Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι μπροστά στην αγγλική αδιαλλαξία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται να τροποποιεί την πάγια Εθνική διεκδίκηση για επιστροφή και επανένωση των κλεμμένων Γλυπτών του Παρθενώνα, προκρίνοντας «λύσεις» δανεισμού ή ανταλλαγής μεταξύ των μουσείων… Αποδέχεται έτσι παλιότερες αγγλικές προτάσεις, που επί της ουσίας νομιμοποιούν την κλοπή τους από τον «λόρδο» Έλγιν, αναγνωρίζοντας τα κλοπιμαία ως ιδιοκτησία των βρετανών και την κυριότητα του Βρετανικού Μουσείου του Λονδίνου επί αυτών και παζαρεύοντας την προσωρινή παραχώρηση τους με αντάλλαγμα άλλα εκθέματα από την πλούσια συλλογή των Ελληνικών Μουσείων! Πρόκειται για απόλυτα προσβλητικές «λύσεις», που δεν νοείται να γίνονται δεκτές από την Ελληνική πλευρά, ούτε στο όνομα του «ρεαλισμού», ούτε πολύ περισσότερο στα πλαίσια μιας κυβερνητικής ατζέντας που, με απύθμενο θράσος, θέλει να παρουσιάσει τα παζάρια αυτά ως εθνική και πρωθυπουργική επιτυχία.
Παράλληλα, από όλη αυτήν την ιστορία, αναδεικνύεται ξανά η δύναμη της γεωπολιτικής και ο καθοριστικός ρόλος που αυτή έχει σε όλα τα πεδία στις μέρες μας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μιλά για μια «άτυχη στιγμή» του βρετανού πρωθυπουργού Σούνακ, που δημιουργεί σκιές στις κατά τ’ άλλα «άριστες» ελληνοβρετανικές σχέσεις, επικεντρώνοντας τις διμερείς διαφορές μόνο στο θέμα των Γλυπτών. Η ανάγνωση αυτή υποκρύπτει μια σειρά από αντιθέσεις που ενδεχομένως να φωτίζουν καλύτερα το υπόβαθρο της «απρόβλεπτης» στάσης του Σούνακ. Πέρα από το αγκάθι του διαχρονικά αρνητικού ρόλου της Βρετανίας στα Ελληνικά Εθνικά Θέματα, από την απελευθέρωσή μας μετά την Εθνεγερσία του 1821 μέχρι τον Ενωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο την περίοδο 1955-1959, τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια στρατηγικών διαστάσεων προσέγγιση της Μεγάλης Βρετανίας με την Τουρκία, με επίκεντρο την διπλή πίεση προς την ΕΕ, την αύξηση των εμπορικών σχέσεων κ.λπ., αλλά και τα διαφαινόμενα παζάρια του Λονδίνου για πώληση στην Άγκυρα μαχητικών Eurofighter -μια δεύτερη πισώπλατη μαχαιριά στην Χώρα μας από ευρωπαίο σύμμαχο μετά τις συμφωνίες «μαμούθ» της Ισπανίας για τον εξοπλισμό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων-, που μέχρις στιγμής συναντά την άρνηση του άλλου μεγάλου ετέρου της ευρωπαϊκής κοινοπραξίας (μαζί με Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία), την Γερμανία.
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, οι επαναλαμβανόμενες αρνητικές «εξαιρέσεις» στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος, με συμμαχικές χώρες μάλιστα, θα πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά. Δεν είναι μόνο η προσβλητική συμπεριφορά του Σούνακ, καθώς πριν από αυτήν είχε προηγηθεί η αναβολή της επίσκεψης του Μητσοτάκη στο Τελ-Αβίβ για «λόγους ασφαλείας», που όταν τελικά πραγματοποιήθηκε διήρκησε μόλις λίγα λεπτά, απλώς για να βγουν οι απαραίτητες εθιμοτυπικές φωτογραφίες. Ενώ πιο πρόσφατα είχαμε την εγχώρια κυβερνητική αφωνία για το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων κατά την συνάντηση, στις 14 Νοεμβρίου, Μητσοτάκη – Σόλτς. Ίσως αυτό να συνέβη για να αποφύγουμε και εκεί κάποια «απρόβλεπτη» αντίδραση, κατά παράβαση της πάγιας τακτικής των εκάστοτε πρωθυπουργών της Ελλάδος, που έστω και τυπικά πάντα θέτουν το θέμα αυτό σε συναντήσεις με τους Γερμανούς ομολόγους τους.
Φαίνεται πως δεν αρκεί να είσαι απλώς στην «σωστή πλευρά της ιστορίας». Ή ευθυγραμμίζεσαι πλήρως με τους εντολείς σου, ξεχνώντας κάθε υπεράσπιση των Εθνικών θέσεων και συμφερόντων ή απλά δεν υπάρχεις…
Γιώργος Μάστορας
