Το Fight Club ήταν μια κινηματογραφική έκπληξη περιγράφοντας τις μυστικές συγκρούσεις μεταξύ των μελών του, που έφταναν μέχρι την αλληλοεξόντωση τους.
Όμως, η ιδέα της ταινίας ίσως να προέρχεται από την πραγματικότητα και όχι με πάλη αλλά με ξιφομαχία. Μια πρακτική που κορυφώθηκε στην πρώτη δεκαετία του 1900.
Τότε, στις υπόγειες και κρυφές συγκρούσεις των μελών αντιπάλων πλευρών, ο στόχος ήταν να χαρακώσει ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Μάλιστα, η ουλή ήταν ένα σημάδι τιμής για όποιον την είχε.
Οι μυστικοί αγώνες ξεκίνησαν στα τέλη του 17ου αιώνα στη Γερμανία, και είχαν πάρει διάσταση στους φοιτητικούς κύκλους του τεχνολογικού πανεπιστήμιου του Κλάουστχαλ (Clausthal), γύρω στο 1905.
Οι μαχητές ανήκαν σε φοιτητικές αδελφότητες και συχνά αντιμετώπιζαν την πιθανότητα να χάσουν τη μύτη τους ή ακόμα και να πεθάνουν σε αυτούς τους παράξενους αγώνες.
Οι εικόνες προέρχονται από το αρχείο του Στάνλεϊ Μπαρνς (Stanley B. Burns), στο οποίο περιλαμβάνονται περισσότερες από 400 φωτογραφίες μυστικών συγκρούσεων.
Όπως περιγράφει ο ίδιος, οι μονομαχίες αυτές ήταν ουσιαστικά σαν ένα τελετουργικό αδελφοσύνης.
Σχεδιάστηκαν για να αναδείξουν την τιμή, το θάρρος, τον σεβασμό, την πειθαρχία, την αυτοπεποίθηση και τον αυτοέλεγχο στους αντιπάλους. Επίσης, οι ουλές ήταν ένδειξη υψηλής κοινωνικής θέσης.
Οι περιόδοι αυτοί που είχαν φουντώσει οι μονομαχίες ανάμεσα σε ακαδημαϊκούς και πανεπιστημιακές αδελφότητες ήταν γνωστές ως «Mensur και Schmiss». Mensur ήταν η γερμανική λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον τρόπο ζωής και Schmiss την ουλή.
Οι αγώνες απαιτούσαν την παρουσία χειρούργου για να πορσφέρει τη βοήθεια του αν ήταν απαραίτητη, αλλά και για την απολύμανση των σπαθιών.
Οι άντρες που είχαν αγωνιστεί ήθελαν να έχουν στο πρόσωπο σοβαρές ουλές, γιατί οι γυναίκες τους προτιμούσαν, καθώς ήταν ένδειξη γεναιότητας.
Μάλιστα, έστελναν και φωτογραφίες τους, τις οποίες έδειχαν στις φίλες τους για να δείξουν πόσο γενναίους άντρες είχαν.
Όπως λέει ο Burns οι φωτογραφίες που έχει, και περιλαμβάνονται στο βιβλίο Mensur & Schmiss, υπάρχουν φωτογραφίες από το 1880 έως το 1930, ενώ ακόμα και σήμερα υπάρχουν 200 φοιτητικοί σύλλογοι στην Ευρώπη, που εξακολουθούν να συμμετέχουν σε τέτοιους αγώνες.
Η πλειοψηφία είναι στη Γερμανία και την Αυστρία, ενώ υπάρχουν στην Ελβετία, τις Κάτω Χώρες και τις χώρες της Βαλτικής.
