Αυτό το οποίο έχουν διδαχθεί όλοι είναι ότι ΜΟΝΟ οι λευκοί Αμερικανοί είχαν στην ιδιοκτησία τους μαύρους σκλάβους. Η αλήθεια όμως που οι λίμπεραλ ιστορικοί κρύβουν προσεκτικά από το ευρύ κοινό, (προκειμένου να του εμφυτεύουν άφοβα το τσιπάκι της λευκής ενοχής) είναι ότι υπήρχαν δεκάδες χιλιάδες μαύροι ιδιοκτήτες σκλάβων στην πρώιμη Αμερική.
“white guilt”
Ένας από τους πρώτους ιδιοκτήτες σκλάβων στις αμερικανικές αποικίες ήταν ένας μαύρος άνδρας με το όνομα Anthony Johnson. Ο ιδιοκτήτης σκλάβων της Βιρτζίνια από την Αγκόλα της Αφρικής, είχε στην ιδιοκτησία του τόσο μαύρους όσο και λευκούς σκλάβους. Ο Johnson στην πραγματικότητα, βοήθησε να εγκαινιασθεί το αμερικανικό δουλεμπόριο, αναγκάζοντας τις αρχές να ορίσουν νόμιμα το νόημα της “δουλείας” (“slave ownership”).
Το 1830, μόνο στον Βαθύ Νότο (Deep South), περίπου 8.000 σκλάβοι ανήκαν σε περίπου 1.500 μαύρους ιδιοκτήτες σκλάβων (περίπου πέντε δούλοι ανά ιδιοκτήτη). Ένα άλλο παράδειγμα προέρχεται από το Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, όπου μεταξύ των ετών 1820 και 1840, το 75% των ελεύθερων μαύρων της πόλης διέθεταν δούλους! Επιπλέον, ένα εκπληκτικό 25 τοις εκατό όλων των ελεύθερων Αμερικανών μαύρων είχαν στην ιδιοκτησία τους σκλάβους και στο Νότο και στον Βορρά.
Αυτά περιλαμβάνουν άτομα όπως ο Justus Angel και η Mistress L. Horry, της Colleton District, της Νότιας Καρολίνας, που ο καθένας είχε στην ιδιοκτησία του 84 σκλάβους το 1830. Στην πραγματικότητα, το 1830 ένα τέταρτο των ελεύθερων νέγρων ιδιοκτητών σκλάβων στη Νότια Καρολίνα είχε στην ιδιοκτησία του 10 ή περισσότερους σκλάβους. Οκτώ κατείχαν 30 ή περισσότερους.
Το γεγονός είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός ελεύθερων νέγρων είχε στην ιδιοκτησία του μαύρους σκλάβους. Στην πραγματικότητα, σε αριθμούς δυσανάλογους προς την εκπροσώπησή τους στην αμερικάνικη κοινωνία γενικότερα. Το 1860, μόνο μια μικρή μειοψηφία λευκών ήταν ιδιοκτήτες σκλάβων. Σύμφωνα με την αναφορά απογραφής των Η.Π.Α. για το τελευταίο αυτό έτος πριν από τον «εμφύλιο» πόλεμο, υπήρχαν σχεδόν 27 εκατομμύρια λευκοί στη χώρα. Περίπου οκτώ εκατομμύρια από αυτούς ζούσαν στις δουλοκτητικές πολιτείες.
Η απογραφή κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν λιγότεροι από 385.000 άτομα που είχαν στην ιδιοκτησία τους σκλάβους. Ακόμα και αν όλοι οι ιδιοκτήτες σκλάβων ήταν λευκοί, αυτό θα ανερχόταν μόνο στο 1,4% του συνολικού αριθμού των λευκών στη χώρα (ή 4,8% των Νότιων λευκών που κατείχαν έναν ή περισσότερους σκλάβους).
Στην εντελώς σπάνια περίπτωση που κάποιο βιβλίο ιστορίας θα αναγνωρίσει την ιδιοκτησία δούλων από ελεύθερους νέγρους, η αιτιολόγηση που δίνεται είναι ότι οι μαύροι ιδιοκτήτες ήταν απλώς άτομα που αγόραζαν την ελευθερία ενός συζύγου ή ενός παιδιού από έναν λευκό ιδιοκτήτη σκλάβων γιατί δεν ήταν σε θέση να τους διεκδικήσουν νόμιμα. Αν και αυτό συνέβαινε πράγματι κατά καιρούς, είναι μια ψευδή εκδοχή της πλειονότητας των περιπτώσεων, η οποία ξεσκεπάζεται από τα αρχεία της περιόδου για τους μαύρους που διέθεταν τους σκλάβους.
Σύμφωνα με τις εκθέσεις των ομοσπονδιακών απογραφών, στις 1 Ιουνίου 1860, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχαν σχεδόν 4,5 εκατομμύρια νέγροι, με λιγότερους από τέσσερα εκατομμύρια από αυτούς να ζουν στις πολιτείες της Νότιας Σκωτίας. Από τους μαύρους που κατοικούσαν στο Νότο, 261.988 δεν ήταν δούλοι. Από τον αριθμό αυτό, οι 10.689 ζούσαν στη Νέα Ορλεάνη. Ο κορυφαίος αφροαμερικανός ιστορικός της χώρας, καθηγητής του πανεπιστημίου Duke, John Hope Franklin (φώτο), καταγράφει ότι στη Νέα Ορλεάνη πάνω από 3.000 ελεύθεροι νέγροι κατείχαν σκλάβους ή με άλλα λόγια το 28% των ελεύθερων νέγρων στην πόλη αυτή.
