Το 2018 σημαδεύτηκε μεταξύ άλλων από την πτώση της Angela Merkel τόσο από την γερμανική καγκελαρία όσο και από το τιμόνι της Ευρώπης.
Έπειτα από 13 χρόνια παραμονής στην εξουσία (18 στην προεδρία του CDU) και αναλαμβάνοντας την ευθύνη των απογοητευτικών αποτελεσμάτων που κατέγραψε το κόμμα της στις πρόσφατες κάλπες της Βαυαρίας και της Εσσης, η Merkel ανακοίνωσε την απόφαση της να μην διεκδικήσει την ανανέωση της θητείας στην προεδρία του CDU και κατά συνέπεια στην καγκελαρία.
«Αυτή είναι η τελευταία μου θητεία», είπε στις 29 Οκτωβρίου του 2018, προσθέτοντας ότι μετά το 2021 δεν θα επιδιώξει να αποκτήσει άλλο πολιτικό αξίωμα.
Η απόφαση-σταθμός
Το άνοιγμα των θυρών της Γερμανίας σε ένα εκατομμύριο πρόσφυγες θα παραμείνει η απόφαση-σταθμός στην πολιτική σταδιοδρομία της Merkel, αλλά και αυτή που εκτιμάται ότι επιτάχυνε την αποχώρησή της από την εξουσία, καθώς δυσαρέστησε ένα μέρος της κοινής γνώμης.
Στα τέλη του καλοκαιριού του 2015 όταν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες προσπαθούσαν σε απελπιστικές συνθήκες να φτάσουν στην Ευρώπη, η Merkel αποφάσισε να υποδεχθεί όλους αυτούς που είχαν εγκλωβιστεί στην Ουγγαρία.
Γρήγορα όμως ο θυμός κατέλαβε έδαφος κυρίως στο ανατολικό τμήμα της χώρας που είναι το λιγότερο ευνοημένο, όπου το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) συσσωρεύει εκλογικές επιτυχίες.
Έτσι το 2017 το AfD εισέρχεται δυναμικά στην γερμανική βουλή με 92 βουλευτές και ορκίζεται να «κυνηγήσει» την καγκελάριο.
Έτσι η τέταρτη κυβέρνηση της Merkel σχηματίζεται με δυσκολία τον Μάρτιο και δεν παύει να αντιμετωπίζει κρίσεις όσον αφορά το μεταναστευτικό ζήτημα, τις οποίες τροφοδοτεί η δεξιά πτέρυγα της ίδιας της πολιτικής της οικογένειας.
Το σημείο δίχως επιστροφή φτάνει εν τέλει τον Οκτώβριο. Μια σειρά από ήττες σε περιφερειακές εκλογές αναγκάζουν τη Merkel να εγκαταλείψει την αρχηγία του κόμματός της, σε ένα προοίμιο της αναγγελίας της απόσυρσής της από την πολιτική το 2021.
Ο εσωκομματικός πόλεμος
Ωστόσο δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι αποδίδουν την πτώση της Merkel στον πόλεμο που δέχθηκε από τους εσωκομματικούς της αντιπάλους.
Σε μια αποκάλυψη βόμβα προχώρησε ο Friedrich Merz, o οποίος ήταν ένας από τους «μνηστήρες» της προεδρίας του CDU. Ο Merz παραχώρησε συνέντευξη στο κρατικό ARD και είπε ότι το 2015 και ενώ η ελληνική κρίση βρισκόταν στο αποκορύφωμά της ο τότε υπουργός Οικονομικών, Wolfgang Schaeuble, συζητούσε να αντικαταστήσει την Merkel στην Καγκελαρία.
Σύμφωνα με τα γερμανικά ΜΜΕ εκείνη την περίοδο υπήρχαν και μεγάλες διαφωνίες σχετικά με την διαχείρισή της ελληνικής κρίσης ανάμεσα στην Merkel και τον Schaeuble.
Όταν ο Merz ρωτήθηκε για το εάν έγινε αυτή η συζήτηση απάντησε: «φυσικά και είχαμε συζητήσει αυτό το θέμα.
Αιωρούνταν το ερώτημα εάν θα μπορούσε, πιθανότατα, να αναλάβει εκείνος (σσ ο Schaeuble) την Καγκελαρία. Τότε ο τελευταίος μου ανέφερε πως εάν φθάσουμε σε αυτό το σημείο πρέπει να μπορώ να σε εμπιστευθώ.
Αλλά τελικά δεν χρειάστηκε να γίνει κάτι τέτοιο».
Η μίνι… Merkel
Τελικά διάδοχος της Merkel εκλέχθηκε η Annegret Kramp-Karrenbauer, η οποία επικράτησε έναντι του Merz, που στήριζε ο Schaeuble.
Η 56χρονη πολιτικός δημιουργεί μια αίσθηση συνέχειας στο κόμμα, αφού αντικατοπτρίζει τον πραγματισμό της Merkel και την απόρριψή της για οποιαδήποτε μετατόπιση του CDU προς τον δεξιό λαϊκισμό. Εγκατέλειψε την πρωθυπουργία του Ζάαρλαντ όταν της το ζήτησε η Merkel, προκειμένου να γίνει γενική γραμματέας του κόμματος, και σήμερα οδεύει σταθερά προς την καγκελαρία.
Κατά συνέπεια, όσον αφορά την Ελλάδα, κινείται στον δρόμο της Merkel, καθώς υποστηρίζει την τότε απόφαση της καγκελαρίου για παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.
«Είχα την ίδια άποψη με την καγκελάριο.
Το ερώτημα είναι αν θα προκληθεί ντόμινο.
Οταν το έχεις κάνει μία φορά, τι κάνεις σε μία ενδεχόμενη δεύτερη περίπτωση;» έχει δηλώσει η Karrenbauer.
