Οι προθέσεις της νέας κυβέρνησης ΝΔ άρχισαν να διαφαίνονται από τις πρώτες κιόλας μέρες, όταν τον Ιούλιο του ’19 ο νέος ΥΠΕΞ, μην μπορώντας να συγκρατηθεί κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον για την επίδοση διαπιστευτηρίων, έσπευσε να κάνει σαφείς αναφορές για «συνεκμετάλλευση» του εθνικού μας πλούτου με τους Τούρκους.
Το πλέον αξιοσημείωτο είναι πως έκτοτε, όλες οι πράξεις της κυβέρνησης, όπως εν τέλει αποδεικνύεται, αποτέλεσαν φωτογραφικού τύπου παραχωρήσεις, οι οποίες ταυτίζονταν και νομιμοποιούσαν τα παράλογα και επιθετικά αιτήματα της Τουρκίας. Το συμπέρασμα αυτό είναι αδιαμφισβήτητα συγκλονιστικό και ξεγυμνώνει το πολιτικό μας σύστημα, ως βαθιά ανθελληνικό και επικίνδυνο.
Με άλλα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση, ως δούρειος ίππος, έπαιξε βήμα-βήμα το παιχνίδι της Άγκυρας εντός της χώρας μας, παραχωρώντας το ένα εθνικό δικαίωμα μετά το άλλο.
Ας εξετάσουμε τα σταδιακά βήματα νομιμοποίησης των τουρκικών θέσεων:
Ιταλία
Στις 9/6/20 υπεγράφη η Συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Ιταλία. Επρόκειτο αδιαμφισβήτητα για την πρώτη κατά σειρά μειοδοτική πολιτική επί εθνικών θεμάτων της νέας κυβέρνησης. Ενισχύοντας επί της ουσίας τις πάγιες τουρκικές θέσεις, η χώρα μας για πρώτη φορά στην ιστορία της αποδέχθηκε μειωμένη επήρεια ΑΟΖ στα Ελληνικά νησιά (Διαπόντιοι νήσοι και Στροφάδες), κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και του εθνικού μας συμφέροντος.
Επιπροσθέτως, η κυβέρνηση αναγνώρισε «ειδικά συμφέροντα» στους Ιταλούς ψαράδες, εντός της Ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης. Πρόκειται για παραχώρηση εντός της σκληρής Ελληνικής κυριαρχίας, μιας και τα χωρικά ύδατα αποτελούν εθνικό έδαφος. Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της δουλείας που υπογράψαμε, είναι σαν να παραχωρούσαμε το δικαίωμα στους Ιταλούς αγρότες να μαζεύουν τις ελιές από το κέντρο της Αθήνας. Και αυτό βέβαια, δεσμεύοντας γενιές ολόκληρες Ελλήνων, άνευ παραμικρής δημοκρατικής νομιμοποίησης από τους πολίτες.
Πρόκειται λοιπόν περί εκχώρησης και απώλειας εθνικής κυριαρχίας, με οικειοθελή παράδοση των δικαιωμάτων τα οποία εξασφαλίζει στην Ελλάδα το διεθνές δίκαιο.
Κυρίως όμως, πρόκειται για ένα μοντέλο συμφωνίας, όπως επιβεβαίωσε και ο πρωθυπουργός στο συνέδριο των Δελφών, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο για τη συμφωνία με την Τουρκία. Τι σημαίνει αυτό; Φωτογραφική αναγνώριση των «ειδικών προνομίων» που μπορεί να παραχωρήσει η ΝΔ στους τούρκους ψαράδες στο Αιγαίο, κάτι το οποίο αποτελεί διαχρονική θέση και απαίτηση της Τουρκίας.
