Το οικονομικό τοπίο του Πακιστάν κυριαρχείται από ένα επίμονο ζήτημα τα τελευταία χρόνια – το αυξανόμενο χρέος του.
Με περισσότερα από 131 δισεκατομμύρια δολάρια οφειλόμενα σε εξωτερικό και εσωτερικό χρέος, η χώρα βρίσκεται παγιδευμένη σε μια αυξανόμενη κρίση χρέους.
Η κατάσταση επιδεινώνεται από τις αυξανόμενες προκλήσεις της εξυπηρέτησης του χρέους, με περιορισμένη επιτυχία στη διαχείριση της οικονομικής ανάπτυξης ή στη βελτίωση της δημοσιονομικής σταθερότητας.
Παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες να αμβλυνθούν οι χρηματοοικονομικές πιέσεις μέσω νέου δανεισμού, η οικονομική κατάσταση της χώρας έχει επιδεινωθεί.
Αυτά τα νέα δάνεια, αντί να παρέχουν μακροπρόθεσμες λύσεις, έχουν εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την ικανότητα του Πακιστάν να αποπληρώσει τα κρατικά του χρέη, θέτοντας το έθνος σε κίνδυνο πλήρους οικονομικής κρίσης.
Σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις, το εθνικό χρέος του Πακιστάν ανέρχεται σε πάνω από 131 δισεκατομμύρια δολάρια, ένα εκπληκτικό ποσό για μια χώρα με ΑΕΠ περίπου 375 δισεκατομμύρια δολάρια.
Μια από τις κορυφαίες αγγλικές καθημερινές του Πακιστάν, The Express Tribune, ανέφερε, επικαλούμενη την τελευταία Διεθνή Έκθεση Χρέους 2024, ότι η χώρα οφείλει περισσότερα από 131 δισεκατομμύρια δολάρια, με την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους να ανέρχεται στο 43 τοις εκατό των συνολικών εξαγωγών.
Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρέους κατανέμεται μεταξύ εξωτερικών και εγχώριων υποχρεώσεων, με το εξωτερικό χρέος να οφείλεται κυρίως σε διεθνείς πιστωτές όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), την Κίνα και άλλες χώρες, καθώς και τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές.
Το εγχώριο χρέος, από την άλλη πλευρά, οφείλεται σε τοπικές τράπεζες, εμπορικά ιδρύματα και την κεντρική τράπεζα.
Αυτή η επιβάρυνση του χρέους αυξάνεται εδώ και χρόνια, καθώς το Πακιστάν βασίζεται σταθερά σε ξένα δάνεια και πιστώσεις για να γεφυρώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού του και να σταθεροποιήσει το νόμισμά του.
Το ξεφάντωμα δανεισμού, ενώ προσφέρει βραχυπρόθεσμη ανακούφιση, έχει καταστήσει τη χώρα ευάλωτη στις διεθνείς οικονομικές διακυμάνσεις, στην υποτίμηση του νομίσματος και στο μεταβαλλόμενο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον.
Η αποτυχία της κυβέρνησης να εφαρμόσει αποτελεσματικές μεταρρυθμίσεις έχει επιδεινώσει την κατάσταση, οδηγώντας σε έναν κύκλο δανεισμού που δεν είναι πλέον βιώσιμος.
Ένα από τα πιο πιεστικά ζητήματα που προκύπτουν από την κρίση χρέους του Πακιστάν είναι οι αυξανόμενες υποχρεώσεις εξυπηρέτησης του χρέους.
Η εξυπηρέτηση του χρέους αναφέρεται στην πληρωμή τόσο του κεφαλαίου όσο και των τόκων επί των δανειακών κεφαλαίων.
Το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους του Πακιστάν αυξάνεται ραγδαία, καταλαμβάνοντας σημαντικό μέρος του εθνικού προϋπολογισμού. Ένα μεγάλο μέρος των εσόδων της κυβέρνησης πηγαίνει τώρα για την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους, αφήνοντας ελάχιστο χώρο για κρίσιμες κοινωνικές δαπάνες και δαπάνες για υποδομές.
Το οικονομικό έτος 2023-24, η κυβέρνηση διέθεσε περισσότερο από το 40% των συνολικών εσόδων της για την εξυπηρέτηση του χρέους, το οποίο αναμένεται να αυξηθεί τα επόμενα χρόνια.
Αυτό αφήνει στην κυβέρνηση περιορισμένη ικανότητα να αντιμετωπίσει ζητήματα όπως η φτώχεια, η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη και η ανάπτυξη υποδομών.
Αντί να επενδύει στη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, η κυβέρνηση βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν κύκλο αποπληρωμής του υπάρχοντος χρέους με νέα δάνεια, επιβαρύνοντας περαιτέρω την οικονομία.
Το αυξανόμενο κόστος εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους επιδεινώνεται από την υποτίμηση της ρουπίας του Πακιστάν.
Καθώς η αξία του εθνικού νομίσματος μειώνεται, το κόστος αποπληρωμής των ξένων δανείων σε δολάρια ΗΠΑ γίνεται πιο ακριβό.
Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται από τις παγκόσμιες αυξήσεις επιτοκίων, που αυξάνουν το κόστος δανεισμού στις διεθνείς αγορές.
Κατά συνέπεια, το Πακιστάν αντιμετωπίζει μια κατάσταση όπου όσο περισσότερο δανείζεται, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις αποπληρωμής του, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο κλιμάκωσης του χρέους και ακρωτηριασμού του κόστους αποπληρωμής.
Ως απάντηση στην αυξανόμενη οικονομική πίεση, το Πακιστάν έχει στραφεί σε νέους δανεισμούς, συχνά από διεθνείς δανειστές όπως το ΔΝΤ και διμερείς δανειστές όπως η Κίνα.
