Η Βίκυ Χατζηβασιλείου είχε αναφερθεί στο παρελθόν για τον πατέρα της, ο οποίος ήταν υιοθετημένος από τον θείο του, ενώ εκείνη τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί στις εκπομπές της, μέσα από τις οποίες ενώνει ανθρώπους.

Για την απώλεια του αγαπημένο της πατέρα αλλά και για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε με τον μεγάλο της γιο Χρήστο, ο οποίος εργάζεται ως σκάουτερ στον ΠΑΟΚ, μίλησε στο περιοδικό «Hello». Η γνωστή παρουσιάστρια περιέγραψε το πως αντιμετώπισαν το ατύχημα που είχε στο μάτι του σε ηλικία επτά ετών, το οποίο μάλιστα παραλίγο και να χάσει.

Έδωσες μια πολύ σοβαρή μάχη με τον Χρήστο όταν ήταν 7 χρονών και παραλίγο να χάσει το μάτι του. Ήταν σοκαριστική για σένα εκείνη η περίοδος;

Δεν έχεις ιδέα πόσο σοκαριστική ήταν. Ήταν η χειρότερη περίοδος στη ζωή μου. Στην κυριολεξία χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω, πώς να βοηθήσω το παιδί μου. Τελικά, όμως, ο Θεός με φώτισε. Κάναμε τα σωστά πράγματα με τον Χρηστάκη μου και όλα πήγαν καλά.

Πώς αντέδρασες όταν σου είπαν οι γιατροί ότι μπορεί να έχανε το μάτι του;

Ήταν ό,τι πιο τραγικό είχα βιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η υγεία και η ασφάλεια των παιδιών μου είναι τα πρώτιστα αγαθά. Συνέβη μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα αφότου είχα βγει δημοτική σύμβουλος Θεσσαλονίκης, πρώτη σε σταυρούς. Καθόλου τυχαίο, το μάτι που λένε. Ήταν μια δαιδαλώδης, δυσανάγνωστη, ακανθώδης, περίοδος, αλλά και ένας μεγάλος αγώνας, τον οποίο δώσαμε μαζί με τον γιο μου. Ξέρεις τι είναι να είσαι 7 χρονών παιδάκι, να σου ανοίγει το μάτι ο γιατρός και να σου λέει «μην κουνηθείς, Χρήστο, γιατί θα κόψω με το μαχαίρι τα ράμματα μέσα στο μάτι σου»; Το παιδί κρατούσε το μάτι του ανοιχτό για να βοηθήσει τον γιατρό, αλλά ουσιαστικά για να στηρίξει τον εαυτό του. Είναι πολύ γενναίος, τον θαυμάζω.

Σε βοήθησε να αξιολογήσεις διαφορετικά τα πράγματα εκείνη η περίοδος;

Καθετί που έρχεται στη ζωή μου προσπαθώ να το δω ως μάθημα. Εκείνη η περίοδος με δίδαξε ότι μέσα από προσπάθεια και πίστη μπορούν να γίνουν θαύματα. Πιστεύεις στον Θεό; Ναι, πιστεύω. Οι γιατροί μάς έλεγαν ότι το παιδί έπρεπε να κάνει κερατοπλαστική και ότι θα έβλεπε 2-3/10. Του είπα «Χρήστο, σου υπόσχομαι ότι θα βλέπεις «Ήταν λάθος μου το ότι αναλάμβανα ρόλους που δεν μου αναλογούσαν. Δεν κάνουμε πάντα καλό αν λύνουμε τα προβλήματα των άλλων γιατί δεν θα μάθουν να τα αντιμετωπίζουν μόνοι τους» Και συνέβη. Κάθε απόγευμα κλείναμε το καλό μάτι του και διαβάζαμε με το πονεμένο. Κάναμε αυτή την άσκηση επί μήνες με πολλή προσπάθεια. Το θαύμα ήρθε γιατί ο Χρήστος με πίστεψε. Ένα μικρό παιδί θεωρεί ότι η μαμά και ο μπαμπάς του τα ξέρουν όλα. Σκέφτηκε «για να το λέει η μαμά μου, έτσι θα είναι». Όταν πιστεύεις πολύ κάτι, το υλοποιείς. Παρόλο που οι καθηγητές ιατρικής έλεγαν ότι ο Χρήστος θα βλέπει 2-3/10, κατάφερε να δει 9/10 γιατί συνδέθηκε με τη δύναμη μέσα του.

Ο πατέρας σου έφυγε από τη ζωή πριν από μερικά χρόνια. Σου λείπει;

Πολύ! Του ανάβω το καντήλι κάθε μέρα, ενώ καμιά φορά ζητώ τη βοήθειά του. Ο πατέρας μου είχε μια καθαρή ματιά για τα πράγματα. Δεν έλεγε, αλλά ένιωθε πολλά. Με έμαθε να μη στεναχωριέμαι για τα υλικά αγαθά. Μου τόνιζε “Ό,τι μπορεί να διορθωθεί με χρήματα, μη σε ενδιαφέρει. Άλλα πράγματα είναι ουσιαστικά στη ζωή”. Με δίδαξε να αποστασιοποιούμαι από την ύλη και να φιλοσοφώ τις καταστάσεις.

Ήταν δύσκολη η στιγμή που σου ανακοίνωσαν το μοιραίο;

Ήταν πολύ δύσκολη. Βρισκόμουν στην Αθήνα γιατί είχα γύρισμα εκπομπής. Δεν με πήραν αμέσως τηλέφωνο να μου το πουν ούτε όταν τον μετέφεραν στο νοσοκομείο επικοινώνησαν μαζί μου. Επί 40 ημέρες φορούσα μαύρες πιτζάμες. Τον πενθούσα μέρα-νύχτα, ακόμα και στον ύπνο μου που δεν με έβλεπε άνθρωπος. Έτσι ένιωθα, ήμουν μαύρη και μέσα κι έξω.