Αίγυπτος
Στις 6/8/20 υπεγράφη η Συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Και σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση συντάχθηκε πλήρως με την ιμπεριαλιστική τουρκική γραμμή για το Αιγαίο. Αρχικά, με την ταυτόχρονη απόδοση μερικής επήρειας ΑΟΖ στο μεγαλύτερό μας νησί, την Κρήτη, και μηδενικής επήρειας στη Χρυσή και το Κουφονήσι, η Ελλάδα γκρίζαρε de facto τις θάλασσες ανατολικά της Ρόδου. Η μειωμένη επήρεια της Κρήτης, της Ρόδου και των λοιπών νησιών, συντάσσεται με την τουρκική θέση της «αναλογικότητας», εγκαταλείποντας την αρχή της μέσης γραμμής για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών. Η μέση γραμμή αποτελούσε διαχρονική θέση, αλλά και ιστορική κόκκινη γραμμή της Ελλάδας, την οποία υποστήριξαν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις. Ταυτόχρονα, η μηδενική επήρεια στο Κουφονήσι των 5,5 τ.μ., φωτογραφίζει το Καστελόριζο των 12 τ.μ., παραδίδοντάς το, βορά στα σαγόνια του αδηφάγου τουρκικού επεκτατισμού.
Η Ελληνική περιοχή ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, εγκαταλείφθηκε, είτε σε διμερή οριοθέτηση Τουρκίας – Αιγύπτου, είτε στις μονομερείς κινήσεις της Τουρκίας, όπως απέδειξε de facto η εισβολή και ανενόχλητη επέλαση του Oruc Reis στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, για έναν μήνα.
Συγκεφαλαιώνοντας, μέσω της συμφωνίας με την Αίγυπτο και σε συνέχεια της Ελληνο-Ιταλικής συμφωνίας, η Ελλάδα 1) ενίσχυσε περαιτέρω την αδιανόητη και παράλογη τουρκική θέση περί μηδαμινής και περιορισμένης επήρειας ΑΟΖ των Ελληνικών νησιών, και 2) έκλεισε το μάτι σε μια διμερή οριοθέτηση με την Τουρκία βάσει της αρχής της «ευθυδικίας» και της «αναλογικότητας» που επιθυμούν οι Τούρκοι, και όχι βάσει της μέσης γραμμής, που αποτελούσε εθνική μας θέση μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, η παράνομη, βάσει του διεθνούς δικαίου, τμηματική οριοθέτηση με την Αίγυπτο, ανοίγει το έδαφος για τμηματικές υποχωρήσεις στην Τουρκία, στις λεγόμενες «αμφισβητούμενες» περιοχές.
Γαλλία
Στις 20/7/20 η ελληνική κυβέρνηση, κατόπιν υποδείξεως της Γερμανίας, «τορπίλισε» την προσφερόμενη αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία, η οποία όπως απεδείχθη, περιλάμβανε και σαφή ρήτρα «αμυντικής» συνδρομής. Για την αυτοκτονική αυτή απόφαση, η κυβέρνηση υποστήριξε ψευδείς και στρεψόδικες οικονομικές δικαιολογίες, οι οποίες κατέρρευσαν άμεσα. Όλα αυτά συνέβησαν εν μέσω ελληνοτουρκικής κρίσης και καθώς η πατρίδα μας αντιμετώπιζε θανάσιμη εθνική απειλή από την Τουρκία.
Όμως και αυτή η πράξη του δράματος, συντάσσεται και εξυπηρετεί την τουρκική ατζέντα, μιας και η Άγκυρα επιδιώκει την στρατιωτική απομόνωση της Ελλάδας και την περιφερειακή περιθωριοποίηση και υποβάθμισή της, στρατηγικά και αμυντικά.
Νομιμοποίηση γκρίζων ζωνών
Στις 26/8/20 ο πρωθυπουργός προανήγγειλε νομοσχέδιο με το οποίο η χώρα μας θα επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη, αποκλειστικά προς δυσμάς, από τα 6 στα 12 μίλια, αναγνωρίζοντας πλήρως τη θέση των τούρκων επιτελών, περί «ιδιαιτερότητας» Αιγαίου, ειδικών συνθηκών και γκρίζων ζωνών. Οι υπεκφυγές και οι θολές απαντήσεις του πρωθυπουργού σε σχετική ερώτηση στη ΔΕΘ, επιβεβαιώνουν τα χειρότερα σενάρια για την πατρίδα μας. Είχε προηγηθεί νωρίτερα άρθρο του σε διεθνή ειδησεογραφικά μέσα, στο οποίο ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην ελληνική ΑΟΖ ως «περιοχή της Αν. Μεσογείου στην οποία τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία διεκδικούν δικαιώματα και η οποία δεν έχει ακόμη οριοθετηθεί». Εν αντιθέσει με αυτά που υποστηρίζει ή νομίζει ο πρωθυπουργός, με βάση το διεθνές δίκαιο, στην εν λόγω περιοχή κυριαρχικά δικαιώματα έχει μόνο η Ελλάδα και τα διαθέτει ipso facto.
