522, εταιρεία «Helios», μία πτήση που οδήγησε 121 ανθρώπους στο θάνατο. Ξεκληρίστηκαν οικογένειες, χάθηκαν γονείς, αδέρφια, παιδιά…
Ένα αεροπλάνο της «Helios», σύμφωνα με τις τότε μαρτυρίες επέστρεφε με βλάβη από το Μάντσεστερ αλλά οι μηχανικοί που το ήλεγξαν, το έκριναν κατάλληλο για τον επόμενο προορισμό… Η πτήση 522 της εταιρείας «Helios» αναχώρησε από τη Λάρνακα της Κύπρου με προορισμό την Πράγα και με ενδιάμεση στάση στην Αθήνα.
Η αναχώρηση έγινε στις 09:07 από την Λάρνακα. Η διάρκεια της πτήσης Λάρνακα – Αθήνα είναι περίπου μία ώρα και σαράντα πέντε λεπτά . Λίγο μετά την απογείωση από την Κύπρο, δυο διαφορετικοί συναγερμοί είχαν χτυπήσει το αεροσκάφος. Το πλήρωμα προσπαθούσε να επιλύσει το πρόβλημα, με τη βοήθεια των μηχανικών εδάφους. Η επαφή είχε χαθεί και το αεροπλάνο έκανε ανεξέλεγκτα κύκλους στον ελληνικό εναέριο χώρο. Η πτώση στην Αθήνα, θα κόστιζε χιλιάδες ζωές.
Ο τέως πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, τότε δήλωσε, στο Γιώργο Τράγκα και στην εκπομπή “Απαγορευμένη Ζώνη”, πως εκείνα τα 40 λεπτά, για το ποια απόφαση θα έπαιρνε ήταν τα πιο δραματικά ζωή του. Να καταρριφθεί το ανεξέλεγκτο αεροσκάφος; ή να συντριβεί από μόνο του σε μια κατοικημένη περιοχή; Μια απόφαση που θα βάρυνε για πάντα τη συνείδηση του, αλλά και που θα σκορπούσε θάνατο, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο τρόπο..
Στις 11:05, δύο μαχητικά F16, απογειώθηκαν από τη Νέα Αγχίαλο και λίγο αργότερα διαπίστωσαν πως ο συγκυβερνήτης ήταν αναίσθητος, ο κυβερνήτης δεν ήταν στη θέση του, το αεροπλάνο πετούσε με τον αυτόματο πιλότο. Οι 115 επιβάτες , δεν είχαν αντιληφθεί την παρουσία των μαχητικών και το σύστημα παροχής οξυγόνου, με μάσκες είχε ενεργοποιηθεί.
Οι πιλότοι των μαχητικών είδαν τον αεροσυνοδό Ανδρέα Προδρόμου (κάτοχος πτυχίου πιλότου) να προσπαθεί να πάρει στα χέρια του τον έλεγχο του μοιραίου αεροπλάνου. Ήταν και η πρώτη φορά που οι δυο πιλότοι των μαχητικών, είδαν άτομο να αντιδρά… Δεν κατάφεραν να ανταλλάξουν λόγια, ούτε με τον πιλότο του μαχητικού, μα ούτε και με τον Πύργο Ελέγχου. Λίγο μετά τις 12:00, 3 ολόκληρες ώρες μετά την αναχώρηση από τη Λάρνακα της Κύπρου , ο “Ηelios” έσβησε για πάντα, και 121 ψυχές συμπεριλαμβανομένου και 22 παιδιά δεν είδαν ποτέ ξανά το φως του…
Κάποιοι επέλεξαν εκείνη τη πτήση, κάποιοι άλλοι βρέθηκαν τυχαία σ’ αυτή, κάποιους τους το επέβαλε η εταιρεία, κάποιοι βρέθηκαν γιατί αντάλλαξαν βάρδια με άλλο συνάδελφό και κάποιοι άλλοι, για κάποιο ανεξήγητο λόγο ακύρωσαν το ταξίδι τους με τη μοιραία πτήση, λίγο πριν..