Αυτά τα δάνεια αποσκοπούν στην άμεση ανακούφιση και την ενίσχυση των συναλλαγματικών αποθεμάτων.
Ωστόσο, το υποκείμενο πρόβλημα παραμένει άλυτο — το Πακιστάν συνεχίζει να βασίζεται σε εξωτερικό δανεισμό για να καλύψει τις χρηματοδοτικές του ανάγκες, χωρίς να αντιμετωπίζει τις βαθύτερες αιτίες των οικονομικών του προβλημάτων.
Το ΔΝΤ, ένας από τους μεγαλύτερους πιστωτές του Πακιστάν, έχει επιβάλει αυστηρούς όρους στον δανεισμό, απαιτώντας από την κυβέρνηση να εφαρμόσει μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας, να αυξήσει τους φόρους και να μειώσει τις επιδοτήσεις.
Αν και αυτές οι συνθήκες μπορεί να συμβάλουν στη βελτίωση της βραχυπρόθεσμης ρευστότητας του Πακιστάν, συχνά βαρύνουν την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική σταθερότητα.
Τα μέτρα λιτότητας έχουν οδηγήσει σε δημόσια δυσαρέσκεια, καθώς ο αυξανόμενος πληθωρισμός και το υψηλότερο κόστος κοινής ωφέλειας έχουν επηρεάσει αρνητικά το βιοτικό επίπεδο των απλών Πακιστανών.
Η εξάρτηση από εξωτερικό δανεισμό οδήγησε επίσης σε απώλεια οικονομικής κυριαρχίας.
Με σημαντικά τμήματα των συναλλαγματικών αποθεμάτων της χώρας δεσμευμένα για την αποπληρωμή του διεθνούς χρέους, η ικανότητα του Πακιστάν να λαμβάνει ανεξάρτητες οικονομικές αποφάσεις είναι σοβαρά περιορισμένη.
Η πίεση από τους διεθνείς πιστωτές συχνά αναγκάζει το Πακιστάν να υιοθετήσει πολιτικές που μπορεί να μην είναι προς το μακροπρόθεσμο εθνικό του συμφέρον, βαθαίνοντας την οικονομική εξάρτηση της χώρας από τα ξένα δάνεια.
Επιπλέον, αυτά τα νέα δάνεια συνοδεύονται από πρόσθετα όρια, συμπεριλαμβανομένων των αυξημένων επιτοκίων και των μικρότερων προθεσμιών αποπληρωμής.
Αυτό προσθέτει στην πίεση στα οικονομικά του Πακιστάν, αφήνοντας λίγα περιθώρια για δημοσιονομικούς ελιγμούς.
Αντί να αντιμετωπίσει τα διαρθρωτικά ζητήματα της οικονομίας, η χώρα απλώς αναβάλλει έναν αναπόφευκτο απολογισμό, επιδεινώνοντας περαιτέρω την κατάσταση του χρέους της.
Το αυξανόμενο χρέος του Πακιστάν έχει οδηγήσει σε σημαντική κρίση.
Οι διεθνείς επενδυτές και οι οίκοι αξιολόγησης έχουν αρχίσει να αμφισβητούν την ικανότητα της χώρας να εκπληρώσει τις κρατικές της υποχρεώσεις.
Αυτό οδήγησε σε υποβαθμίσεις από μεγάλους οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, αυξάνοντας το κόστος δανεισμού για το Πακιστάν.
Η αντίληψη του κινδύνου είναι πλέον υψηλότερη, και ως εκ τούτου, οι ξένοι επενδυτές είναι επιφυλακτικοί όσον αφορά τις επενδύσεις στη χώρα, επιβαρύνοντας περαιτέρω την ικανότητα του Πακιστάν να δημιουργεί εισροές ξένου συναλλάγματος.
Η κρίση αξιοπιστίας είναι επίσης εμφανής στο πολιτικό τοπίο του Πακιστάν. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις απέτυχαν να εφαρμόσουν ουσιαστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, προτιμώντας τις βραχυπρόθεσμες λύσεις από τις μακροπρόθεσμες λύσεις.
Καθώς η πολιτική αστάθεια συνεχίζεται, οι επενδυτές εξακολουθούν να διστάζουν να βάλουν τα στοιχήματά τους στην οικονομία του Πακιστάν, φοβούμενοι ότι η ηγεσία της χώρας μπορεί να μην έχει την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει τα χρηματοοικονομικά της ζητήματα ολοκληρωμένα.
Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης επιδεινώνεται περαιτέρω από τη διαφθορά, την κακοδιαχείριση και τον αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα.
Η έλλειψη διαφάνειας στις κρατικές δαπάνες και η εσφαλμένη κατανομή των πόρων έχουν υπονομεύσει την ικανότητα του Πακιστάν να προσελκύει ξένες επενδύσεις και να βελτιώνει τις οικονομικές του προοπτικές.
Η κρίση χρέους του Πακιστάν αντανακλά βαθύτερες οικονομικές προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης της κακής διακυβέρνησης, των ανεπαρκών μεταρρυθμίσεων και της εξάρτησης από τον δανεισμό για τη χρηματοδότηση βραχυπρόθεσμων αναγκών.
Το αυξανόμενο χρέος του Πακιστάν, σε συνδυασμό με το αυξανόμενο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους, έχει ωθήσει τη χώρα σε ένα επικίνδυνο οικονομικό τέλμα.
Χωρίς ολοκληρωμένες μεταρρυθμίσεις και μια στροφή από τον δανεισμό ως την πρωταρχική λύση στα οικονομικά δεινά, η κρίση δημόσιου χρέους του Πακιστάν θα συνεχίσει να επιδεινώνεται, απειλώντας τη μακροπρόθεσμη σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
