Ένα παρατημένο Γερμανικό ενθύμιο κειμήλιο κατάλοιπο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Παράκτιο τσιμεντένιο πολυβολείο με πολεμίστρες (Μπούνκερ).
Ποτέ και πουθενά έως και σήμερα δεν έχει γίνει κάποια αναφορά για το πολυβολείο. Οι παλιοί πρέπει να το θυμούνται και όσοι το γνωρίζουν πρέπει να είναι πολλοί λίγοι.
Ευκαιρία να το μάθουν αλλά και να το παραδεχτούν όσοι δεν το γνωρίζουν.
 |
| Το πολυβολείο του Έδεμ, από την στάση του τραμ |
Βρίσκεται στην στάση του τραμ στο Έδεμ και πίσω δεξιά από το περίπτερο. Από την λεωφόρο βλέπουμε το επάνω μέρος, μια μικρή βεράντα με καγκελάκια, με θέα Σαρωνικό. Χωρίς να γνωρίζουν τι υπάρχει από κάτω κάθε ημέρα από το 1942 σε αυτήν την μικρή βεράντα εκατοντάδες χιλιάδες ίσως και εκατομμύρια περαστικοί στην περιοχή έχουν φωτογραφηθεί. Ίσως και εσείς που διαβάζεται τώρα έχετε βγάλει κάποια φωτογραφία εκεί χωρίς να γνωρίζεται τι κρύβεται από κάτω. Παλιά ένας φωτογράφος με το τρίποδο τους έβγαζε αναμνηστικές φωτογραφίες, γιατί είχε θέα σε όλο τον Σαρωνικό, έχω πολλές φωτογραφίες από αυτό το σημείο.
 |
| Έδεμ Ιανουάριος του 1946 το πολυβολείο δεξιά. |
Το πολυβολείο με τις πολεμίστρες του είναι χαμένο μες τα καλάμια και σε πολλά πεταμένα αντικείμενα από το άνω κατάστημα, πρέπει να παρατηρήσεις καλά για να το δεις από την παραλία. Η ιστορία του ξεκινά από το 1942 όταν οι Γερμανοί φοβούμενοι κάποια συμμαχική απόβαση, αλλά και να αποτρέψουν τη διαφυγή προς τη Μέση Ανατολή μελών της εθνικής αντίστασης και Άγγλων στρατιωτών και τον κατάπλου πλοίων με πολεμοφόδια για το ΕΑΜ.
Έτσι έκτισαν αρκετά πολυβολεία στην περιοχή μας. Μετά το τέλος του πολέμου με το που έφυγαν τα κατοχικά γερμανικά στρατεύματα και άφησαν την μαύρη πινελιά τους, ο Δήμαρχος Κ. Τουφεξής, για να τους τιμήσει το μετέτρεψε σε δημόσια ουρητήρια του Έδεμ. Με το που κατέβαινες τα σκαλάκια που υπήρχαν και σήμερα είναι κλεισμένα έμπαινες και τα πάντα έλαμπαν, στην είσοδο καθόταν μια γιαγιούλα πάντα με το πλεκτό στο χέρι, ένα μικρό τραπεζάκι υπήρχε μπροστά της με ένα μικρό πιατάκι πάνω σε ένα κεντητό σεμεδάκι, εκεί άφηναν όλοι το κάτι τις τους.
 |
1950. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. με τον μικρό Δημήτρη. Στην μικρή βεράντα (ταράτσα) με τα καγκελάκια του πολυβολείου.
Πηγή : Τα παιδιά του Πειραιά |
Ίσως και εδώ όπως το κλειστό λιμανάκι να υπάρχει κάποιο μπέρδεμα. Το σκοτεινό αυτό ενθύμιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στέκει και θα στέκει για πολλά χρόνια σε πείσμα του χρόνου ως θύμηση της ιστορίας μας. Και ευχής έργον θα ήταν να καθαριστεί από όλα τα πεταμένα υλικά που το εξαφανίζουν, να συντηρηθεί και να αναδεχθεί ώστε ο κόσμος να το γνωρίσει.
 |
| 1963. Ο Νίκος Δάμπασης με την μικρούλα Ιωάννα στην αγκαλιά. Στην μικρή βεράντα (ταράτσα) με τα καγκελάκια του πολυβολείου. |
Πηγή Ιστορικού Υλικού : Αρχείο Δημήτρη Κακίτση.
