Η θεία Κοινωνία, είναι το «φάρμακο της αθανασίας και αντίδοτο κατά του θανάτου», όπως το ονομάζει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος γύρω στο 110 μ.Χ., το οποίο η Εκκλησία εξαρχής θεωρεί ότι είναι το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, στο οποίο έχει μεταβληθεί μυστηριωδώς το ψωμί και το κρασί. Τι γίνεται στην περίπτωση που είτε ολόκληρο το δισκοπότηρο, είτε ένας μαργαρίτης (ψίχουλο) πέσει στο πάτωμα ή στα ρούχα μας;
Αν η Θεία Κοινωνία πέσει στο πάτωμα, τότε ο Ιερέας θα σκύψει και θα τη γλύψει και στη συνέχεια θα καθαρίσει όλο το σημείο με οινόπνευμα και θα το σκουπίσει με πανί, ώστε να μη μείνει ούτε ίχνος Αγίας Κοινωνίας και πατηθεί από παπούτσι πιστού.
Αν η Θεία Κοινωνία πέσει στα ρούχα μας, θα πρέπει πρώτα να τη γλείψουμε και μετά να κόψουμε το σημείο που έπεσε και να το κάψουμε.
Τη στάχτη πρέπει να τη ρίξουμε σε ποτάμι, στη θάλασσα ή σε χωνευτήρι Ι. Ναού, σε μέρος δηλαδή που δεν πατιέται.
Σε περιστατικά, τα οποία έχουν έχουν συμβεί κατά το παρελθόν έχουμε δει ιερείς να εφαρμόζουν τα προαναφερόμενα, κλαίγοντας και ζητώντας συχώρεση από το Χριστό για την πτώση της Θείας Κοινωνίας.
Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που συνέβη το 1942 στα Ιωάννινα. Ο ιεροκήρυκας π. Βενέδικτος Πετράκης (†1961), μετά τη θεία λειτουργία στο εκκλησάκι του Κάστρου, πήγε στο εκεί νοσοκομείο, όπου στεγαζόταν και το φθισιατρείο, για να κοινωνήσει τους αρρώστους.
Ένας βαριά φυματικός, μόλις μετάλαβε, έκανε αιμόπτυση πάνω στο σεντόνι. Αμέσως ο π. Βενέδικτος την πήρε με την αγία λαβίδα, την έφαγε και είπε να κάψουν το σεντόνι.
Οι γιατροί το είδαν και τρόμαξαν. «Τι κάνει αυτός ο τρελός»; φώναξαν.
«Σε λίγο θα τον δείτε με καλπάζουσα φυματίωση»!
Μα ούτε σε λίγο ούτε σε πολύ τον είδαν με καλπάζουσα. Η χάρη του μυστηρίου δεν επέτρεψε να πάθει τίποτα.
