Η απόφαση Τραμπ –και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ελήφθη, όπως αποκάλυψε η φιλική προς τον Αμερικανό Πρόεδρο ιστοσελίδα The American Conservative και αναφερθήκαμε κι εμείς στο προηγούμενο άρθρο μας– πρέπει να προβληματίσει Αθήνα και Λευκωσία.
Η Αμερική είναι υπερδύναμη και μπορεί να λαμβάνει όποιες αποφάσεις θέλει. Όμως πρέπει να δούμε κάτω από ποιες προϋποθέσεις έλαβε τη συγκεκριμένη απόφαση για απόσυρση των στρατευμάτων από
τη Συρία και την έκθεση σε κίνδυνο μιας μέχρι χθες συμμαχικής δύναμη των ΗΠΑ, των Κούρδων της Συρίας.
Οι ΗΠΑ από το 1990 διατηρούν σχέσεις με τους Κούρδους του Ιράκ και μαζί συνεργάστηκαν και πολέμησαν στην επιχείρηση ανατροπής του Σαντάμ Χουσεΐν, τότε που η σύμμαχος στο ΝΑΤΟ Τουρκία όχι μόνο αρνήθηκε να συμμετάσχει στην επιχείρηση, αλλά αρνήθηκε και να παραχωρήσει άδεια διέλευσης των αμερικανικών στρατευμάτων από το έδαφός της.
Με τους Κούρδους της Συρίας οι ΗΠΑ ανέπτυξαν σχέσεις από το 2014, για να αντιμετωπιστεί το Ισλαμικό Κράτος – που σημειωτέον είχε εξελιχθεί σε μείζονα απειλή για την ασφάλεια και τη σταθερότητα όχι μόνο της Μέσης Ανατολής, αλλά και της ίδιας της Ευρώπης, για να μην πούμε ότι αν το ΙΚ πετύχαινε τους στόχους του, θα έθετε σε κίνδυνο την ασφάλεια και τη σταθερότητα στη μισή υφήλιο.
Τότε οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με τους Κούρδους του PYD/YPG, για έναν βασικό λόγο: Ήταν η μοναδική στρατιωτική δύναμη που δεν το έβαζε στα πόδια μπροστά στην ορμητικότητα και τη βαρβαρότητα των τζιχαντιστών. Και αυτό το έχουν ομολογήσει δημοσίως όλοι ανεξαιρέτως οι στρατιωτικοί και οι διπλωμάτες που συνεργάστηκαν με τους Κούρδους στον αγώνα εναντίον του ΙΚ αυτά τα τέσσερα χρόνια, όπου οι Κούρδοι μετρούν 10.000 απώλειες στα πεδία των μαχών. Μόνο κατά την πολιορκία της Ιεράπολης/Μένπετζ, που κράτησε 72 ημέρες, οι Κούρδοι μέτρησαν 550 νεκρούς. Αυτήν την ηρωική πόλη, αυτόν τον ηρωικό αγώνα που έδωσαν μαζί Κούρδοι και Αμερικανοί, προδίδει ο Τραμπ με την προχθεσινή του απόφαση, και την παραδίδει στους Τούρκους, τους βασικότερους υποστηρικτές των τζιχαντιστών!
Ναι, όλο αυτό το διάστημα η Τουρκία ήταν ο βασικός υποστηρικτής του ΙΚ και αυτό το γνωρίζουν ακόμα και οι… πέτρες. Χωρίς την Τουρκία, χωρίς τις διευκολύνσεις στα τουρκικά αεροδρόμια, χωρίς τη βοήθεια των τουρκικών υπηρεσιών στο εσωτερικό της Τουρκίας αλλά και στα σύνορα, το ΙΚ δεν θα είχε γιγαντωθεί, αφού δεν θα είχε τον οπλισμό που διέθεσε η Τουρκία με τη χρηματοδότηση του Κατάρ, ούτε θα μπορούσαν να περάσουν σεινάμενοι-κουνάμενοι περίπου 30.000 ξένοι τζιχαντιστές στη Συρία.
Όταν πριν μερικές εβδομάδες οι Κούρδοι ολοκλήρωσαν το έργο εξουδετέρωσης των τζιχαντιστών του ΙΚ, τότε η Τουρκία άρχισε να προετοιμάζεται να εισβάλει στα εδάφη που απελευθέρωσαν οι Κούρδοι στην Ιεράπολη και ανατολικά του Ευφράτη και τα κατείχαν σχεδόν από κοινού με στρατεύματα των ΗΠΑ, τα οποία είχαν κατασκευάσει 23 στρατιωτικές βάσεις στις περιοχές αυτές, ορισμένες από τις οποίες αεροπορικές.
Τα επιχειρήματα της Τουρκίας, πέραν κάθε λογικής.
