Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, για μια περίοδο περίπου 300 χρόνων, οι Βίκινγκς από τη περιοχή της Σκανδιναβίας, ταξίδευαν μέσω θαλάσσης και έκαναν επιδρομές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Με την ορμή και τη δύναμη των όπλων τους, κατάφεραν να εξαπλωθούν από τη Ρωσία, στο Παρίσι, τη Ρώμη, μέχρι και την Κωνσταντινούπολη.
Ωστόσο, σκοπός τους δεν ήταν αποκλειστικά η κατάκτηση νέων περιοχών. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο λεηλατούσαν μοναστήρια, έκαιγαν σπίτια και έκλεβαν ό,τι έβρισκαν. Βίαζαν γυναίκες και σκότωναν ακόμη και αμάχους. Οι Βίκινγκς θεωρούνται οι πιο άγριοι θαλασσοπόροι. Οι περισσότερες ιστορίες για τη ζωή και τη δράση τους μεταφέρθηκαν από στόμα στόμα, καθώς δεν είχαν αναπτύξει γραφή.
Έτσι, πολλά από «τα έργα και τις ημέρες τους», θεωρούνται προϊόντα μυθοπλασίας και υπερβολικών διηγήσεων για να φανούν ατρόμητοι και παντοδύναμοι. Ωστόσο, οι θρύλοι αποτελούν ένα μέρος της ιστορίας τους και ακόμη και αν δεν ανταποκρίνονται επακριβώς στην πραγματικότητα, είναι εντυπωσιακοί.
Στον λάκκο με τα φίδια
Η εκτέλεση ανθρώπων μέσα σε λάκκο με άγρια ζώα έχει καταγραφεί σε πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς. Οι κατάδικοι διαμελίζονταν και καταβροχθίζονταν ανάλογα με τα ζώα που χρησιμοποιούσαν οι δήμιοι. Τίγρεις, λιοντάρια, αλιγάτορες, κροκόδειλοι, αρπακτικά όρνεα, σαρκοφάγα ψάρια και δηλητηριώδη φίδια ήταν μερικά από τα πιο συχνά ζώα που χρησιμοποιούνταν κατά τη διάρκεια των εκτελέσεων.
Θρύλοι αναφέρουν ότι τη συγκεκριμένη μέθοδο χρησιμοποίησαν και οι Βίκινγκς. Έριχναν τον αιχμάλωτο σε ένα βαθύ πηγάδι ή σε έναν λάκκο γεμάτο δηλητηριώδη φίδια και περίμεναν μέχρι να πεθάνει από τα θανατηφόρα τσιμπήματα. Πολλές φορές τους έδεναν, ώστε τα φίδια να μπορούν ανενόχλητα να γλιστρήσουν πάνω στο σώμα τους. Το θύμα πρηζόταν από τα απανωτά χτυπήματα και υπέφερε από τους πόνους. Κατά μέσο όρο, μια οχιά έδινε 5 με 10 δαγκώματα, μέχρι το θύμα να υποκύψει στο δηλητήριο της.
Θρύλοι αναφέρουν ότι τη συγκεκριμένη μέθοδο χρησιμοποίησαν και οι Βίκινγκς. Έριχναν τον αιχμάλωτο σε ένα βαθύ πηγάδι ή σε έναν λάκκο γεμάτο δηλητηριώδη φίδια και περίμεναν μέχρι να πεθάνει από τα θανατηφόρα τσιμπήματα. Πολλές φορές τους έδεναν, ώστε τα φίδια να μπορούν ανενόχλητα να γλιστρήσουν πάνω στο σώμα τους. Το θύμα πρηζόταν από τα απανωτά χτυπήματα και υπέφερε από τους πόνους. Κατά μέσο όρο, μια οχιά έδινε 5 με 10 δαγκώματα, μέχρι το θύμα να υποκύψει στο δηλητήριο της. Σε ένα μπουντρούμι γεμάτο με πεινασμένα δηλητηριώδη φίδια είχαν ρίξει και τον πολέμαρχο Ράγκναρ Λόθμπροκ που στα μέσα του 9ου αιώνα ηγήθηκε στις επιδρομές στη Γαλλίας.
