Κρίσιμο το επόμενο εξάμηνο για τον ΣΥΡΙΖΑ που παλεύει μεταξύ της χάραξης πολιτικής στα θεσμικά θέματα (εκλογικός νόμος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας) και της υπερπροσπάθειας να εμφανιστεί ως μία μαχητική, ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση.
Ως προς τα μεν πρώτα, οι απόψεις της Κουμουνδούρου είναι πάνω – κάτω γνωστές καθότι εμφανίζεται εμμονικά υπέρ της απλής αναλογικής, δηλώνοντας, σε όλους τους τόνους, πως δεν θα ψηφίσει το κλιμακωτό μπόνους. Ενδιαφέρον παρουσιάζει δε η εκτίμηση, εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να πάει σε διπλές εκλογές σε μια απόπειρα να «κάψει» την απλή αναλογική.
Αναφορικά με την προεδρική εκλογή, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσε από πολύ νωρίς να προτείνει ποιον θέλει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, δηλαδή την ανανέωση της θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου. Ο νυν Πρόεδρος δεν φαίνεται να είναι το πρόσωπο που, τελικά, θα προταθεί από τον πρωθυπουργό και αυτό κάνει το επιτελείο της Κουμουνδούρου να εξετάζει τι θα κάνει στο ενδεχόμενο να προέρχεται από το χώρο της Κεντροαριστεράς.
Το… αριστερό προφίλ
Με το βλέμμα στο Κίνημα Αλλαγής, δημιουργείται το ερώτημα αν θα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πρόσωπο με καθαρό αριστερό προφίλ ή θα είναι από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς. Αναγνωρίζεται, πάντως, πως μέσω της διαδικασίας της προεδρικής εκλογής θα διαμορφωθούν οι όροι και τα δεδομένα του νέου πολιτικού σκηνικού, με αιχμή τη διεκδίκηση τριών κομμάτων ( ΝΔ- ΣΥΡΙΖΑ- ΚΙΝΑΛ) να φλερτάρουν διαρκως με το χώρο του κέντρο.
Στο άλλο ανοιχτό μέτωπο που έχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρας αφορά τα πιο κομματικά ζητήματα. Η πορεία προς το Συνέδριο που θα γίνει το Πάσχα θα έχει αναταράξεις, με βασικό πονοκέφαλο τη συνύπαρξη των “53”, των “παπανδρεικών” και των εκσυγχρονιστών, που καλούνται όλοι μαζί να συνεργαστούν στα ίδια όργανα, με στόχο την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πλευρά των “53” εμφανίζονται αδιάλλακτοι για την προάσπιση της αριστερής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ και αναμένεται να φανεί πιο έντονα το επόμενο διάστημα, όπου ένα μέρος του κόμματος δεν επιθυμεί την μετατόπιση προς τη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του, υπό το φόβο των πασοκογενών. Από την άλλη, όσοι είναι κοντά στη ηγεσία του κόμματος επιθυμούν το άνοιγμα των μελών και την προσέγγιση του χώρου του κέντρου, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θέλουν να γίνουν ΠΑΣΟΚ.
Πέραν τούτου, στην Κουμουνδούρου παρατηρείται και σύγκρουση σχολών σχετικά με το ύφος της αντιπολίτευσης που πρέπει να ασκηθεί, με αιχμή και τα εθνικά θέματα, όπως και αν πρέπει να βγει ή όχι στους δρόμους, και απλώς να περιοριστεί σε μία δυνατή φωνή εντός της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Από τον ΣΥΡΙΖΑ εκτιμάται ότι έρχεται κρίσιμο εξάμηνο για την κυβέρνηση, καθώς υπό τη σκιά των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά και του προσφυγικού, ενδέχεται η ΝΔ να έρθει αντιμέτωπη με αντιδράσεις σε διαφορα νομοθετήματα, όπως είναι οι αλλαγές στην εκπαίδευση, τις πορείες, τις απεργίες, το ασφαλιστικό, ενώ θα φανούν τα αποτελέσματα των αλλαγών στη τσέπη των πολιτών και στην καθημερινότητα.
Διπρόσωπος
Τα δύο πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ στον τομέα των εθνικών ζητημάτων είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Από τη μία ανεβάζει τους τόνους, επικρίνοντας σφοδρά την κυβέρνηση, ειδικότερα μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, ενώ από την άλλη δηλώνει συναινετικός. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν εκείνη που έκανε την προεργασία για την αμυντική συνεργασία Ελλάδας – ΗΠΑ, και για τις αμερικανικές βάσεις. Ωστόσο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε από τον πρωθυπουργό την αναστολή της ψήφισης του νομοσχεδίου “μέχρι να εξασφαλιστεί η έμπρακτη στήριξη στα κυριαρχικά μας δικαιώματα”. Από τη μία, λοιπόν, εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν δύο σχολές: η σκληρή γραμμή και η ήπια, εκείνη, δηλαδή, που λένε πως η κυβέρνηση Τσίπρα προετοίμασε τη συμφωνία.
Επιπλέον, εντός των στελεχών της Κουμουνδούρου αναγνωρίζεται πως η πρώτη περίοδος της παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν έδειξε μαχητικότητα. Συζητείται, επίσης, ότι δεν είχε χρόνο και ήταν σύντομο το διάστημα για να μπορέσει να περάσει τα μηνύματά του στις κοινωνικές ομάδες.
Εξ ου και η στρατηγική για ενημέρωση των στελεχών με επισκέψεις στις οργανώσεις και ομιλίες – συζήτηση με τους ψηφοφόρους ανά των διαφόρων περιοχών. Υπό το πλαίσιο αυτό, συζητείται έντονα να ξεκινήσουν αναζητήσεις ευρύτατων κοινωνικών συμμαχιών, με δυναμικό παρόν στις κινητοποιήσεις των συνδικάτων, αλλά και έντονη κριτική – εντός Βουλής- στο κομμάτι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στα εργασιακά.