Πηγή φωτογραφιών – Δημήτρης Κακίτσης.
© 1η Δημοσίευση στο διαδίκτυο από Δ. Κακίτση.
Ψηφιακή Επεξεργασία Εικόνας-Έρευνα-Κείμενα-Χρονολόγηση-Τεκμηρίωση περιοχής και κτιρίων : Δημήτρης Κακίτσης. Μια φωτογραφία από την συλλογή – © Π.Φ.Κ. ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Δ.Κ.
Τό πόσα καί πού πολυβολεία καί άλλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, οπλισμό, τάνκς, αριθμό στρατιωτών, βάρδιες, αεροπλάνα, μυστικούς κωδικούς, χάρτες, συντεταγμένες, (ακόμα καί ονόματα άγνωστων προδοτών, καί πλήθος άλλων μυστικών πληροφοριών) είχαν οι Γερμανοί στόν Β’ Παγκόσμιο πόλεμο στήν περιοχή αυτή αλλά καί σέ όλη τήν Αττική υπάρχουν σέ αδημοσίευτο (ακόμα) ιδιωτικό αρχείο (πού δέν τόχει δεί ανθρώπου μάτι εδώ καί 80 χρόνια τώρα) άκρως μυστικής οργάνωσης πληροφοριών καί σαμποτάζ κατά τών Γερμανών τήν εποχή εκείνη ( μυστική οργάνωση “Ἁλίκη”). Ούτε τό ΓΕΣ έχει αυτά τά στοιχεία. Μέλη της ήσαν, οι περισσότεροι, άγνωστοι (ακόμα) ήρωες Ελληνες αγωνιστές πού έπαιζαν, κάθε μέρα – καί κυρίως νὐχτα – τή ζωή τους κορώνα γράμματα διυσδείοντας καί έρποντας μέσα στίς Γερμανικές γραμμές καί στρατόπεδα όχι απλά πολεμώντας αλλά κάνοντας πολύ υπερτέρας αξίας καί κινδύνου ανδραγαθήματα γιά τήν απελευθέρωση τής Ελλάδας. Δέν μπορώ νά τά περιγράψω. Είναι ασύλληπτες αυτές οι πληροφορίες.
Κι όταν λέω “κάθε μέρα -νύχτα” τό λέω κυριολεκτικά, καί όχι απλά μία νύκτα (βλ.Γλέζο, σημαία – Ακρόπολη, πού, μέ μόνο μία φορά, έγινε “φίρμα”καί τόν ξέρει όλη η Ελλάδα, καί δικαίως). Αυτούς όμως τούς ιδιαίτερους (μέ τήν παραπάνω έννοια) Ελληνες πατριώτες ?? ποιός τούς ξέρει ?? ποιός τούς απέδωσε τιμές (βέβαια ούτε οι ίδιοι τό ζήτησαν γιατί δέν αυτοπροβλήθηκαν, ούτε διατυμπάνισαν τίς εξαίρετες αυτές ηρωικές πράξεις τους, αλλά μέ σεμνότητα θεώρησαν ότι απλά έκαναν αυτό πού μπορούσαν νά κάνουν μέ τίς ιδιαίτερες ικανότητές καί τήν αυτοθυσία τους γιά χάρη τής Ελλάδας καί έμειναν γιά πάντα σιωπηλοί). Καί ούτε αυτά θά τά έγραφα τώρα εδώ άν δέν διαβαζα τυχαία τό παραπάνω κείμενο καί επειδή θεώρησα ότι κάποια πράγματα πρέπει νά τά δημοσιεύσω (γιατί τά ξέρω) έστω καί μετά από 80 ολόκληρα χρόνια …