Για να επιστρέψουμε στα στοιχεία της απογραφής που αναφέρθηκαν παραπάνω, αυτό το 28% είναι σίγουρα εντυπωσιακό σε σύγκριση με λιγότερο από το 1,4% όλων των λευκών Αμερικάνων και λιγότερο από το 4,8% των λευκών Νότιων. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι, όταν ελευθερώνονταν, οι μαύροι, γίνονταν, δυσανάλογα, ιδιοκτήτες σκλάβων.
Η πλειοψηφία των ιδιοκτητών σκλάβων, λευκοί και μαύροι, διέθετε μόνο έναν έως πέντε σκλάβους. Τις περισσότερες φορές και αντίθετα με τον ενάμισι αιώνα χονδρής προπαγάνδας, οι μαύροι και λευκοί ιδιοκτήτες δούλων ζούσαν, δούλευαν και έτρωγαν δίπλα – δίπλα με τους δούλους τους. Βρίσκονταν συνέχεια μαζί είτε στο σπίτι, είτε στο χώρο εργασίας. Τα λίγα άτομα που είχαν στην ιδιοκτησία τους 50 ή περισσότερους σκλάβους περιορίστηκαν σε ένα ποσοστό της τάξης του ένα τοις εκατό και ονομάζονταν μεγιστάνες δούλων (slave magnates).
Το 1860 υπήρχαν τουλάχιστον έξι νέγροι στη Λουιζιάνα που κατείχαν 65 ή περισσότερους σκλάβους. Ο μεγαλύτερος αριθμός 152 σκλάβων ανήκε στη χήρα C. Richards και στο γιο της P.C. Richards, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης μεγάλης φυτείας ζαχαροκάλαμου. Ένας άλλος μεγαλο-ιδιοκτήτης της Λουιζιάνα, με περισσότερους από 100 σκλάβους, ήταν ο Antoine Dubuclet, καλλιεργητής ζάχαρης, του οποίου η περιουσία εκτιμάτο (σε δολάρια του 1860) σε 264.000 δολάρια. Εκείνο το έτος, ο μέσος πλούτος των νότιων λευκών ανδρών ήταν 3.978 δολάρια.
Το 1860 ο (μαύρος) William Ellison ήταν ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης σκλάβων της Νότιας Καρολίνας. Στο βιβλίο “Black Masters. A Free Family of Color in the Old South”, οι συγγραφείς Michael P. Johnson και James L. Roak γράφουν μια συμπαθητική περιγραφή της ζωής του Ellison. Από τη γέννηση του Ellison ως σκλάβου μέχρι το θάνατό του στα 71 του χρόνια, οι συγγραφείς προσπαθούν να δώσουν μια δικαιολογία, βασισμένη στη δική τους εικασία, στο γιατί ένας πρώην σκλάβος έγινε μεγιστάνας ιδιοκτήτης σκλάβων.
Πλούσιοι μαύροι αγόραζαν, πωλούσαν και εκμεταλλεύονταν μαύρους σκλάβους για κέρδος, όπως και οι λευκοί ιδιοκτήτες σκλάβων. Η γνωστή Anna Kingsley, η οποία ξεκίνησε τη ζωή της ως σκλάβα στην πατρίδα της στην Αφρική, κατέληξε να είναι στο Τζάκσονβιλ της Florida από τους πρώτους μαύρους ιδιοκτήτες φυτειών και σκλάβων της Αμερικής.
Κάποιοι, όπως οι Αφροαμερικανοί Metoyers, μια οικογένεια που ήταν κατά της χειραφέτησης των μαύρων από τη Λουιζιάνα, είχαν στην ιδιοκτησία τους τεράστιους αριθμούς μαύρων σκλάβων. Συγκεκριμένα 400. Με αξία περίπου 1.500 δολάρια ανά κεφάλι, οι σκλάβοι τους άξιζαν συνολικά 600.000 δολάρια της εποχής ή 20.000.000 δολάρια με την σημερινή αξία. Αυτό έκανε τους Metoyers να είναι μεταξύ των πλουσιότερων ανθρώπων στις ΗΠΑ, μαύρων ή λευκών. Η Συνομοσπονδιακή στρατιωτική μονάδα της Λουιζιάνα, «οι Φρουροί του Augustin», που αποτελούνταν μόνο από μαύρους στρατιώτες, ονομάστηκε από τον πατριάρχη της οικογένειας Augustin Metoyer.
Η ιδιοκτησία μαύρων σκλάβων ήταν επίσης κοινή μεταξύ των Ινδιάνων του 19ου αιώνα, οι οποίοι αγόραζαν και πωλούσαν αφρικανούς σκλάβους μαζί με τους μαύρους και τους λευκούς ιδιοκτήτες σκλάβων. Πράγματι, ένας από τους πολλούς λόγους που τόσοι πολλοί Ινδιάνοι πολέμησαν στο πλευρό των Νοτίων ήταν ότι τους είχαν υποσχεθεί ότι ο Νόμος για τους φυγάδες σκλάβους θα επεκτεινόταν και στην Ινδική Επικράτεια, καθιστώντας νόμιμη την απαίτηση να επιστρέψουν οι σκλάβοι που το είχαν σκάσει στους αρχικούς Ινδιάνους ιδιοκτήτες τους.
Ενώ ο μέσος λευκός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε στην ιδιοκτησία του πέντε ή λιγότερους σκλάβους (συχνά μόνο ένα ή δύο), ο μέσος Ινδιάνος ιδιοκτήτης σκλάβων είχε έξι. Ένας Ινδιάνος της φυλής Choctaw είχε στην ιδιοκτησία του 227.
Και πάλι, ήταν μη λευκοί ιδιοκτήτες σκλάβων που κατείχαν περισσότερους αριθμητικά σκλάβους, όχι λευκοί.
Πηγή: redskywarning.blogspot.com/
