Την περασμένη εβδομάδα, ο Syukuro Manabe και ο Klaus Hasselmann μοιράστηκαν το Νόμπελ Φυσικής για το έργο τους που οδήγησε σε πρώϊμα υπολογιστικά μοντέλα για το κλίμα της Γης. Σε αντίθεση με πολλά επιτεύγματα που αξίζουν Νόμπελ και βασίζονται σε σκληρά δεδομένα ή σε νεοανακαλυφθείσες διαδικασίες, το αποτέλεσμα για το οποίο απονεμήθηκε το φετινό Νόμπελ ήταν απλώς μια εικασία- μια εικασία που δεν έχει ακόμη απάντηση, περισσότερα από 60 χρόνια μετά.
Όπως αναφέρει το BBC,
“Είναι απίστευτα δύσκολο να προβλεφθεί η μακροπρόθεσμη συμπεριφορά πολύπλοκων φυσικών συστημάτων όπως το κλίμα. Επομένως, τα μοντέλα υπολογιστών που προβλέπουν πώς θα ανταποκριθεί στην αύξηση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου ήταν ζωτικής σημασίας για την κατανόηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη ως έκτακτης ανάγκης για τον πλανήτη”.
Το Associated Press αναφέρθηκε στο έργο του Manabe, πλέκοντας το εγκώμιο λέγοντας: “…άλλοι επιστήμονες του κλίματος αποκάλεσαν την εργασία του 1967 με τον αείμνηστο Richard Wetherald “την πιο επιδραστική εργασία για το κλίμα που έγινε ποτέ.” Και, ο συνάδελφος του Manabeστο Πρίνστον Tom Delworth αποκάλεσε τον Manabe “τον Μάικλ Τζόρνταν του κλίματος”.
Το CNN ανέφερε,
“Ο Manabe …. αξιοποίησε την υπολογιστική δύναμη των πρώτων υπολογιστών και την εφάρμοσε στο κλίμα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, το μοντέλο του για την κυκλοφορία του κλίματος βρισκόταν σε έναν υπολογιστή που καταλάμβανε ένα ολόκληρο δωμάτιο και είχε μόνο μισό megabyte μνήμης. Μετά από εκατοντάδες ώρες δοκιμών, το μοντέλο έδειξε ότι το διοξείδιο του άνθρακα είχε σαφή αντίκτυπο – όταν το επίπεδο του διοξειδίου του άνθρακα διπλασιαζόταν, η παγκόσμια θερμοκρασία αυξανόταν κατά πάνω από 2°C”.
Πέρα από τις λαμπερές κριτικές, τους πρόχειρους πρώιμους υπολογισμούς και τους αφηρημένους ισχυρισμούς περί “πλανητικής έκτακτης ανάγκης”, η ουσία είναι ότι τα κλιματικά μοντέλα τότε και τώρα εξακολουθούν να μην έχουν σίγουρη απάντηση ως προς το πόσο θα αυξηθεί η θερμοκρασία με την προσθήκη αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρά μας. Ο λόγος; Οι επιστήμονες εξακολουθούν να μην έχουν καταφέρει να προσδιορίσουν τη μοναδική πιο σημαντική μεταβλητή, γνωστή ως “κλιματική ευαισθησία” (climate sensitivity), η οποία καθορίζει πόσο θα αυξηθεί η θερμοκρασία με τον διπλασιασμό του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα της Γης.
Όπως αναφέρεται στο Climate at a Glance: Climate Sensitivity, εδώ και δεκαετίες, οι επιστήμονες συζητούν για την επίδραση της κλιματικής ευαισθησίας, λόγω της αβέβαιης φύσης της κλιματικής ανατροφοδότησης δεδομένων στα διάφορα μοντέλα.
Τα μοντέλα είναι τόσο καλά όσο και τα δεδομένα που τα τροφοδοτούν. Η φράση GIGO ή garbage in, garbage out (σκουπίδια μέσα, σκουπίδια έξω) χρησιμοποιείται συχνά στην κοινότητα της μοντελοποίησης και της ανάλυσης δεδομένων.
