Στο Λοιπόν και την Ρενέ Σαραντινού έδωσε συνέντευξη η Ζωζώ Σαπουντζάκη, η οποία μεταξύ άλλων μίλησε και για το σπίτι της στην Κινέτα που κάηκε με τις φονικές πυρκαγιές στο Μάτι αλλά και για όσα σημαντικά πράγματα έχασε τότε.

Η Ζωζώ Σαπουντζάκη είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ελληνική καλλιτεχνική ιστορία.

Δεν είναι τυχαίο καλλιτεχνικά και ηθικά. Έδωσα την ψυχή μου στη δουλειά μου, δούλεψα και δουλεύω σκληρά, αυτό το απέδειξα και τελευταία, που πήγαμε στο θεατράκι που ήμουν τον χειμώνα με τον Ζουγανέλη, το οποίο βέβαια δεν ήταν καλό θέατρο, δεν είναι εμπορικό, ήταν κακό, αλλά εγώ ένιωθα πολύ όμορφα, γιατί οι εμφανίσεις που έκανα, ήταν πάρα πολύ ωραίες, κι έβλεπα την αποθέωση που μου έκανε ο κόσμος. Όταν τελείωνα και σηκώνονταν όλοι αυτοί όρθιοι να χειροκροτούν, αυτό για τον καλλιτέχνη, είναι η καλύτερη αμοιβή. Είναι ωραία τα εκατομμύρια, ωραία τα χρήματα, τα χρειαζόμαστε και τώρα μάλιστα με το κάψιμο του σπιτιού μου στην Κινέτα…

Τι έχεις κάνει με το ζήτημα αυτό;

Τίποτα. Στην Κινέτα μένω, στο καμένο σπίτι μου, όχι στο πάνω, που κάηκε, στο κάτω. Σώθηκε το ισόγειο και μένω, εκεί κοιμάμαι. Μου αρέσει η Κινέτα, περπατάω στη θάλασσα, κατεβαίνω κάτω, κάνω τα μπάνια μου, όλη η χαρά μου είναι αυτή.
Έχασες πολλά σημαντικά πράγματα ζωής…

Χάθηκαν όλα τα κειμήλιά μου, όλο μου το σπίτι, τα πάντα. Όπου πήγαινα, όπου ταξίδευα, έφερνα και κάτι…Χάθηκαν φωτογραφίες, υλικό από παιδάκι, άλμπουμ ολόκληρα… Χάθηκαν του Σαρίδη τα έπιπλα, που ήταν εκπληκτικά όλα, μου είχε κάνει ένα σπίτι παλάτι… Δεν το λέω να παινευτώ ότι ήταν ο Σαρίδης… Ήταν γιατί τον αγαπούσα, γιατί το κάθε κομμάτι που μου έκανε, ήταν αυτό που ήθελα εγώ. Είχα ένα τραπέζι που ανέβαινε και κατέβαινε με μία βίδα, που το ανέβαζα κι άνοιγαν δύο πτερύγια και έτρωγαν 12 άτομα, όταν το έκλεινα, ήταν στο σαλόνι, κατέβαινε κάτω και δεν ενοχλούσε, ήταν χαμηλό. Ήταν ένα σπίτι που το λάτρεψα… Είχα ένα χαλί τεράστιο πανάκριβο, που το είχα δει στη βιτρίνα κι είχα πει στη μαμά μου: “Αχ, μαμά μου, θα το πάρω”, εκείνη μου απάντησε: “Είναι πολύ ακριβό, μην το πάρεις”, κι εγώ το πήρα… Καήκαν όλα… Οι τουαλέτες μου δε κάηκαν, σώθηκαν όλες, γιατί ήταν κάτω, στο ισόγειο.

Ό,τι ένιωσες στην ψυχή σου, με την καταστροφή αυτή, ήταν πολύ μεγαλύτερο από το κόστος των υλικών όσο ακριβά κι αν ήταν, έτσι δεν είναι;

Ασφαλώς κι ήταν πολύ μεγαλύτερο. Όταν είμαι από κάτω και κοιμάμαι, κι από πάνω είναι όλο καμένο… Αποφεύγω να πηγαίνω, αλλά κάπου-κάπου ανεβαίνω, το χαζεύω και λέω: “Εδώ ήταν το καθιστικό, εκεί στο χαγιάτι, έβγαινε έξω χωρίς κολόνα, χωρίς τίποτα, το ξύλο δουλεμένο… Ένα εκπληκτικό σπίτι, με πολύ γούστο. Δε μιλάω για ακρίβεια, για υλικά… Τα πάρτι που έκανα, μείνανε στη μνήμη, τα θυμάμαι, ήταν πάρα πολύ ωραία, το χάρηκα το σπίτι.