Ενώ οι Κούρδοι του PYD/YPG δεν έχουν πραγματοποιήσει καμία επίθεση εναντίον της Τουρκίας, μόνο και μόνο επειδή απέκτησαν μια ντε φάκτο αυτονομία, η οποία με την υποστήριξη των ΗΠΑ θα μπορούσε να μετατραπεί σε ντε γιούρε, με συνταγματική αναγνώριση, η Τουρκία τούς βάφτισε «τρομοκράτες» και απαιτούσε από τις ΗΠΑ να σταματήσουν τη συνεργασία μαζί τους.
Με άλλα λόγια, επειδή η Τουρκία θεώρησε ότι η απόκτηση συνταγματικά κατοχυρωμένης αυτονομίας από τους Κούρδους της Συρίας θα δημιουργούσε και στην ίδια πίεση για παραχώρηση ανάλογων δικαιωμάτων στους Κούρδους του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, απαιτούσε με τον πιο αναιδή και προσβλητικό τρόπο από τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τους Κούρδους, για να τους ξεκληρίσει ανενόχλητος ο Ερντογάν και το τουρκικό κράτος, όπως έκανε με τους λαούς που θεωρούσε απειλή για την ανύπαρκτη «ενότητα του τουρκικού έθνους» – Έλληνες, Αρμένιους, Ασσύριους, αλεβίτες.
Και όσο οι ΗΠΑ δεν εγκατέλειπαν τους Κούρδους, η Τουρκία και ο Ερντογάν ταπείνωσαν και πρόσβαλαν αλλεπάλληλες φορές τις ΗΠΑ, την ίδια στιγμή που στρεφόταν προς τη Ρωσία, το Ιράν και άλλους εχθρούς των ΗΠΑ.
Δηλαδή ο Ερντογάν, στο περίφημο τηλεφώνημα της Παρασκευής, απαίτησε από τον Τραμπ να προδώσει τις αρχές των ΗΠΑ, που πάντα τιμούσαν εκείνους τους συμμάχους με τους οποίους συμμετείχαν από κοινού σε πολέμους, και να εγκαταλείψει τους Κούρδους για να τους λιανίσει η πολεμική μηχανή του Ερντογάν.
Και ο πρόεδρος των ΗΠΑ υπάκουσε στις παράλογες εθνοκτόνες πιέσεις του Ερντογάν, τη στιγμή που όλοι οι αρμόδιοι υπουργοί αλλά και η στρατιωτική ηγεσία ήταν κάθετα αντίθετοι με αυτήν την ακατανόητη απόφαση. Τρανή απόδειξη η παραίτηση του υπουργού Άμυνας Τζέιμς Μάτις, που θεωρείται ένας έντιμος ανώτατος αξιωματικός που και εμφορείται από κώδικες τιμής και πατριωτισμού. Ο Μάτις δεν άντεξε το βάρος αυτής της απόφασης, ειδικά όταν διάβασε τις δηλώσεις Ερντογάν και Χουλουσί Ακάρ, ότι θα θάψουν στα ορύγματα τους Κούρδους, μετά την αποχώρηση των Αμερικανών από κει. Δεν μπόρεσε να αντέξει μια τέτοια προδοσία σε συμμάχους των ΗΠΑ.
Δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει στο θέμα αυτό και τι θα ακολουθήσει. Πάντως η τουρκική βαρβαρότητα εκδηλώνεται με τον πιο σκληρό τρόπο μετά την απόφαση Τραμπ.
Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε εμείς οι Έλληνες είναι το εξής: Ασχέτως των συμφωνιών που υπογράφονται –και κυρίως των υποσχέσεων που δίνονται σε Αθήνα και Λευκωσία από την Ουάσιγκτον –, αν σε ένα επόμενο τηλεφώνημα του Ερντογάν προς τον Τραμπ τεθούν ανάλογα παράλογα και παράνομα διλήμματα που αφορούν την Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη, ποιος μας διασφαλίζει ότι ο Αμερικανός πρόεδρος δεν θα αποφασίσει τα ίδια, για να κάνει τα χατίρια του Ερντογάν;
Άλλωστε, για να μην πάμε μακριά, η προδοσία που είναι σε εξέλιξη στο όνομα, τη γλώσσα και την ταυτότητα της Μακεδονίας, έχει ΚΑΙ αμερικανική σφραγίδα και δεν δικαιούμαστε να το ξεχνάμε.
Ψύχραιμα, δίκαια και πατριωτικά, να προβληματιστούμε για να μην βρεθούμε κι εμείς με ένα μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη, όπως οι Κούρδοι, που έχασαν δέκα χιλιάδες άνδρες και γυναίκες πολεμώντας στο πλευρό των ΗΠΑ και τώρα τους πετάει ο Τραμπ στο στόμα του γκρίζου λύκου.
