Το μενού του στρατού: Θυμάσαι ποιο φαγητό ήταν χειρότερο και από τον γκοτζίλα;

Πώς το έλεγε εκείνο το παλιό ρητό να δείτε… Πώς το έλεγε… Α, ναι: «Για τρία πράγματα μπορείς να είσαι σίγουρος σ’ αυτή την ζωή: για τους φόρους, το θάνατο και το εβδομαδιαίο πρόγραμμα φαγητού στον ελληνικό στρατό».

Κι αν για το πρώτο υπάρχουν ορισμένες αμφιβολίες καθώς κατά καιρούς έχουν πέσει- ειδικά στα μέρη μας…- ορισμένες από τις πιο εκκωφαντικές οικονομικές πιστολιές και για το δεύτερο υπάρχει πάντοτε η διέξοδος του βαμπιρισμού, το τρίτο δεν το γλυτώνεις ποτέ και με τίποτα.

Γιατί, βλέπεις, αγαπητέ πρώην, νυν και μέλλοντα φαντάρε του ελληνικού στρατού, το μενού όταν φορέσεις τα χακί είναι ίδιο και απαράλλακτο από την ΕΣΣΟ νούμερο 1 έως ότου αυτός ο άσος δώσει τη θέση του στο άπειρο.

Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να σας βεβαιώσει οποιοσδήποτε έχει υπηρετήσει τη θητεία του. Διότι μη μας πείτε ότι δε θυμάστε πως…

Τη Δευτέρα είχε μακαρόνια με σάλτσα

Σας λένε τη λέξη «μακαρόνια». Σκέφτεστε την τρίχρωμη μπότα που εκτελεί χρέη χώρας και βρίσκεται δίπλα στο Ιόνιο, σκέφτεστε τη Ρώμη, διαφημίσεις με όλη την οικογένεια ν’ απολαμβάνει το αγαπημένο φαγητό της πλειονότητας (σε ποσοστά, δηλαδή, ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα) του πλανήτη, χαμόγελα και τα συναφή- σωστά;

Ε, ωραία, ξεχάστε τα: τις Δευτέρες στον στρατό τρώγαμε (τρώμε/ θα τρώμε) μακαρόνια που από άποψη σκληράδας συγκρίνονταν μόνο με τον λατρεμένο διπυρίτη και από πάνω- έτσι, για την γκουρμεδιά- έπεφτε μία αγνώστου προελεύσεως κόκκινη σάλτσα.

Italia, είπατε;

«Χάλια», απαντάμε.

Την Τρίτη είχε κοτόπουλο με ρύζι

Ή, κατά το στρατιωτικώς ορθότερο, «π@ύστη με κινέζο («π@υστης»= κοτόπουλο, καθώς έχει ορμόνες για να μεγαλώνει το στήθος και «κινέζος»= ρύζι, για προφανείς- κι ελαφρώς ρατσιστικούς- λόγους).

Δεν έχει υπάρξει ακόμα Τρίτη που θα την βγάλει μονάδα χωρίς οι φαντάροι της να φάνε κοτόπουλο με ρύζι- φήμες λένε πως αν συμβεί ποτέ αυτό, θα διαταραχθεί η ισορροπία του σύμπαντος με τρομακτικά αποτελέσματα για την ανθρωπότητα.

Ok, ο τρόπος που ήταν μαγειρεμένες οι (ατελείωτες, πραγματικά) ποσότητες του συγκεκριμένου φαγητού δε θα κέρδιζε ακριβώς στο MasterChef, αλλά μια μερίδα την ημέρα τον Τζώρτζη (θα) τον έκανε πέρα.

Ενδεχομένως, βέβαια, να ξέκανε κι εσένα, αλλά…

Αλλά μέσα στο παιχνίδι είναι αυτά.

Την Τετάρτη είχε φακές με τουρσί και ταραμοσαλάτα

Η μέρα των οσπρίων, καθώς μιλάμε για ελληνικό στρατό– προφανέστατα και είναι μέρα νηστείας και πρέπει να συμβαδίζει με τις επιταγές (ενίοτε ακάλυπτες…) της εκκλησίας.

Την Τετάρτη, λοιπόν, ο μεταλλικός σου δίσκος γέμιζε μ’ έναν ασαφή χυλό που θύμιζε αμυδρά φακές, με το απαραίτητο τουρσί και την ταραμοσαλάτα να συμπληρώνουν τ’ άλλα κενά «κουτάκια».

Μοιάζει εντελώς παράδοξο, όμως οι φακές ήταν από τα πιο συμπαθή φαγητά στον στρατό, καθώς σπανίως κάποιος- μόλις 1 στους 2- φαντάρος κατέληγε στο νοσοκομείο με τροφική δηλητηρίαση.

