Συγκλονίζει η μαρτυρία θύματος ενδοοικογενειακής βίας: «Θήλαζα και μου έριχνε μπουνιές – Έδερνε και το παιδί»

Μία γυναίκα περιέγραψε τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε στα χέρια του κακοποιητή συζύγου της. 

Όπως αναφέρει η κόλαση των καθημερινών ξυλοδαρμών της άρχισε μαζί με την εγκυμοσύνη της με τον κακοποιητή σύζυγο να ξυλοφορτώνει στη συνέχεια και το παιδί τους.

Της ασκούσε βία ακόμα και όταν κυοφορούσε το παιδί του και την απειλούσε ότι θα τη σκοτώσει. «Ξεκίνησε από την ψυχολογική, τη λεκτική και συμπληρωματικά μετά ήρθε και η σωματική σε σημείο που εγώ πήγα να χάσω το παιδί μου και κορυφώθηκαν σε τέτοιο σημείο που γλίτωσα από δολοφονία».

Τα όσα φρικτά βίωνε συνεχίστηκαν και μετά τη γέννηση του παιδιού. «Με είχε σπρώξει με το παιδί από τις σκάλες ενώ το είχα στην αγκαλιά μου, ενώ το θήλαζα έχει τύχει να μου δίνει μπουνιές στην πλάτη. Δυο χρόνια μετά την έναρξη της κακοποιητικής συμπεριφοράς του πια, τα πράγματα είναι εμφανή. Εγώ είμαι αιμόφυρτη, χρειάζομαι περίθαλψη και τότε πλέον καταγγέλλω. Καλώ την αστυνομία, εκείνος το βάζει στα πόδια προκειμένου να μην τον πιάσουν, πριν φύγει μου λέει “θα σε σκοτώσω εάν μιλήσεις”».

«Το παιδί χτυπιόταν, ούρλιαζε, δεν ήθελε να πάει στον πατέρα του»

Υπό τον φόβο και τις απειλές αποφάσισε να πάρει συναινετικό διαζύγιο. Τίποτα όμως δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει την εκδικητική μανία του.

Όπως αναφέρει το θύμα κακοποίησης «τα περιστατικά δυναμιτίστηκαν. Ερχόταν με την δικαιολογία της επικοινωνίας με το παιδί γιατί το ποινικό δικαστήριο δικάστηκε πέντε χρόνια μετά από το περιστατικό. Σε αυτό το διάστημα το δικαστήριο του έδωσε δικαίωμα επικοινωνίας με το παιδί, δεν με προστατέψανε προκειμένου να μην έρχεται σε επαφή μαζί μου». Στην ερώτηση αν χτυπούσε και το παιδί η γυναίκα απαντά: «ναι, όταν άρχισε η δικαστική επικοινωνία και το έπαιρνε, το παιδί γυρνούσε με σημάδια τα οποία δεν ερμήνευσα αρχικά έτσι. Νόμιζα ότι κάπου χτύπησε, το παιδί ήταν μικρό, ο λόγος του δεν ήταν ακόμα οργανωμένος προκειμένου να μου πει τι συμβαίνει, χτυπιόταν, ούρλιαζε, δεν ήθελε να πάει».

Πλέον νιώθει δυνατή, αλλά οι μνήμες μένουν άσβεστες. Όπως λέει «τα πρώτα χρόνια ήμουν τρομοκρατημένη. Όταν όμως έγινε το περιστατικό με το παιδί, είπα δεν με νοιάζει τίποτα. Πάτησα στα πόδια μου. Η ψυχολογική βία σε σχέση με το παιδί και ο κίνδυνος του τι θα περάσει τα φέρνω στη μνήμη μου και δεν… ».