Το τελευταίο που επιθυμούμε όταν το παιδί έχει παραβεί κάποιο κανόνα είναι να μας πει και ψέματα. Αν δεν θέλουμε να συμβεί αυτό, ας μην το πιέσουμε να το κάνει.
Για παράδειγμα, αν παρατηρήσουμε ένα παιδί καλυμμένο με σοκολάτα, δεν έχει νόημα να το ρωτήσουμε «έφαγες σοκολάτα;» και να περιμένουμε την απάντησή του «όχι, δεν έφαγα».
Ας τροποποιήσουμε λίγο το σενάριο. Στην προηγούμενη περίπτωση, μπορούμε να ρωτήσουμε: «Τι έχουμε πει αν θέλεις να φας σοκολάτα;». Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση που δεν έχει πλύνει τα δόντια του. Μπορούμε να πούμε: «Βλέπω ότι η οδοντόβουρτσά σου είναι ακόμα στεγνή. Θέλεις να βάλεις εσύ την οδοντόκρεμα ή να την βάλω εγώ;».
Αν έχει δημιουργήσει ένα χάος παίζοντας, αντί να του φωνάξουμε, μπορούμε να πούμε: «Βλέπω ότι διασκεδάζεις πολύ. Πώς σκοπεύεις να τακτοποιήσεις το δωμάτιο μετά;».
Το σημαντικό είναι να διατηρούμε μια ουδέτερη στάση, αποφεύγοντας τις κατηγορίες προς το παιδί και οποιαδήποτε απειλητική συμπεριφορά. Ο σκοπός μας είναι να το ενθαρρύνουμε να επιλέξει τη σωστή πορεία, αντί να το τιμωρήσουμε ή να το τρομάξουμε.