Οι κακές γλώσσες λένε ότι το 50% που την σκαπούλαρε, απλά δε δοκίμαζε το φαγητό, αλλά γλώσσες είναι και, μάλιστα, κακές.

Αφήστε τες να λένε.

Την Πέμπτη είχε μπιφτέκια με πατάτες φούρνου

Σε πολλές μονάδες η Πέμπτη ήταν η μέρα του π@ύστη με γύφτο (κοτόπουλο με πατάτες, όπου «γύφτος»= πατάτες για ακόμα πιο ρατσιστικούς λόγους κι από τον Κινέζο…), όμως η γαστριμαργική εναλλακτική ήταν μπιφτέκια φούρνου με πατάτες.

Τα μπιφτέκια για λόγους παράδοσης ήταν μαγειρεμένα «αλά κάρβουνο», προκειμένου να σου αφήνουν στο στόμα αυτή την στυφή γεύση του ατόφιου καψίματος της μερίδας, ενώ οι πατάτες θύμιζαν κατά τι πιο γευστικό χαρτί Α4.

Ε ρε π@ύστη…

Σκέτο. Άνευ «γύφτου».

Την Παρασκευή είχε φασολάδα

Η δεύτερη μέρα της νηστείας μέσα στην εβδομάδα παραδοσιακά, επομένως τη θέση που κατείχαν οι φακές την έπαιρνε η φασολάδα- με τη «βοήθεια» των μαύρων ελιών και της ταραμοσαλάτας, η οποία έμοιαζε με διάγγελμα του Σάββα Θεοδωρίδη μετά από ήττα του Ολυμπιακού- δεν τελείωνε, δηλαδή, ποτέ.

Το πιάτο ήταν αυτό που μικροί, τότε που παίζαμε τους γευσιγνώστες, αποκαλούσαμε “decent”- τίμιο, δηλαδή- και εν αντιθέσει με τον διοικητή σου (που δεν τρωγόταν με τίποτα), αυτό τρωγόταν.

Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς και η γευστική ονείρωξη του φαντάρου, αλλά…

Αλλά πώς γίνεται να είναι η φασολάδα το αγαπημένο φαγητό κάποιου που δεν έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη στο κεφάλι, μετά από επώδυνο τετ-α-τετ με τον πλάστη της μάνας του;

Το Σάββατο είχε Γκοτζίλα

Ένα όνομα, ένας στρατιωτικός θρύλος: το απόλυτο «χακί» φαγητό σερβιριζόταν σε μια υπέροχη μεταλλική συσκευασία κονσέρβας (κατά πάσα πιθανότητα για να μην μπορεί το κρέας να το σκάσει…) και αποτελούσε κάτι σαν το βάπτισμα του πυρός για τους νέους φαντάρους.

Αν δεν έχεις φάει ποτέ σου Γκοτζίλα στον στρατό, τότε δε δικαιούσαι να λες πως υπηρέτησες τη μαμά πατρίδα. Ενδεχομένως την ξαδέρφη- κι αυτή δεύτερη, όχι πρώτη.

Για να μη χαλάσει η μαγεία (άλλωστε ο Γκοτζίλας- από το 37.000 π.Χ. που παρασκευάστηκε για πρώτη φορά- δε χαλάει ποτέ), η ανάλυση αυτού του αριστουργηματικού πιάτου σταματάει εδώ.

Όπως νομίζαμε ότι θα συμβεί και με την ζωή μας, δηλαδή, κάθε φορά που ανοίγαμε εκείνο το κουτάκι που θύμιζε Zwan…

Την Κυριακή είχε πίτσα με τηγανιτές πατάτες

Κάπως έτσι κερδίζονται τα αστέρια Michelin- από τέτοιους, πρωτότυπους αν μη τι άλλο, συνδυασμούς: κάπου, κάποτε, κάποιος μάγειρας έφτιαξε πίτσα κι επειδή προφανώς βαριότανε έριξε και 10 τηγανιτές πατάτες από πάνω.

Αυτό ήταν: έκτοτε τις Κυριακές- μέρα ανηλεούς κωλοβαρέματος για όσους δεν είναι εξοδούχοι- η ηγεσία «επιβραβεύει» τους στρατιώτες μ’ ένα κομμάτι ψωμιού που με πολλή φαντασία θυμίζει πίτσα και λίγες πατάτες για γαρνιτούρα.

Ποτέ ξανά στα χρονικά η επιβράβευση δεν έμοιαζε τόσο πολύ με άδικη τιμωρία…