Εγώ απλώς τραγουδούσα και πραγματικά μου αρκούσε αυτό.

Πέρα από αυτό, έλεγα αν έρθει η επιτυχία καλώς να έρθει.

Αν δεν έρθει όμως, πάλι καλά θα είμαι, πάλι ευτυχισμένος θα είμαι.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για να ανέβουν και μετά φοράνε μαύρα γυαλιά και καπέλο για να μην τους αναγνωρίζουν.

Μια χαρά τη χαίρομαι και την απολαμβάνω τη δημοσιότητα και χαίρομαι όταν με σταματάνε στο δρόμο ή μου φωνάζουν «Γεια σου Πασχαλάρα»…

Δεν μου έβαλε κανένας το πιστόλι στον κρόταφο για να γίνω τραγουδιστής. Αν κάποιοι νιώθουν ότι κουράζονται από αυτή τη δουλειά, ας δοκιμάσουν και την οικοδομή να δουν τι ξεκούραστα που είναι!

Επειδή εγώ δεν είμαι μουσικός, δεν έχω μουσική κατάρτιση, λειτουργώ επιλέγοντας ό,τι ακούσω και αγγίξει την ψυχούλα μου.

Σύμφωνα με το λεγόμενο «δερμόμετρο», το να σου σηκώνεται δηλαδή η τρίχα, κάπως έτσι επιλέγω τα τραγούδια μου!