Το τραγικό παιχνίδι του «Βουνού των Ελλήνων»: Ο Αντώνης Συκάρης απείχε 71 μέτρα απ’ το Camp 3 και την επιβίωση

Η ανακοίνωση του θανάτου του Αντώνη Συκάρη έχει προκαλέσει σοκ τόσο στους δικούς του ανθρώπους όσο και σε όσους έμαθαν την είδηση πριν πέντε μέρες. Στο σοκ αυτό έρχεται να προστεθεί και το γεγονός ότι επιχείρηση για την ανάκτηση της σορού του βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν και και πότε θα στεφθεί με επιτυχία.

Είναι δεδομένο πως οι ακριβείς συνθήκες γύρω από τις οποίες ο πιο έμπειρος Έλληνας ορειβάτης κατέρρευσε με αποτέλεσμα να επέλθει ο θάνατος του «από έλλειψη οξυγόνου» θα παραμένουν πάντα μια σκοτεινή πλευρά. Σύμφωνα ωστόσο με τις πρώτες εκτιμήσεις, ήταν ορισμένες μικρές λεπτομέρειες που πήγαν στραβά με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο τραγικό γεγονός. Στο μακάβριο της υπόθεσης κατά τα άλλα, πρέπει να συνυπολογιστεί το γεγονός πως στο συγκεκριμένο βουνό, τα τελευταία 23 χρόνια έχουν χάσει τη ζωή τους τρεις κορυφαίοι Έλληνες ορειβάτες αφού εκτός από τον Συκάρη την τελευταία τους πνοή άφησαν το 1998 ο Νίκος Παπανδρέου και ο Μπάμπης Τσουπράς. Γι’ αυτό άλλωστε κι έχει χαρακτηριστεί το «Βουνό των Ελλήνων».

Σύμφωνα με δημοσίευμα,  το πρώτο σημάδι του κακού δεν άργησε να έρθει. Ο Αντώνης Συκάρης εξέφρασε τον προβληματισμό του για την έλλειψη προσαρμογής του στις συνθήκες της προσπάθειάς του την Πέμπτη 7 Απριλίου και ενώ βρισκόταν στο Camp2 στα 6.400 μέτρα και έκανε το καθιερωμένο rotation για να συνεχίσει την προσπάθειά του. Μάλιστα, ανέφερε στους συνοδοιπόρους του πως θα ήθελε να έχει μαζί του τις μπότες κορυφής και την πουπουλένια στολή που θα είχε για την κορυφή πριν συνεχίσει την προσπάθειά του. Τελικά, το ότι ο καιρός ήταν ηλιόλουστος, (πράγμα σπάνιο για τη συγκεκριμένη κορυφή), ήταν και ο λόγος που εκτίμησε πως πρέπει να να συνεχιστεί η ανάβαση. Μια απόφαση που έμελλε να αποδειχτεί μοιραία.

Μια μέρα αργότερα σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, ο αδικοχαμένος ορειβάτης κατέβηκε στο βασικό καμπ στα 4.750 μέτρα και συμβουλεύτηκε μετεωρολόγο για να να αποφασίσει τις επόμενες κινήσεις του. Από τον μετεωρολόγο ενημερώθηκε πως η Δευτέρα 11 Απριλίου θα είναι η ιδανικότερη μέρα για να προσπαθήσει τη μεγάλη άνοδο στην κορυφή.

Στις 9 Απριλίου, παρά το γεγονός ότι οι υπόλοιποι ορειβάτες αποφάσισαν να ξεκουραστούν, ο Αντώνης Συκάρης άφησε το Base Camp στα 4.750 μέτρα και ξεκίνησε ανάβαση για το Camp 2 στα 6.350 μέτρα μετά από προσπάθεια 12 ωρών. Στη συνέχεια άφησε πίσω του και το Camp 2 και μετά από 11 ώρες προσπάθειας ανέβηκε μαζί με άλλον έναν ορειβάτη στο Camp 3 στα 7.329 μέτρα. Επροκειτο για την τελευταία βάση πριν από την κορυφή.

Την Δευτέρα 11 Απριλίου, ο Συκάρης και ο συνοδοιπόρος του πάτησαν την κορυφή του Νταουλαγκίρι και στην συνέχεια επιχείρησαν να κατέβουν στο Camp 3 πριν σκοτεινιάσει. Όπως ήταν λογική ήταν ευδιάθετος, μάλιστα έστειλε ένα ενθουσιασμένο μήνυμα στην εγγονή του, φωνάζοντας: «Ίρις, είμαι στην κορυφή!».

Αμέσως μετά αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το σκηνικό της κατάρρευσης. ΟΑντώνης Συκάρης αρρωσταίνει. Έδειξε τα πρώτα σημάδια κόπωσης ενώ αυτός και ο συνοδοιπόρος του είχαν αρχίσει ήδη την δύσκολη κατάβαση. Δεν το βάζει όμως κάτω και προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις του να φτάσει στο Camp 3. Δυστυχώς όμως δεν τα καταφέρνει. Καταρρέει στις 4 το πρωί τοπική ώρα στα 7.400 μέτρα, περίπου 15 ώρες από τη στιγμή που πάτησε στην κορυφή. Απείχε μόλις 71 μέτρα από το Camp 3 και κατά πάσα πιθανότητα την επιβίωση.

Τα ερωτήματα μάλλον θα μείνουν ανοιχτά για πάντα: είχε ο Αντώνης Συκάρης κατάλληλη υποστήριξη οξυγόνου κι αν όχι για ποιο λόγο; Στο Camp 3 υπήρχε πρόσθετο οξυγόνο; Θα μπορούσε αν έφτανε εκεί να του παρασχεθεί ιατρική βοήθεια που θα του έσωζε τη ζωή; Η κατάρρευσή έχει να κάνει με κάποια βλάβη ζωτικού οργάνου λόγω της μεγάλης επιβάρυνσης του οργανισμού του ή με κάτι άλλο; Η ουσία παραμένει πως μια δυνητικά επική ιστορία μετατράπηκε σε τραγωδία. Ο Αντώνης Συκάρης κυνηγώντας μια ακόμα κορυφή έχασε τη ζωή του, αλλά κέρδισε την αθανασία…