Την ώρα που νέα συλαλλητήρια οργανώνονται σήμερα σε όλη την Ελλάδα, οι συγγενείς εξακολουθούν να ζητούν απόδοση δικαιοσύνης στη μνήμη των ανθρώπων τους που «έσβησαν» με τόσο τραγικό τρόπο, πριν από δύο χρόνια, στα Τέμπη.
«Το μήνυμα των συγκεντρώσεων ήταν ‘αλλάξτε τα όλα’», δήλωσε νωρίτερα σήμερα το πρωί, σε τηλεοπτική εκπομπή, ο Ηλίας Παπαγγελής, πατέρας της 19χρονης Αναστασίας που έχασε τη ζωή της το μοιραίο εκείνο βράδυ.
«Μήπως και αλλάξουμε κάτι, μήπως σταματήσει το άδικο και το σκοτάδι, αυτό προσπαθούμε. Σε 5-10 χρόνια όταν θα έχουν τελειώσει όλα αυτά, και 100 χρόνια φυλακή να τους έχουν βάλει τον καθένα τους, δεν θα χαρώ. Τι χαρά θα μου δώσει αυτό; Θα γυρίσω στο σπίτι και το κρεβατάκι του παιδιού μου θα είναι άδειο», ανέφερε ο χαροκαμένος πατέρας και συνέχισε: «Εάν οι μεγάλες ποινές έφερναν πίσω τα παιδιά μας, τότε εντάξει, αλλά δεν θα συμβεί αυτό. Πολεμάμε γιατί έρχονται και άλλες γενιές. Αυτό που προσπαθούμε είναι να αλλάξουμε νοοτροπία σαν λαός, να σταματήσουμε να κυνηγάμε τα γρήγορα πλούτη και την εύκολη ζωή και το κυριότερο, να σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή. Για εμάς ότι έγινε, έγινε».
«Είναι όλα συγκάλυψη για εμάς»
Όπως είπε ο ίδιος, ζητά την άρση τηλεφωνικού απορρήτου για όλους τους εμπλεκόμενους. «Έγινε εξεταστική επιτροπή για τον Τριαντόπουλο, ενώ αν άνοιγαν τα τηλέφωνα θα ξέραμε τι εντολές δόθηκαν, που δόθηκαν και ποιος τις έδωσε. Το πρωτόκολλο το ξέχασαν», τόνισε ο κ. Παπαγγελής και προσέθεσε: «Είναι όλα συγκάλυψη για εμάς. Δεν μπορείς σε ένα τέτοιο έγκλημα, όλες σου οι ενέργειες να αποσκοπούν ώστε την επόμενη ημέρα το πρωί να μην φαίνεται τίποτα, να μην ξέρει κανείς τίποτα. Αυτός ήταν ο στόχος, απλά ήταν μεγάλη επιχείρηση και δεν προλάβαιναν να τα κάνουν όλα λαμπίκο».
Κλείνοντας, ο πατέρας της αδικοχαμένης κοπέλας εξέφρασε την πεποίθηση πως έπρεπε να έχουν γίνει τοξικολογικές, να φωτογραφίσουν τα θύματα. «Στις 2 τη νύχτα δούλευε φορτωτής στο σημείο. Σε αυτά τα εγκλήματα πρέπει να γίνεται απόλυτη ησυχία, μόνο ανάσα, να είναι σβηστές οι σειρήνες και οι μηχανές των αυτοκινήτων, γιατί κάποιος αδύναμος τραυματισμένος μπορεί να φωνάζει βοήθεια και να μην είχε δύναμη. Ποιος θα τον άκουγε; Ποιος έλεγξε ποιοι μπήκαν στο πεδίο; Έκαναν ό,τι ήθελαν», κατέληξε ο κ. Παπαγγελής.