Η δήλωση των μελλοντικών προβλέψεων για την υπερθέρμανση του πλανήτη ως “εδραιωμένη επιστήμη” απαιτεί έναν αρκετά ακριβή υπολογισμό των μελλοντικών θερμοκρασιών. Ωστόσο, από τότε που προσδιορίστηκε για πρώτη φορά η “κλιματική ευαισθησία” πριν από 40 και πλέον χρόνια, οι επιστήμονες και τα κλιματικά μοντέλα έχουν δημιουργήσει ένα πολύ ευρύ φάσμα πιθανών μελλοντικών θερμοκρασιακών προτύπων. Οι εκτιμήσεις σε μελέτες που έχουν αξιολογηθεί από ομοτίμους κυμαίνονται από 0,8°C αύξηση της θερμοκρασίας έως σχεδόν 6,0°C αύξηση της θερμοκρασίας μέχρι το 2100.
Δείτε το σχήμα.
Εκτιμήσεις για την ευαισθησία του κλίματος από νέες έρευνες που ξεκίνησαν το 2009. Σημειώστε ότι με μπλε χρώμα, δύο μελέτες που χρησιμοποιούν πραγματικά δεδομένα του πραγματικού κόσμου για να συμπεράνουν τιμές κλιματικής ευαισθησίας μεταξύ 0,8 και 1,3°C, πολύ χαμηλότερες από τις εκτιμήσεις που βασίζονται στα μοντέλα. Διάγραμμα του Anthony Watts.
Ένα τόσο μεγάλο εύρος αβεβαιότητας σημαίνει ότι οι προβλέψεις των κλιματικών μοντέλων για τη θερμοκρασία παραμένουν αμφίβολες, στην καλύτερη περίπτωση. Είτε το κλιματικό σας μοντέλο είναι μια ακατέργαστη απόδοση που τρέχει σε έναν αρχαίο υπολογιστή, είτε ένα πολύπλοκο μοντέλο σε έναν νέο υπερυπολογιστή που μπορεί να κάνει δισεκατομμύρια υπολογισμούς ανά δευτερόλεπτο, αν δεν έχετε την πραγματική τιμή της κλιματικής ευαισθησίας για να χρησιμοποιήσετε στις εξισώσεις, το τελικό σας αποτέλεσμα θα είναι πάντα μια εικασία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το εύρος τιμών στο σχήμα είναι τόσο ευρύ.
Αν οι επιστήμονες του κλίματος δεν κατανοούν αρκετά καλά την ατμόσφαιρα της Γης ώστε να καθορίσουν μια πραγματική τιμή κλιματικής ευαισθησίας για την αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων του θερμοκηπίου και δεν κατανοούν και δεν γνωρίζουν πώς να μοντελοποιήσουν τους άλλους παράγοντες που οδηγούν στην κλιματική αλλαγή, όπως τα σύννεφα, πώς μπορούμε να εμπιστευτούμε τις προβλέψεις των κλιματικών μοντέλων για τη μελλοντική αύξηση της θερμοκρασίας που βασίζονται σε μια τόσο αβέβαιη τιμή;
Και αυτό είναι που έχουμε – μια αβέβαιη εικασία που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ.
Ο φυσικός Lubos Motl δεν μάσησε τα λόγια του όταν έγραψε για το βραβείο στον ιστότοπό του:
“Αλλά ακόμη και αν οι δύο άνδρες άξιζαν ένα τέτοιο βραβείο, που δεν το αξίζουν, είναι απολύτως ασυγχώρητος ο τρόπος με τον οποίο δικαιολογήθηκε το βραβείο. Δικαιολογήθηκε με λέξεις-κλειδιά (εννοώ ιδιαίτερα την ανούσια προληπτική φράση “υπερθέρμανση του πλανήτη”) που είναι σχεδόν πανομοιότυπες με αυτές που χρησιμοποιούνται στην αιτιολόγηση του Νόμπελ Ειρήνης για καθαρούς απατεώνες όπως ο Al Gore. Με αυτόν τον τρόπο, το βραβείο Νόμπελ αυτοκτόνησε και δεν θέλω να ξανακούσω γι’ αυτό. Το πολιτικό κίνητρο αυτού του βραβείου είναι 100% προφανές”.
Πηγή: Climate Realism
