Το σκοτάδι τούς τρομάζει, ακούν απελπισμένες φωνές και κρότους μέσα σε φωτιές, ξαναζούν τις στιγμές που ο θάνατος είναι δίπλα τους στην φονική αμαξοστοιχία στα Τέμπη.
Δυο εβδομάδες μετά την τραγωδία κι όσοι κατάφεραν να βγουν ζωντανοί από τα πρώτα βαγόνια του Intercity έχουν ακόμη νωπά τα σημάδια στην ψυχή και στο σώμα τους .
Ο Άγγελος Φανουράκης βγήκε από το τρένο με κατάγματα και χρειάστηκε να νοσηλευθεί. θυμάται λεπτό προς λεπτό πως βγήκε από την κόλαση, αψηφώντας τον πόνο που ένιωθε και τον κίνδυνο όταν πηδούσε από το παράθυρο του αναποδογυρισμένου βαγονιού.
Έφθασε, έρποντας ως εκεί μαζί με δυο συνομήλικες του φοιτήτριες και με τη βοήθεια φακού από τα κινητά τους τηλέφωνα.
Η 20χρονη φοιτήτρια, Γιώτα Θανασάκη, εκτοξεύθηκε από τον εκτροχιασμό στα πρώτα καθίσματα. Δίπλα της φωτιές, καπνοί και ουρλιαχτά.
«Η ανέμελη ζωή μου τελείωσε, είδα τον θάνατο κατάματα», λέει 26χρονη φοιτήτρια που βρισκόταν στο βαγόνι 3, περιγράφοντας με συγκλονιστικό τρόπο πως έσβησαν όλα σε μια στιγμή.
«Ανοίγεις τα μάτια σου αισθάνεσαι αίματα παντού ανθρώπους να σε έχουν καταπλακώσει γυαλιά σε όλο το κορμί σου και να σε καίει στο πρόσωπο η φλόγα που έρχεται καταπάνω σου Αλλά δεν σε τρομάζει αυτό. Σε τρομάζει ο διπλανός σου που σου ουρλιάζει ”κοπελιά βοήθα με τα παιδάκια μου ”. Σε τρομάζει η κυρία που έβλεπες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού απέναντι σου και τώρα δεν την αναγνωρίζεις από το πως έχει παραμορφωθεί το πρόσωπο της από τα αίματα. Σε τρομάζουν τα ουρλιαχτά ”καιγόμαστε πεθαίνουμε”».
Με φάρμακα οι συγγενείς
Τα τραύματα της ψυχής βαριά και για τους διασώστες.
Οι συγγενείς των θυμάτων, γονείς, παιδιά, σύντροφοι έχουν το δικό τους Γολγοθά. Αναμεσά τους κι ο Βαγγέλης Βλάχος, αδελφός του γεωτεχνικού μηχανικού, Βάιου Βλάχου, που εργαζόταν για την ασφάλεια των πολιτών με ειδίκευση στη σήραγγα των Τεμπών.
Πώς να εξηγήσει η Κάτια Δουρμίκα στα παιδιά της αδελφής της τι συνέβη;
«Είναι πολύ τραγικό τα παιδιά είναι πολύ χάλια το μικρό ειδικά ”θέλω τη μανούλα μου ”. Ο μεγάλος δεν ξέσπασε ακόμα, δεν μιλάει για αυτό το θέμα, είναι πάρα πολύ δύσκολο».
Οι άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους σε αυτή την αδιανόητη τραγωδία αναζητούν τον τρόπο να δουν λίγο φως μέσα στο απέραντο σκοτάδι τους.
«Με ψυχοφάρμακα είναι οι γονείς μου. Μια ψυχολογική υποστήριξη ζήτησα για τους γονείς μου, λέει δεν έχουμε καμιά εντολή από το κράτος. Τέλος πάντων, πήρα ιδιωτική ψυχολόγο, δεν χρειάζομαι τίποτα από το κράτος. Να είστε καλά όλοι σας κι εύχομαι σε κανέναν να μην έρθει στο σημείο που είμαστε όλοι του δυστυχήματος», δήλωσε ο αδελφός θύματος, Νικόλαος Μουρτζάκης.
Ο πατέρας του 23χρονου Κυπριανού, ο πατήρ Χριστόδουλος, αναζητά μέσα από την πίστη του το κουράγιο.
«Μάτωσε η ψυχή μου. Πώς είναι να σου μπήξουν ένα μαχαίρι και τρέχει αίμα η καρδία σου, έτσι ένιωσα παιδί μου».
Μια τραγωδία …. αμέτρητες πληγές, ατελείωτος πόνος.
Κουράγιο σε ΟΛΟΥΣ. Μαύρο σε ΟΛΟΥΣ στις εκλογες