Όταν ανάβουμε το κεράκι μας, με πολύ ευλάβεια, προσευχόμενοι μπορούμε να λέμε: »Χριστέ μου, είσαι το φως του κόσμου.
Βοήθησέ με ώστε και η ζωή μου να λιώνει από αγάπη προς τον πλησίον μου και να φωτίζει σαν το ταπεινό φως αυτού του κεριού».
Ο αγαπών τον Θεόν, ως πεπληρωμένη έχων την εαυτού καρδίαν εκ της θείας αγάπης, αγαπά τους εχθρούς αυτού, ευλογεί τους καταρωμένους αυτόν, καλώς ποιεί τους μισούντας αυτόν και προσεύχεται υπέρ των επηρεαζόντων και διωκόντων αυτόν.
Ενέργεια και απόδειξις της προς τον Θεόν τελείας αγάπης εστίν η γνησία δι” ευνοίας προς τον πλησίον διάθεσις.
Εν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς ημών τιθέναι.
Η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών. Η αγάπη παρρησίαν δίδωσιν εν τη ημέρα της κρίσεως.
Κατ αρχην ποτε ο Ιησους δεν αναβε κερια ουτε ειπε να αναβουμε !
Αυτα ειναι κατασκευασματα των πονηρων ορθοδοξων για να τα οικονομανε….
Δευτερον , Κοροιδευουμε ,πρωτο τον θεο και μετα τον κοσμο με ολα αυτα ,αν τα λεμε. Γιατι ; διοτι ειναι μονο λογια. Ο Θεος θελει εργα , πραξεις ,οχι λογια….Αλλα εδω συμβαινει τα της παροιμιας: Μ οποιον δασκαλο καθησεις τεθοια γραμματα θα μαθεις……
ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ,ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΒΡΩΜΙΑΡΙΔΕΣ, ΣΚΕΤΗ ΜΠΟΧΑ…..