Έχοντας μεγαλώσει σε χωριό, μπορώ να σας επιβεβαιώσω ένα πράγμα. Εάν βρεθείς απέναντι σε ταύρο 500 κιλών που έχει τα νεύρα του, δεν σε σώζει ούτε σπαθί ούτε κανένα πανί, είτε είναι κόκκινο είτε οποιοδήποτε άλλο χρώμα.

Στη μάχη ταυρομάχος εναντίον ταύρου, ο δεύτερος θα είναι 99 φορές στις 100 νικητής. Αρκεί να διεξαχθεί με ίσους όρους και όχι με συνθήκες τελευταίας αγωνιστικής της Σούπερ Λιγκ, όταν γνωστή ομάδα της Αττικοβοιωτίας αντιμετωπίζει τον πρωταθλητή, χρειάζεται μόνο νίκη για να σωθεί και στο τέταρτο του ρίχνει ήδη τρία μπαλάκια. Κι επαναλαμβάνοντας πως έχω μεγαλώσει σε επαρχία, μπορώ να σας πω πως -αν εξαιρέσεις την περίοδο του οίστρου των αγελάδων- οι ταύροι είναι σε γενικές γραμμές ήρεμα, θα μπορούσε να πει κανείς ευγενικά, ζώα.
Κι αφού το ημερολόγιο δείχνει 2018 και δεν έχει μείνει κολλημένο κάπου στο μεσαίωνα, θα άξιζαν καλύτερης τύχης από αυτή που τους επιφυλάσσει ο άνθρωπος, μέσα σε μια αρένα.

Πώς ξεκίνησαν όλα

Λένε πως… ζουμπάδες, όπως ο Ναπολέων για παράδειγμα, αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα υποκινούμενοι από το «κόμπλεξ του κοντού άντρα». Αφού πρώτα υπήρξαν αντικείμενα χλεύης από τον περίγυρό τους, πήραν τεράστια ρεβάνς όταν επιτέλους βρέθηκαν με εξουσία στα χέρια τους. Αν αυτό το πάρεις και το κάνεις μεγάλη εικόνα, ίσως δεις πως ένιωσαν οι πρώτοι Χόμο Σάπιενς, που ενώ για χιλιάδες χρόνια αποτελούσαν την αγαπημένη επιλογή μεγαλύτερων θηλαστικών για πρωινό, μπόρεσαν χάρη στα εργαλεία να αντιστρέψουν τους όρους υπέρ τους.

Ωστόσο οι μακρινοί μας πρόγονοι είχαν μια πολύ καλή δικαιολογία για την κάθε φορά που σκότωναν ένα ζώο. Πεινούσαν. Και το κρέας ήταν μια εξαιρετική πηγή πρωτεΐνης, απαραίτητη για την επιβίωση και την ανάπτυξη του είδους. Όταν, λοιπόν, καλύφθηκε αυτή η πρώτη, η βασική ανάγκη, αρχίσαμε σιγά-σιγά να ανεβαίνουμε την πυραμίδα -κατά τον Μάσλοου- και να διεκδικούμε πέρα από τον άρτο, και θεάματα. Αν αυτό συνδυαστεί με εκείνο το κόμπλεξ που αναφέραμε στην αρχή της παραπάνω παραγράφου, φτάνουμε στις ρωμαϊκές αρένες. Έναν… πολυχώρο διασκέδασης και ψυχαγωγίας όπου σκλάβοι, χριστιανοί (απαραίτητο συστατικό για ένα επιτυχημένο πάρτυ εκείνα τα χρόνια) και άγρια θηρία συνωστίζονταν και έβρισκαν τρόπους να λύσουν διαφορές που δεν είχαν.

Καθώς γινόμασταν ολοένα και πιο πολιτισμένοι, αφήσαμε στην άκρη χριστιανούς και δούλους και μείναμε με μοναδική πηγή διασκέδασης τα ζώα. Ναι, αυτές τις… ασήμαντες και δευτερεύουσες μορφές ζωής στις οποίες οφείλαμε -και οφείλουμε- την ύπαρξή μας.

