Ένα υπέροχο κείμενο μιας γυναίκας για τον δικό της “μαραθώνιο”…
Τρέξε τώρα που ΜΠΟΡΕΙΣ
Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του.Αν είσαι πρωτάρης, έχεις ζήσει τουλάχιστον έξι μήνες εξαντλητικής προσπάθειας ,έξι μήνες πόνου,έξι μήνες δάκρυα,έξι μήνες συγκρατημένης χαράς για κάθε καλό αποτέλεσμα .Έξι μήνες αμφιβολίας για το αν θα τα καταφέρεις .Έξι μήνες φόβου.
Λίγο ακόμα και φτάνει η στιγμή που θα ακούσεις τη πιστολιά της εκκίνησης. Και θα ξεκινήσεις την διαδρομή με χαρά. Και θα φουσκώνει το στήθος σου από περηφάνια όταν θα βλέπεις όλο αυτό τον κόσμο στην άκρη του δρόμου να σε χειροκροτά και να σου λέει μπράβο.
Όταν θα έχεις περάσει πια την ανηφόρα και κάθε σου βήμα θα είναι πιο κοντά στο τέλος,εσύ θα νιώθεις όλο και πιο βαρύ το σώμα ,κάθε βήμα θα είναι και μεγαλύτερος ο πόνος μα η ψυχη σου θα είναι δυνατή και θα αντέχει ακόμα . Κι αν λυγίσεις ,κι αν γονατίσεις ,αυτή η ψυχή θα βρει τη δύναμη να σηκωθει και να σύρει το σώμα σου προς το τέρμα.
Λίγο ακόμα και θα νιώσεις τα δάκρυα να σου καίνε τα μάτια, λίγο ακόμα και ο λυγμός που θα κρατάς για 42 χιλιόμετρα θα γίνει κλάμα, σα μικρού παιδιού, την ώρα που θα σου περνούν το μετάλλιο στο λαιμό σου.
Όταν θα πιάσεις την κατηφόρα θα σκέφτεσαι μέσα σου τις αγκαλιές που σε περιμένουν στο τέλος .Θα σκέφτεσαι τις φωνές και τα ουρλιαχτά των δικών σου ανθρώπων, που όλο αυτό τον καιρό ήταν δίπλα σου στην προσπάθεια σου. Βράχοι ακλόνητοι έστεκαν εκεί κι εσύ ακουμπούσες πάνω τους αποκαμωμένος κάθε τόσο φώναζοντας πως θα τα παρατήσεις.
Μα δεν τα παράτησες. Και τώρα να! Πλησιάζεις.
Θα ακούς το όνομα σου από το πλάι του δρόμου !( τα πιτσιρίκια που στήνονται στο δρόμο να δουν τους δρομείς το κάνουν αυτό, βλέπουν το όνομα στο νούμερο, σε φωνάζουν και παίρνεις δύναμη, γι αυτό βάλε το νούμερο μπροστά, στο στήθος σου).
Πως το κανες;;;;
Μπραβο
Ναι, για εσένα θα φωνάζουν!
Μπράβο! Μπραβο, θα σου λένε και θα γεμίζουν δάκρυα τα μάτια σου!
Και σα θα φτάνεις την γέφυρα της Κατεχάκη ,θα ακούσεις τα τύμπανα και θα σου δώσουν δύναμη να συνεχίσεις!
Θα τα καταφέρεις!
Λίγο ακόμα!
Κι ύστερα θα μπεις στη Φειδιππίδου!
Λίγο ακόμα θα σου φωνάζουν οι εθελοντές και ο κόσμος στο πλάι!
Να και ο δρομέας!
Λίγο ακόμα! Λίγο ακόμα!
Και ποτέ το λίγο δε θα σου φανεί τόσο πολύ.
Χειροκροτήματα παντού. Τα αυτιά σου θα βουίζουν. Λίγα μέτρα πια και τα πόδια σου θα πάρουν φωτιά. Λίγα μέτρα πια θα σε χωρίζουν απ΄το αδύνατο. Λίγα μέτρα για να νιώσεις αυτό που νιώθει ο κάθε μαραθωνοδρόμος όταν μπαίνει στο Καλλιμάρμαρο. Ανίκητος. Αθάνατος θα τολμήσω να πω.
