματα και με γνώση ξένων γλωσσών από τους ηθοποιούς.
Πάντως,κατά βάση,η ηθοποιός έχει κάποιο δίκιο.Οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί,την κουλτούρα των οποίων αναπαράγουμε δεκαετίες τώρα,έχουν καταφέρει να ωραιοποιήσουν και να μεγαλοποιήσουν τα πιό ασήμαντα γεγονότα της πολύ μικρής τους ιστορίας.Εμείς γιά παράδειγμα,θα μπορούσαμε όπως εκείνοι μετέφεραν στη μεγάλη και μετά στη μικρή οθόνη την εξιστόρηση της μάχης και διάσωσης της Δουνκέρκης,να μεταφέρουμε στην τηλεόραση π.χ. τη διάσωση 25000 αμάχων στις Κυδωνιές της Μικρασίας το 1822.Το έργο θα είχε τα πάντα. Βομβαρδισμό από ελληνικά πλοία στις Κυδωνιές,απόβαση χιλίων ελλήνων πεζοναυτών και σύγκρουση στην ξηρά με δεκάδες χιλιάδες Οθωμανούς άτακτους που κατάφεραν να σφάξουν 5000 γυναικόπαιδα κλπ.