Λόγω έλλειψης γραπτών αναφορών, δεν έχει εξακριβωθεί αν ο Ράγκναρ ήταν πραγματικό ιστορικό πρόσωπο ή ένας θρύλος των Βίκινγκς που συνέθετε τα στοιχεία από διαφορετικούς ήρωες της εποχής. Σύμφωνα με τη σκανδιναβική μυθολογία ο Ράγκναρ, καθώς επέστρεφε από μια επιδρομή στο Παρίσι, το πλοίο του παρασύρθηκε με αποτέλεσμα να βρει στεριά στο βασίλειο Νορθούμπρια στην Αγγλία. Μετά από πολλές μάχες, ο Ράγκναρ πιάστηκε αιχμάλωτος από τον Βασιλιά Έιλα, ο οποίος αποφάσισε να τον σκοτώσει αργά και βασανιστικά με δηλητηριώδη φίδια.
Εκτέλεση με βέλη
Σύμφωνα με το βιβλίο «Το Αγγλοσαξονικό χρονικό» το 869, Βίκινγκς από τη Δανία και τη Νορβηγία «αφού πέρασαν από το βασίλειο της Μέρκια στην κεντρική Αγγλία, άρχισαν να πολιορκούν την Ανατολική Αγγλία. Ο βασιλιάς Έντμουντ αντιστάθηκε και πολέμησε εναντίον τους. Όμως, έχασε και οι Βίκινγκς κατέλαβαν την περιοχή». Μετά την ήττα του ο Έντμουντ διέφυγε με κάποιους ακολούθους του στην περιοχή Χέιγκελισντουν, η οποία εκτιμάται ότι είναι το σημερινό χωριό Χόξνε. Οι Βίκινγκς τον βρήκαν να κρύβεται κάτω από μια γέφυρα. Τον έδεσαν με σκοινί σε ένα δέντρο, τον ξυλοκόπησαν και τον βασάνισαν για να απαρνηθεί τη χριστιανική θρησκεία και να αποδεχτεί τον αρχηγό των Βίκινγκς «Άιβαρ ο Ασπόνδυλος» ως βασιλιά του.
Ο Έντμουντ δεν υπέκυψε και έλεγε ότι ήταν έτοιμος να πεθάνει για τους ανθρώπους του και τον Θεό του. Οι Βίκινγκς άρχισαν να του ρίχνουν βέλη. Παρόλο που είχε τραυματιστεί όλο του το σώμα, ο Έντμουντ δεν πέθανε και συνέχισε να προσεύχεται στον Θεό. Τότε οι Βίκινγκς του έκοψαν το κεφάλι. Σύμφωνα με θρύλους, οι Βίκινγκς πέταξαν το σώμα του σε ένα λάκκο με σκουπίδια για να μην θαφτεί και άρχισαν να παίζουν με το κεφάλι του μέχρι που βαρέθηκαν και το πέταξαν σε ένα δάσος.
Όταν οι Βίκινγκς έφυγαν, οι πιστοί ακόλουθοι του Έντμουντ επέστρεψαν στην περιοχή για να αναζητήσουν τη σορό του. Αρχικά βρήκαν μόνο το σώμα του. Αργότερα, ένας λύκος εντόπισε το κεφάλι στο δάσος και άρχισε να ουρλιάζει. Έτσι, οι ακόλουθοι του βασιλιά βρήκαν και το κεφάλι του και προχώρησαν στην ταφή του. Ο Έντμουντ ο Μάρτυρας, όπως πλέον τον ονομάζουν οι ιστορικοί, αγιοποιήθηκε και γιορτάζεται στην Αγγλία στις 20 Νοεμβρίου, την ημέρα της εκτέλεσής του. Η εκτέλεση με βέλη εφαρμόστηκε και στην Ευρώπη μέχρι την περίοδο που εμφανίστηκαν τα πυροβόλα όπλα. Η μέθοδος συνέχισε να εφαρμόζεται στην Αγγλία και στη Φιλανδία έως τα τέλη του 17ου αιώνα, στη Γαλλία μέχρι τις αρχές του 16ου αιώνα, ενώ στο Θιβέτ στη Νέα Γουινέα μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα.
