Ο Γιώργος Κωνσταντίνου μίλησε με συγκίνηση για την αγάπη που έχει λάβει από το κοινό σε όλη του τη διάρκεια στο θέατρο, επισημαίνοντας πως αυτή η αγάπη αντιπαρατίθεται με την έλλειψη της που βίωσε στην παιδική του ηλικία κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Γιώργος Κωνσταντίνου: “Δεν πήρα καθόλου αγάπη ως παιδί”

Στην εκπομπή «Καλύτερα δε Γίνεται» του Σαββάτου 25 Ιανουαρίου, εξομολογήθηκε πως στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, υπήρξε μία κοινωνία χωρίς αγάπη, με τα παιδιά να είναι παραμελημένα και χωρίς ελπίδα για το μέλλον. Η μόνη πηγή αγάπης γι’ αυτόν ήταν η μητέρα του, που τον λάτρευε.

Ωστόσο, η σχέση του με το κοινό είναι κάτι που τον γεμίζει ψυχικά. «Είναι πραγματικά συγκινητικό», είπε, περιγράφοντας τις στιγμές που το κοινό τον αγκαλιάζει και εκφράζει τα συναισθήματά του, κάνοντας ειδική αναφορά στις αγκαλιές που δέχεται στη Θεσσαλονίκη. Τόνισε πως η αγάπη που του δείχνει ο κόσμος προέρχεται από την απλότητα του χαρακτήρα του και τη φυσικότητά του, κάτι που αποτελεί το μεγαλύτερο κέρδος για τον ίδιο στην καριέρα του.

Γιώργος Κωνσταντίνου: “Δεν πήρα καθόλου αγάπη ως παιδί”

«Δεν πήρα καθόλου αγάπη ως παιδί, μόνο από τη μητέρα μου, η οποία με λάτρευε. Γενικά, τον καιρό εκείνο μετά την Κατοχή, τα παιδιά ήμασταν όλα ανερμάτιστα. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, δεν υπήρχε μέλλον, ούτε καν για την ίδια τη χώρα. Κάθε άλλο παρά αγάπη υπήρχε. Υπήρχε αντιζηλία, κόμπλεξ, όλα αυτά δημιουργήθηκαν από τη στέρηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».

«Αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πραγματικά συγκινητικό. Έρχονται άνθρωποι και μας αγκαλιάζουν, κλαίνε… πράγματα απίστευτα, που μου γεμίζουν την ψυχή. Στη Θεσσαλονίκη έρχονται και με αγκαλιάζουν μες στον δρόμο».

«Η αγάπη αυτή δεν έχει γεννηθεί ούτε από μία εγωιστική ανωτερότητα του καλλιτέχνη και όλα αυτά τα «καβαλημένα καλάμια» αλλά από μία απλότητα, τουλάχιστον από μένα. Όπως παίζω κάθε βράδυ, έστω και με 50 πυρετό, έτσι είμαι και απέναντι στους ανθρώπους, φυσικός. Το μεγαλύτερο κέρδος που είχα από αυτό το λειτούργημα ήταν αυτή ακριβώς η αγάπη του κόσμου».