Δυστυχώς με τα ανωτέρω, ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε για ακόμα μια φορά την τουρκική επιχειρηματολογία, υπονομεύοντας παράλληλα τις εθνικές μας θέσεις.
Βερολίνο
Στις 13/7/20 στο Βερολίνο, υπήρξε, κατ’ ομολογία του πρωθυπουργού, μυστική «έγγραφη συμφωνία» μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος. Εκεί η Ελλάδα φαίνεται πως έσπασε ένα ακόμα ταμπού, υπογράφοντας μερική αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών, και της έως τώρα επίσημης θέσης του ΥΠΕΞ.
Πρόκειται για μία κίνηση που θυμίζει έντονα την απόσυρση της μεραρχίας από τη Μεγαλόνησο το ’67, λίγα χρόνια πριν τον Αττίλα.
Όπως φοβόντουσαν όλοι, στο Βερολίνο, η κυβέρνηση έκατσε σε στημένο γερμανικό τραπέζι, δεσμευόμενη μέχρι και να απέχει από έρευνες νοτίως της Κρήτης, εξυπηρετώντας πλήρως τις γερμανικές και τουρκικές βλέψεις για την περιοχή. Ακόμα και αν η εν λόγω γραπτή συμφωνία καταπατήθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι συνειδητοποίησαν πως η ηττοπαθής Αθήνα θα ενέδιδε σε περαιτέρω διεκδικήσεις, παραμένει ωστόσο ένα επίσημο έγγραφο το οποίο αποδυναμώνει την πολιτική και διπλωματική ισχύ της Ελλάδας. Τέλος, μας αποδυναμώνει και νομικά, μιας και θα προστεθεί και αυτή στον περίφημο φάκελο, τον οποίο θα ανοίξουν οι δικαστές του μέλλοντος για να τελεσιδικήσουν, σε περίπτωση διαιτησίας ή διεθνούς δικαστηρίου.
Τα ανωτέρω 5 θανάσιμα αμαρτήματα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, κατατείνουν εν συνόλω στην ισχυροποίηση των τουρκικών επιχειρημάτων έναντι της πατρίδας μας. Ταυτόχρονα, ανοίγουν την όρεξη και προκαλούν νέο κύκλο διεκδικήσεων της τουρκικής επιθετικότητας, μιας και η Άγκυρα συνειδητοποιεί πως λαμβάνει αμαχητί ό,τι απαιτήσει από την Αθήνα. Οι καταστροφικές αποφάσεις, συμφωνίες και πράξεις, παρουσιάστηκαν δε ως ιστορικές νίκες, από ένα κυριολεκτικά εξαγορασμένο δημοσιογραφικό κύκλωμα, το οποίο έλαβε τα χρήματα των φορολογουμένων για την καμπάνια ενημέρωσης για την υγειονομική κρίση, και τα μετέτρεψε σε ξέπλυμα και επικοινωνιακές «πλάτες» στις αντεθνικές πολιτικές της κυβέρνησης που μίκρυναν την Ελλάδα.
Οι ευθύνες για το «μασάζ» και την πλύση εγκεφάλου, υπέρ της παράδοσης άνευ όρων που επιχειρείται και καλλιεργείται στους πολίτες, είναι μεγάλες και διαμοιράζονται στην πολιτική, δημοσιογραφική και ακαδημαϊκή ελίτ της χώρας μας.
Χρέος και ευθύνη της υγιούς και πατριωτικής κοινωνίας είναι η οργάνωση για αντίσταση και ανάσχεση των ολέθριων κυβερνητικών μεθοδεύσεων.
Άρθρο του διεθνολόγου Σταύρος Καλεντερίδης στο infognomonpolitics.gr