Ο ματωμένος αετός
Ο «ματωμένος αετός» είναι μια από τις πιο σκληρές μεθόδους βασανισμού που αναφέρεται στους θρύλους της Σκανδιναβίας. Σύμφωνα με την παράδοση, οι Βίκινγκς εφάρμοζαν αυτή την τακτική στους πιο μισητούς εχθρούς τους. Έδεναν το θύμα σε ένα κεντρικό σημείο. Του έσχιζαν την πλάτη και άνοιγαν το δέρμα. Στη συνέχεια, έκοβαν με ένα τσεκούρι ή ένα σπαθί τα πλευρά του και τραβούσαν προς τα έξω τους πνεύμονές του για να δίνουν την εντύπωση των φτερών ενός αετού. Άλλοι άνοιγαν το θώρακα του θύματος και τραβούσαν τους πνεύμονές τους προς τα έξω, ώστε να φαίνεται σαν έχουν φτερά από μπροστά. Το θύμα είχε αργό και βασανιστικό θάνατο. Σύμφωνα με άλλους μύθους, κάποιοι ακολουθούσαν μια λιγότερο βίαιη διαδικασία. Χάραζαν φτερά αετού στη γυμνή πλάτη του θύματος.
Ο Σάξων ο Γραμματικός στο βιβλίο του «Οι πράξεις των Δανών» ανέφερε ότι μετά τον βασανισμό του θύματος, έτριβαν τη σάρκα του με αλάτι για να του προκαλέσουν περισσότερο πόνο. Σύμφωνα με την παράδοση, πέρα από έναν βασανιστικό τρόπο των Βίκινγκς για να εκδικηθούν τους εχθρούς τους ήταν και μια προσφορά προς τον θεό Όντιν, στη σκανδιναβική μυθολογία ήταν ο θεός των φυλάρχων και των βασιλέων, αλλά και του πολέμου. Αυτή τη μέθοδο χρησιμοποίησε και ο θρυλικός «Άιβαρ ο Ασπόνδυλος» ο γιος του Ράγκναρ Λόθμπροκ. Ο Άιβαρ για να εκδικηθεί για τον βασανιστικό θάνατο του πατέρα του, εισέβαλε στην Νορθούμπρια, αιχμαλώτισε τον βασιλιά Έιλα και τον εκτέλεσε με την μέθοδο του «ματωμένου αετού». Ωστόσο, δεν έχει επιβεβαιωθεί αν το τελετουργικό γινόταν στην πραγματικότητα ή αν είναι επινόηση των λογοτεχνών.
Μεταθανάτια βασανιστήρια
Οι Βίκινγκς είχαν διάφορα τελετουργικά που εφάρμοζαν για τους νεκρούς τους, που ήταν καθ΄οδόν στον άλλο κόσμο. Πίστευαν ότι αν δεν ακολουθούσαν αυτές τις μεθόδους, τα πνεύματα των νεκρών θα επέστρεφαν και θα τους στοίχειωναν. Η πιο συχνή μέθοδος πιστεύεται ότι ήταν η καύση των νεκρών, ώστε να μετατραπούν σε στάχτες. Στη συνέχεια τις έθαβαν ή τις απελευθέρωναν στον αέρα. Τα εξέχοντα πρόσωπα τοποθετούνταν σε καράβι μαζί με τα υπάρχοντά τους και τους έβαζαν φωτιά. Σύμφωνα με την παράδοση, οι δούλοι και οι γυναίκες του νεκρού ανέβαιναν στο φλεγόμενο καράβι, γιατί ήταν υποχρεώσή τους να ακολουθήσουν τον αφέντη τους στη μεταθανάτια ζωή. Οι Βίκινγκς έλεγαν ότι ο καπνός από τη φωτιά ήταν ο καλύτερος οδηγός για τη μετάβαση στη μεταθανάτια ζωή.
Οι αρχηγοί των Βίκινγκς θάβονταν για μερικές μέρες μέχρι να τους φτιάξουν νέα ρούχα. Σε αυτό το διάστημα επέλεγαν μια κοπέλα που θα τον ακολουθούσε στην επόμενη ζωή. Πρώτα της έδιναν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ και την βίαζαν όλοι οι άνδρες του χωριού. Στη συνέχεια την υποχρέωναν να κοιμηθεί με έξι πολεμιστές, οι οποίοι μετά την στραγγάλιζαν και την μαχαίρωναν μέχρι θανάτου. Στη συνέχεια την τοποθετούσαν δίπλα στον αρχηγό των Βίκινγκς σε ένα καράβι και τους έβαζαν φωτιά. Στις κατώτερες τάξεις συνήθιζαν να τους κόβουν μέλη του σώματος ή τους έθαβαν μαζί με ζώα. Πολλές παραδόσεις και θρύλοι είναι αλληλοσυγκρουόμενοι. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν αναφέρονται όλοι στην ίδια περίοδο ή στην ίδια περιοχή.
ΠΗΓΗ: mixanitouxronou.gr
