Ξάφνου, ένα μήνυμα «χτυπάει» στο κινητό της: «Σοφία, σκότωσαν τον Ηλία». Η κούπα με τον καφέ γλιστράει από τα χέρια της, η ίδια σωριάζεται σε μία πολυθρόνα για να συνέλθει λίγα λεπτά μετά: «Το μήνυμα ήταν από την ξαδέλφη μου κι όσο κι αν παρακαλούσα γι’ αυτό δεν θα μπορούσε να είναι κάποιο κακόγουστο αστείο. Της τηλεφώνησα. Μέσα σε λυγμούς, μου είπε πως της ήταν αδύνατο να μου το ανακοινώσει διαφορετικά… Ήταν ανίκανη να αρθρώσει ότι ο Ηλίας είναι νεκρός», λέει σήμερα η Σοφία Σπαντιδάκη και συνεχίζει: «Δεν μπορούσα να το πιστέψω, ακόμη και σήμερα δεν μπορώ. Ο ξάδελφος μου ο Ηλίας δεν ήταν “σαν αδελφός μου”. Ήταν αδελφός μου με όλη τη σημασία της λέξης. Τέτοια σχέση, τέτοια επαφή, τέτοια αγάπη, δεν είχα με κανέναν. Όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που ήμασταν παιδιά, είχαμε καθημερινή επικοινωνία, το προηγούμενο βράδυ πριν το κακό μαντάτο μιλούσαμε στο τηλέφωνο και κάναμε σχέδια για τη συμμετοχή του, μία μικρή συμμετοχή, στη νέα ταινία που ετοιμάζω. Ετοιμάστηκα σαν τρελή να φύγω για την Κρήτη. Δεν θυμάμαι πώς έφτασα εκεί ούτε και τις στιγμές του αποχαιρετισμού. Τα πάντα ήταν και είναι θολά από τον αβάσταχτο πόνο μου». Μέσα σ’ αυτόν τον πόνο η Σοφία γράφει ασταμάτητα. Άλλοτε σκόρπιες λέξεις όπως «Άγγελε μου….Αδελφέ μου… Αδελφέ μου… Αδελφέ μου… Αδελφέ μου… Αδελφέ μου… Θα σ’ αγαπώ για πάντα….Και στην άλλη ζωή θα Σ’ αγαπώ ακόμα πιο πολύ…Αδελφέ μου….Αδελφέ μου… Άγγελε μου…» κι άλλοτε μαντινάδες αφιερωμένες στον αγαπημένο της ξάδελφο: «Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή τόση ζωή σε φτάνει ρόδο π’ ανθεί πολύ καιρό την μυρωδιά του χάνει…». «Μαρτύριο είναι να ξυπνάς και να σου λείπει κάτι… Εκείνο που’ χει η ψυχή γι άλλο μισό κομμάτι». «Αν ήμουν τριαντάφυλλο και με κοβες μια μέρα με το άρωμα μου “Σ αγαπώ” θα σου γραφα στην χέρα». «Μια διαφορά έχει ο φονιάς αγάπη μου με σένα εκείνος σκοτώνει όπου βρει μα εσύ σκότωνες μ’ ένα σου βλέμμα.».
Τις ίδιες στιγμές αγωνία να μάθει το «πως» και το «γιατί» σκότωσαν τον Ηλία…
«Τον ξάδελφό μου τον δολοφόνησαν και θα πληρώσουν!»
Ήταν το ίδιο πρωινό του Σαββάτου 19 Οκτωβρίου όταν ο 33χρονος Ηλίας άνοιγε όπως πάντα το βενζινάδικο του σε χωριό του Ρεθύμνου. Από εκεί, περνά πρώτα ο κουμπάρος του για έναν καφέ ενώ στην συνέχεια τον επισκέπτεται κάποιος άλλος άνδρας. Λίγο αργότερα, οι παππούδες του βρίσκουν τον Ηλία νεκρό στην αποθήκη του βενζινάδικού του. Κάποιοι, μιλούν για αυτοκτονία. Η οικογένειά του δεν το πιστεύει στιγμή κάνοντας λόγο για ξεκάθαρη εγκληματική ενέργεια. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Σοφία Σπαντιδάκη: «Ο Ηλίας δεν είχε κανέναν λόγο να αυτοκτονήσει. Ήταν νιόπαντρος, τον Μάιο εγώ τον πήγα γαμπρό στην εκκλησία. Ήταν ευτυχισμένος, ήταν χαρούμενος, ήταν καλά. Είχε την επιχείρησή του, τους φίλους του, το προηγούμενο βράδυ μου μιλούσε για τα σχέδιά του, λέγαμε πως θα βρεθούμε σύντομα και θα κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Αν τον τρόμαζε κάτι; Θα έλεγα πως όχι. Γνωρίζω καλά ότι είχε διαφορές για κάποια χρήματα με κάποιον βενζινοπώλη από το Ηράκλειο και δεχόταν απειλές. Μου είχε μιλήσει για εκείνον αλλά μέσα στην αφέλειά του, γιατί ο Ηλίας ήταν αφελής σαν μικρό παιδί, δεν περίμενε ποτέ ότι κάποιος άνθρωπος θα έφτανε στο σημείο να τον σκοτώσει. Όχι. Στιγμή δεν πίστεψα το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας. Είναι δυνατόν να αυτοκτονήσεις όταν η σφαίρα βρίσκεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου; Μιλάμε για καθαρή, ξεκάθαρη δολοφονία. Δυστυχώς έχουμε χάσει την εικόνα μέσα στο βενζινάδικο από ένα σημείο και μετά… Φαίνεται ότι ο Ηλίας τραβάει κάποια στιγμή το καταγραφικό και μετά τέλος… Υπάρχουν όμως κάμερες ασφαλείας, έχουν ληφθεί δείγματα DNA και αποτυπώματα, έχει διοριστεί τεχνικός σύμβουλος ενώ τα πρόσωπα που βρέθηκαν στο μαγαζί έχουν ήδη κληθεί για κατάθεση. Είμαι αποφασισμένη, όπως ακριβώς και η οικογένεια του Ηλία, να φτάσουμε αυτή την υπόθεση μέχρι τέλους προκειμένου να αποκαλυφθεί τι πραγματικά συνέβη στον άνθρωπό μας. Οι ένοχοι να είναι σίγουροι ότι θα τιμωρηθούν…»