Ταυρομαχίες

Οι ταυρομαχίες είναι ένας μόνο από τους πολλούς τρόπους με τους οποίος ο σύγχρονος άνθρωπος επιδεικνύει την παντελή ασέβειά του προς τη φύση. Δεν είναι ο μόνος και πιθανότατα δεν είναι και ο πιο βάρβαρος. Οι υποστηρικτές τους θα κάνουν λόγο για μια μακρά παράδοση και θα αναφερθούν στην ανάγκη διατήρησης των εθίμων ενός τόπου, λες και ως κοινωνίες έχουμε μείνει εγκλωβισμένοι στο παρελθόν. Και το να τρως τον εγκέφαλο του αρχηγού της αντίπαλης φυλής αποτελούσε κάποτε παράδοση, αλλά κάποια στιγμή το ξεπεράσαμε, αδέρφια.

Προφανώς υπήρξε μια εποχή που το να γυρίσεις στον οικισμό ή το χωριό με το κουφάρι ενός σκοτωμένου ζώου ή το να αντιμετωπίσεις ένα θηρίο και να το νικήσεις αποτελούσε ένδειξη ανδρείας ή και ενηλικίωσης. Αλλά όταν μιλάμε για τον δυτικό κόσμο του 21ου αιώνα, όλα αυτά οφείλουν να μείνουν στο παρελθόν.

Η κατάσταση του ταύρου

Ειδικά όταν αυτή η αναμέτρηση δεν γίνεται με ίσους όρους. Ο κύριος με την πλουμιστή στολή και το πανί, έχει καβάτζα τα ξίφη του και καμιά 20αριά συνεργάτες, έτοιμους να μπουκάρουν και να τον σώσουν τη μία φορά στις εκατό που τα πράγματα δεν θα κυλήσουν όπως προβλέπει το σενάριο.

Αντίθετα ο ταύρος μπαίνει στην αρένα καταδικασμένος. Αφού πρώτα ο άνθρωπος έχει σχεδόν εξαντλήσει κάθε πιθανότητα να αναστραφούν οι όροι και να κερδίσει ο πραγματικά πιο δυνατός. Δηλαδή το ζώο. Αφού πρώτα μείνει για μέρες νηστικό, αφού είπαμε, ακόμη κι έτσι τα 500 κιλά μυϊκής μάζας είναι αρκετά για να σε διαλύσουν, έρχονται κι άλλα κόλπα για να εξασφαλιστεί η επικράτηση του «ματαδόρ». Συνήθως μια χούφτα βαζελίνη τρίβεται στα μάτια του. Έτσι θολώνει η όρασή του και τον κάνει να αντιλαμβάνεται κάθε κίνηση, όπως εκείνη του κόκκινου πανιού, ως δυνητικό κίνδυνο, αναγκάζοντάς τον να υπακούσει στη φύση του και να ορμήσει.

Ακόμη κι αυτό όμως έρχεται με μεγάλο πόνο. Αν το ζώο παραμένει ζόρικο μετά από μέρες εγκλεισμού σε ένα μικρό ανήλιο δωμάτιο, μια βελόνα μπηγμένη ανάμεσα στους όρχεις του τον εμποδίζει να επιτεθεί με όση δύναμη του έχει απομείνει. Επιπλέον, ποτισμένο με διάφορες ουσίες βαμβάκι του κόβει την αναπνοή και αντίστοιχα υλικά τοποθετούνται στρατηγικά στα αυτιά του…

And the winner is…

Μετά από περίπου 20 λεπτά μαρτυρίου ο «ματαδόρ» δίνει στο βασανισμένο ζώο τη χαριστική βολή. Είτε με το «recibiendo» όπου ο ταυρομάχος μένει ακίνητος απέναντι στον εφορμώντα ταύρο, είτε με το «volapié», αν το ζώο είναι ήδη τόσο εξαντλημένο που «αναγκάζεται» ο άνθρωπος να το πλησιάσει. Και κάπως έτσι, το σόου λαμβάνει τέλος μέσα στο παρατεταμένο χειροκρότημα του πλήθους που εξαίρει τον… ανδρισμό και το θάρρος ενός τύπου που κέρδισε στον πιο σικέ αγώνα της ζωής του. Και είναι τόσο μεγάλος ο παραλογισμός αυτού του «παραδοσιακού θεάματος» που αν τα πράγματα έρθουν ανάποδα και ο ταύρος δώσει στον ταυρομάχο αυτό που του αξίζει και του χώσει κάνα κέρατο στη σπλήνα, όχι μόνο δεν του χαρίζουν τη ζωή, αλλά σκοτώνουν και τη μάνα του, για να μην φέρει στον κόσμο και άλλα τέτοια «βίαια ζώα»…