Συγκλονίζει η ιστορία ενός φοιτητή, ο οποίος θα ταξίδευε με το μοιραίο τρένο που συγκρούστηκε στα Τέμπη, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε το εισιτήριο.
Aνατριχιάζει η ιστορία ενός φοιτητή, ο οποίος θα ταξίδευε με την μοιραία αμαξοστοιχία που συγκρούστηκε στα Τέμπη, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε το εισιτήριο.
Σύμφωνα με ανάρτηση της μητέρας του στο Facebook, ο φοιτητές δεν έβγαλε εισιτήριο με το τρένο που συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία στα Τέμπη επειδή του το ζήτησαν οι γονείς του.
Συγκεκριμένα, τον παρακάλεσαν να μείνει μαζί τους την Καθαρά Δευτέρα (28.02.2023) και να πάει την επόμενη μέρα στην Θεσσαλονίκη, όπου εκεί μαζί με τους συμφοιτητές του θα πήγαιναν στην Κομοτηνή, που είναι και η σχολή του.
Ο νεαρός τελευταία στιγμή δεν έβγαλε εισιτήριο για το μοιραίο δρομολόγιο, αλλά για την επόμενη. Η θέση του ήταν στο 2ο βαγόνι, ένα από τα βαγόνια δηλαδή όπου διαλύθηκαν.
«Τώρα είμαι στο μπαλκόνι και βλέπω τον γιο μου να μπαίνει στο αυτοκίνητο των φίλων του για να κατέβουν όλοι μαζί στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα» γράφει η μητέρα μεταξύ άλλων.
Η ανάρτησή της συνοδεύεται και από το εισιτήριο που είχε βγάλει ο γιος της για την 1η Μαρτίου. Θα ήταν το πρώτο του ταξίδι με τρένο.
Αναλυτικά η ανάρτηση
«Θα ήταν το πρώτο του ταξίδι με το τρένο. Θα τον φιλοξενούσαν οι συμφοιτητές του από τη Θεσσαλονίκη και μετά θα έφευγαν όλοι μαζί με το λεωφορείο για τη σχολή τους στην Κομοτηνή. Το αρχικό εισιτήριο θα ήταν για τις 28 Φεβρουαρίου, με το βραδινό τρένο, αλλά τον παρακαλέσαμε με τον πατέρα του να μείνει μαζί μας την Καθαρά Δευτέρα, να φάμε το βράδυ όλοι μαζί με την ησυχία μας και να μην τον τρέχουμε νυχτιάτικα στο σταθμό με τη μπουκιά στο στόμα.
Μας έκανε το χατίρι και άλλαξε γνώμη: βαγόνι Β, θέση 22, αλλά μία μέρα μετά, την 1η Μαρτίου 2023, με το απογευματινό αυτή τη φορά τρένο. Το πρωί εκείνης της μέρας, όπως κάθε μέρα, σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ, άλλαξα το νερό της Μίκας και γέμισα με κροκέτες το μπολάκι της. Μπήκα να χαζέψω λίγο στα σοσιαλ και έπεσα πάνω στα πρώτα βιντεο από τα Τέμπη. Άνοιξα την τηλεόραση – δεν βλέπω τηλεόραση και όποτε την ανοίγω είναι πάντα για κακό. Και μετά θυμάμαι ότι άρχισα να παγώνω και να μουδιαζω και να μενω για ώρα μολύβι στον καναπέ. Και μετά να ξεσπάω σε κλάματα. Και μετά να κάνω αψυχολόγητα πράγματα όπως να γεμίζω τάπερ για να τα πάρει το παιδί μαζί του στο ταξίδι!!! Τώρα είμαι στο μπαλκόνι και βλέπω τον γιο μου να μπαίνει στο αυτοκίνητο των φίλων του για να κατέβουν όλοι μαζί στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Και σκέφτομαι ότι η χώρα έχει γεμίσει άδειες αγκαλιές, μάνες στα μαύρα, χαμελιές πεσμένες στο χώμα.
Και σκέφτομαι ότι τα παιδιά μας τα έχουμε γα***ει. Εάν δεν τα δολοφονουμε, τα παρατάμε εκεί έξω να αγωνίζονται και να παλεύουν ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουν. Και το κάνουμε χυδαία, κρυπτομενοι πίσω από εκείνο το “εσείς οι νέοι θα αλλάξετε τον κόσμο”. Ή με τα παιδιά μας θα είμαστε ή με τους δολοφόνους τους. Ή με τις μανάδες των δολοφονημενων παιδιών στα Τέμπη και αλλού ή με το κράτος – δολοφόνο. Από τα σπλάχνα μου βγαίνει λυγμός βαρύς για τα παιδιά που δεν έστειλαν ποτέ απάντηση στο “πάρε με όταν φτάσεις” της μάνας τους και πηχτή, μαύρη κατάρα για τους δολοφόνους τους και όσους τους συγκαλύπτουν».
