Μέσα σε όλα τα ενδεχόμενα που εξετάζει η NASA,περιλαμβάνεται και το σενάριο του θανάτου στο διάστημα με τον αστροναύτη και πρώην διοικητή του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, Κρις Χάντφιλντ να αποκαλύπτει πως η διαστημική υπηρεσία διεξάγει ακόμη και “προσομοιώσεις θανάτου”.
“Αν κάποιος πέθαινε έτσι, θα τον έβαζα πρώτα στον αεροθάλαμο”, δήλωσε ο Χάντφιλντ για το συμπέρασμά του από μια τέτοια άσκηση, «πιθανότατα θα τον κρατούσα στις στολές τους υπό πίεση- τα σώματα αποσυντίθενται στην πραγματικότητα ταχύτερα σε μια διαστημική στολή, και δεν θέλεις τη μυρωδιά της σάπιας σάρκας ή τη διαφυγή αερίων, δεν είναι υγιεινό. Οπότε θα τους κρατούσαμε με τα ρούχα τους και θα τους αποθηκεύαμε στον σταθμό σε κάποιο κρύο μέρος».
Στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί σχετικά γρήγορα: προσωρινή αποθήκευση σε ένα ψυχρότερο τμήμα του ISS. «Σε περίπτωση θανατηφόρου ατυχήματος του πληρώματος στον ISS, οι επιλογές θα περιορίζονταν στην επιστροφή των λειψάνων, στην εκτίναξη ή στην καταστροφική επιστροφή».
Φυσικά, οι επιθυμίες του πληρώματος προς τη NASA θα λαμβάνονταν επίσης υπόψη σε περίπτωση ενός τέτοιου θανατηφόρου ατυχήματος. Για μεγαλύτερες αποστολές – π.χ. στον Άρη – μπορεί να χρειαστούν άλλες λύσεις.
Φυσικά, το σώμα θα μπορούσε να εκτοξευθεί στο διάστημα, μετατρέποντας τον πρώην συνάδελφο σε δυνητικά επικίνδυνα διαστημικά συντρίμμια. Αυτό θα ήταν στην πραγματικότητα αντίθετο με τη συμφωνία του ΟΗΕ για τη μείωση των διαστημικών σκουπιδιών, γεγονός που θα μπορούσε να μετατρέψει έναν συγκινητικό αποχαιρετισμό σε διεθνές επεισόδιο.
Μια από τις εναλλακτικές λύσεις που προτάθηκαν από ερευνητική ομάδα της NASA θα ήταν να συνδεθεί το σώμα σε μια σακούλα με έναν ρομποτικό βραχίονα στο εξωτερικό του διαστημοπλοίου. Το πτώμα θα πάγωνε και στη συνέχεια ο βραχίονας θα δονούσε τη σακούλα για 15 λεπτά έως ότου το εύθραυστο σώμα διαλυθεί. Το νερό θα εξατμιζόταν από τη σακούλα μέσω μιας οπής εξαερισμού, αφήνοντας στο διαστημόπλοιο περίπου 25 κιλά λειψάνων που θα μεταφέρονταν πίσω στη Γη.
Η NASA λαμβάνει μεγάλη μέριμνα για να διασφαλίσει ότι δεν θα μολυνθούν άλλα σώματα στο ηλιακό σύστημα, και τα σώματα θα προτιμηθεί να αποτεφρωθούν για να σκοτωθούν τυχόν μικρόβια στη Γη, εάν το σώμα δεν μεταφερθεί στο σπίτι από το πλήρωμα.
Αν αυτό δεν είναι δυνατό – ας πούμε ότι κάτι συνέβη σε όλο το πλήρωμα – θα μπορούσαν να ταφούν ή να αφεθούν στην επιφάνεια της σελήνης.
Αν αφεθούν στην επιφάνεια της σελήνης, δεν αποσυντίθενται όπως εδώ στη Γη. Αν πεθάνετε κατά τη διάρκεια του σεληνιακού ηλιοστασίου, τα βακτήρια στο σώμα σας θα αρχίσουν τη φυσιολογική διαδικασία αποσύνθεσης του σώματος. Ωστόσο, αυτό δεν θα διαρκούσε πολύ και δεν θα ήταν πολύ αποτελεσματικό, καθώς το νερό στο σώμα σας θα εξατμιζόταν γρήγορα στο περιβάλλον σχεδόν κενού. Μόλις ξεκινήσει η μακρά σεληνιακή νύχτα (14 γήινες ημέρες), το σώμα παγώνει και τα βακτήρια θα σταματήσουν εντελώς, αν δεν είχαν σταματήσει και πριν. Δεδομένου ότι τα βακτήρια δεν αποσυντίθενται, οι μαλακοί σας ιστοί παραμένουν ασφαλείς και αρχίζετε να γίνεστε μια σεληνιακή μούμια.
Χωρίς την προστασία της γήινης ατμόσφαιρας και της μαγνητόσφαιρας, η ακτινοβολία θα συνέχιζε να αποσυνθέτει το σώμα σας, αλλά σε πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, και τα οστά σας θα εξακολουθούσαν πιθανώς να υπάρχουν σε δεκάδες εκατομμύρια χρόνια από τώρα.
Στη Σελήνη, οι διακυμάνσεις της θερμοκρασίας έως και 127°C κατά τη διάρκεια της ημέρας και -173°C τη νύχτα θα επηρέαζαν επίσης το σώμα, πιθανώς διαλύοντάς το καθώς παγώνει και ξεπαγώνει για πάντα.
