Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι θα μπορούσε να συμβεί αν όλοι οι άνθρωποι εξαφανίζονταν ξαφνικά από το πρόσωπο της Γης;
Παρόλο που αυτό το σενάριο φαίνεται αδύνατο, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι άνθρωποι έχουν αντιμετωπίσει γεγονότα που απείλησαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, όπως ο Μαύρος Θάνατος (πανώλη) τον 14ο αιώνα, ο οποίος σκότωσε σχεδόν το 70% του πληθυσμού της Ευρώπης.
Ωστόσο, τι θα γινόταν αν όλοι οι άνθρωποι εξαφανίζονταν ξαφνικά;
Η φύση έχει μια τεράστια δύναμη να καταλαμβάνει τα πάντα, αν οι άνθρωποι δεν είναι κοντά για να τα συντηρούν. Ακόμη και οι ισχυρότερες κατασκευές δεν είναι ανθεκτικές στα στοιχεία της φύσης. Για παράδειγμα, μια μικρή τρύπα στην οροφή ενός αχυρώνα, μπορεί να επιτρέψει στα στοιχεία της φύσης να εισέλθουν και να προκαλέσουν την κατάρρευση ολόκληρης της κατασκευής μέσα σε μια δεκαετία.
Αν οι άνθρωποι εξαφανίζονταν, τα σπίτια από ξύλο θα καταστρέφονταν από τερμίτες και τα φυτά θα αναπτύσσονταν μέσα από τις ρωγμές, προκαλώντας τη φθορά του ξύλου και τελικά την κατάρρευσή του. Οι κατασκευές από τσιμέντο θα υποβαθμίζονταν επίσης λόγω των ακραίων καιρικών συνθηκών, οδηγώντας τελικά στην κατάρρευσή τους. Σε ψυχρότερες περιοχές, οι σωλήνες θα πάγωναν και θα έσπαγαν, ενώ τα υπόγεια θα γέμιζαν με χώμα και νερό.
Το νερό θα ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός όλων των κατασκευών, προκαλώντας ανυπολόγιστες ζημιές με την πάροδο του χρόνου. Στο τέλος, θα ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ αυτές οι κατασκευές.
Αν εξαφανιζόμασταν, το μέλλον δεν θα ήταν λαμπρό για τα κατοικίδια ζώα μας. Κτηνοτροφικά ζώα όπως οι αγελάδες, τα γουρούνια και τα κοτόπουλα θα έμεναν μόνα τους, με πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο αγελάδες, ένα δισεκατομμύριο γουρούνια και 20 δισεκατομμύρια κοτόπουλα να γίνονται εύκολη λεία για τα άγρια ζώα. Ακόμα και οι αγαπημένες μας γάτες θα αναγκάζονταν να τα βγάλουν πέρα μόνα τους, ανταγωνιζόμενες προηγμένους κυνηγούς όπως αλεπούδες, λύκους, λεοπαρδάλεις, λιοντάρια και τίγρεις. Είτε θα προσαρμόζονταν στους πιο άγριους τρόπους είτε θα αντιμετώπιζαν και οι ίδιες την εξαφάνιση.
Χωρίς εμάς να παράγουμε σκουπίδια, ο πληθυσμός των ποντικιών και των κατσαρίδων θα μειωνόταν απότομα. Οι ψείρες του κεφαλιού θα εξαφανίζονταν γρήγορα και οι αρουραίοι θα γίνονταν εύκολος στόχος για τα αρπακτικά, μειώνοντας περαιτέρω τον πληθυσμό τους. Με τον καιρό, τα ζωικά είδη θα αναπληρώνονταν μόνα τους μέχρι να αποκατασταθεί μια ισορροπία, όπως ήταν πριν από την άφιξη των ανθρώπων. Ο ωκεανός θα είχε πολύ περισσότερα ψάρια, σχεδόν ίσα με αυτά που είχε πριν οι άνθρωποι αρχίσουν να ψαρεύουν.
Οι καμήλες στην Αυστραλία, τα χάσκι στην Ινδία και τα λιοντάρια στις ΗΠΑ θα ήταν ρουτίνα μετά από μερικές εκατοντάδες χρόνια.
Αν οι αντλίες που κρατούν το νερό έξω από τις υπόγειες υπηρεσίες σταματήσουν να λειτουργούν, οι σήραγγες του μετρό θα γέμιζαν με νερό μέσα σε 36 ώρες. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα τα ποντίκια να βγουν από την κρυψώνα τους και να περιφέρονται, οι ρίζες των δέντρων να διαβρώνουν τους δρόμους και η χαμηλή βλάστηση να αναδύεται σχεδόν από παντού.
Τα ζώα του ζωολογικού κήπου θα δραπέτευαν από τα κλουβιά τους και οι πόλεις θα γίνονταν σύντομα δάση. Το νερό θα διέρρεε μέσα από μεγάλες κατασκευές, προκαλώντας διάβρωση και καταστροφή μεγάλων μεταλλικών κατασκευών, όπως το Empire State Building, η Γέφυρα του Λονδίνου, η Γέφυρα Golden Gate και άλλα. Οι δρόμοι θα μετατρέπονταν σε ποτάμια και εμβληματικά μνημεία όπως το Ταζ Μαχάλ, η Όπερα του Σίδνεϊ και ο πύργος της Πίζας θα υπέκυπταν τελικά στη διάβρωση.
Μετά από 15-20.000 χρόνια, δεν θα είναι ορατά πολλά ίχνη του ανθρώπου ή της γενικότερης ανθρώπινης δραστηριότητας.
Ωστόσο, οι μελλοντικοί επιστήμονες θα είναι σίγουρα σε θέση να εντοπίσουν σημάδια της παρουσίας μας, ανεξάρτητα από το πόσος χρόνος έχει περάσει από τη στιγμή που εξαφανιστήκαμε. Τα στοιχεία που είναι φτιαγμένα από κεραμικό υλικό θα διαρκέσουν σίγουρα περισσότερο, μαζί με τον ορείχαλκο και το πλαστικό.
Οι τέσσερις πρόεδροι που είναι σκαλισμένοι στο όρος Ράσμορ – ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Θίοντορ Ρούσβελτ και ο Αβραάμ Λίνκολν – θα αντέξουν για τουλάχιστον 7 εκατομμύρια χρόνια.’
Το πραγματικό παράδειγμα
Το Πρίπιατ, κοντά στο Τσερνομπίλ της Ουκρανίας, ήταν μια πολυπληθής, ακμάζουσα πόλη. Το μέρος αυτό εγκαταλείφθηκε, ωστόσο, μετά την πυρηνική καταστροφή πριν από 20 χρόνια και παραμένει έρημο. Από απόσταση, φαίνεται ότι το Πρίπιατ είναι μια σταθερή πόλη, αλλά στην πραγματικότητα τα κτίρια φθείρονται σιγά σιγά.
Εν κατακλείδι, τίποτα δεν θα χαριστεί γιατί, στο τέλος, η φύση διεκδικεί πάντα αυτό που της ανήκει δικαιωματικά.