Θα ήθελα να μπορέσω να σταθώ στην εκκίνηση του Μαραθώνα,πλάι σου, ν΄ακούσω τις ιστορίες που μοιράζονται μεταξύ τους οι δρομείς όση ώρα περιμένουν στοιβαγμένοι στα blocks,να πιαστούμε χέρι χέρι, να αυτοχειροκροτήθουμε και να ζητωκραυγάζουμε τους εαυτούς μας την ώρα που περνάμε κάτω από τη μπάρα της αφετήρίας. Να ενωθώ μαζί σου και να είμαι κι εγώ μέρος του Δάσους των Δρομέων, φορώντας το πράσινο μαντήλι, υποβάλλοντας φόρο τιμής στους νεκρούς στο Μάτι (φετινη συγκινητική πρωτοβουλία) να δω το βλέμμα σου στις ανηφόρες και να έχει την ίδια απελπισία με το δικό μου.
Θα ΄θελα μα δε το τόλμησα. Οχι φέτος.
Σήμερα έκανα την τελευταία μου χημειοθεραπεία. Έξι μήνες πόνου, φόβου, αμφιβολίας. Έξι μήνες δάκρυα μα και συγκρατημένης χαράς για κάθε καλό αποτέλεσμα. Έξι μήνες οι δικοί μου άνθρωποι εκεί βράχοι ακλόνητοι και αμετακίνητοι για να ακουμπώ εγώ, να ξαποσταίνω. Και κάθε τόσο να φωνάζω πως θα τα παρατήσω.Μα δεν τα παράτησα.
Όλο αυτό το διάστημα,από τη διάγνωση μέχρι σήμερα, μέσα μου σκέφτομαι σα δρομέας . Και παριστάνω πως απλά ανεβαίνω απο τη Ραφήνα στο Σταυρό.
Έξι μήνες ανηφόρα.
Λίγο ακόμα, μου έλεγαν οι αγαπημένοι μου άνθρωποι, παραταγμένοι όλοι στη σειρά, και όπως οι εθελοντές του μαραθώνιου, εθελοντές κι αυτοι στο δικό μου δρόμο, μου έδιναν νερό να ξεδιψάω.
Λίγο ακόμα, μου έλεγαν, μα εμένα το λίγο ποτέ δε μου φάνηκε πιο πολύ.
Κάθε βήμα πιο κοντά στο τέλος, μα κάθε βήμα και πιο βαρύ το σώμα. Κάθε βήμα και μεγαλύτερος ο πόνος. Μα η ψυχή βρήκε τη δύναμη και με έσυρε ως το τέρμα.
Και το έβγαλα. Και τώρα έπιασα τη κατηφόρα.
Θα ΄θελα να ΄μαι δίπλα σου, μα δείλιασα.
Θα στηθώ στα 10 χλμ μα να ξέρεις θα έχουμε ανέβει τις ίδιες ανηφόρες .Όλο αυτό το καιρό που εσύ ετοιμάζεσαι για το αδύνατο, εγώ δοκιμάζομαι στο αδύνατο.
Την άλλη Κυριακή έτοιμη,μία από όλους τους χιλιάδες που θα συμμετέχουν στα 10 χλμ, ανάμεσα τους , με σώμα εξαντλημένο , μα με ψυχή δυνατή όπως κάθε μαραθωνοδρόμου,χωρίς μαλλιά να με ζεσταίνουν,και καθαρά, πεντακάθαρα τα σωθικά μου , θα τρέξω δίπλα σε ΄κεινους που θέλουν να είναι στη γιορτή του Μαραθώνιου μα για τους δικούς τους λόγους δε τολμούν τη μεγάλη ,βασανιστική, μα υπέροχη κλασσική διαδρομή .Για κάποιους , τους περισσότερους ίσως είναι η πρώτη φορά που τολμούν τα 10 χλμ .Κι αν τύχει και συναντήσω το κουρασμένο βλέμμα τους ,λίγο ακόμα θα τους ψυθιρίσω.
Κι όταν περάσω τον δρομέα, θα προσποιηθώ πως είμαι στο 40 κι όταν μπω στη Ηρώδου Αττικού θα ξέρω πως οδεύω προς την αθανασία.
Λίγο ακόμα.
Είμαι η Χριστίνα και σ’αυτούς τους έξι μήνες έχω τρέξει 294,70 χλμ και έχω κάνει δύο χειρουργεία και 8 χημειοθεραπείες.
Είσαι αυτός που είσαι, και βρες τη ψυχή να ανεβαίνεις τις ανηφόρες της ζωής σου.
Καλό τερματισμό! Η σκέψη μου μαζί σου.
Πηγή: tromaktiko.gr