«Η 14 η Αυγούστου, είναι άλλη μια αποφράδα ημέρα», εξομολογείται ο Νικόλαος Γιασουμής, πρόεδρος επιτροπής συγγενών, των θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας, και συνεχίζει… «Εκεί που είχαν αρχίσει οι καλοκαιρινές μας διακοπές το τραγικό συμβάν μας διέλυσε…Οι στιγμές αγωνίας που περάσαμε άλλοι στο αεροδρόμιο Λάρνακος και άλλοι στην Αθήνα αλλά και τα όσα ζήσαμε δεν περιγράφονται εύκολα. Κάθε φορά το μυαλό πάει πίσω στο τι αντικρίσαμε στο νεκροτομείο στο Γουδί… Σκηνές οι οποίες αναβίωσαν φέτος μετά από μια άλλη τραγωδία η οποία έπληξε την Ελλάδα με τη φονική πυρκαγιά. 13 χρόνια και οι μνήμες αναλλοίωτες, φωτογραφικές σκηνές περνούν μπροστά μας…13 χρόνια μετά και ο πόνος αναλλοίωτος…. Τα ορφανά της τραγωδίας, έφηβοι και ενήλικες σήμερα βαδίζουν μόνοι, αυτοί μόνο ξέρουν πόσο μεγάλο είναι το κενό που άφησε ο χαμός των οικογενειών τους.
Οι πληγές αυξάνονται όταν βλέπεις τον ανθρώπινο πόνο να αναβιώνεται. Τέτοιες ώρες εκείνο που θέλουμε δεν είναι να βλέπουμε ποιος πρώτος θα δημοσιεύσει σκηνές μετά από μια τραγωδία αλλά ποιος θα σεβαστεί τον ανθρώπινο πόνο και θα συνεργαστεί για την βοήθεια των πληγέντων αλλά και των συγγενών τους. Είναι εγκληματικό να εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Δεν είναι σίγουρα ότι πιο εύκολο για τα ορφανά αλλά και τους υπόλοιπους συγγενείς να έρχονται αντιμέτωποι με δεδομένα που αφορούν τον χαμό των συγγενών τους. Όταν έγινε ο παραλληλισμός των ταυτοποιήσεων των θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας με τα θύματα της φονικής πυρκαγιάς ο συγκλονισμός ήταν ο ίδιος όπως και τότε στο Γουδί…
121 ψυχές ζητούν δικαίωση ακόμη και σήμερα, ζητούν δικαίωση παρόλο ότι έχουν κλείσει όλες οι διαδικασίες διότι η Δικαιοσύνη ήταν και σε αυτή την περίπτωση τυφλή…. Εκείνο που είχαμε πει και τότε το λέμε και σήμερα όχι άλλα θύματα από λάθη και παραλείψεις… Στο Γραμματικό, είναι θαμμένοι οι 121 δικοί μας άνθρωποι, για μας είναι ακόμα ένας χώρος ταφής των νεκρών μας, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα μνημείο ακόμη το οποίο θα κρατά άσβεστη τη μνήμη τους.
Εκεί παίχτηκε η σκηνή η τελευταία. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, επισκεπτόμαστε το Γραμματικό, αφού εκεί θάφτηκαν οι δικοί μας. Εκεί κάηκαν. Εκεί είναι θαμμένα τα σώματα τους. Ποτέ και κανείς δεν έμαθε, τι είχαν μέσα τα φέρετρα που έφτασαν στην Κύπρο, όπως και δε μάθαμε ποτέ την αλήθεια… Πίσω από όλη αυτή την τραγωδία κρύφτηκαν κάποιοι καλά. Ένοχοι δεν ήταν μόνο αυτοί που καταδικάστηκαν. Το αεροπλάνο σαφώς και δεν το έριξαν τα μαχητικά. Και την ευθύνη, σαφώς και δεν την ανέλαβε κανείς…»
Η μνήμη αυτών των ανθρώπων πονεί, πάντα θα πονεί, όπου και να την αγγίξεις. Οι άνθρωποι πάντα θα ουρλιάζουν. Οι μάνες, που έχασαν τα παιδιά τους, πάντα θα «κοιλοπονούν»… Τα παιδιά πάντα θ’ αναζητούν τους γονείς, σε κάθε τους βήμα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κάποιοι συμβιβάστηκαν με τον πόνο, έμαθαν να ζουν μ’ αυτόν, κάποιοι απομονώθηκαν, κάποιοι λύγισαν… Πέρασαν 13 χρόνια, κι άλλο ένα έγκλημα σκεπάστηκε…
Η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν ανέλαβε τις ευθύνες της, όπως θα έπρεπε. Η πολιτική αεροπορία, επίσης δεν ανέλαβε τις ευθύνες της, γιατί δεν ήταν έτοιμη. Αυτοί, που γνώριζαν και γνωρίζουν, σώπασαν… Κλείδωσαν την αλήθεια, μέσα σε ένα παλιό, σκοτεινό συρτάρι αφού δεν μπορούν να αντικρύσουν το φως… έμαθαν να ζουν στα σκοτάδια τους… μη μπορώντας να κοιτάξουν, ούτε το ίδιο τους τον εαυτό… Κι εμείς ως πολιτεία, τι κάναμε; Σωπάσαμε επίσης. Βουλιάξαμε στους καναπέδες μας, απορροφημένοι στην τηλεόραση, στο κινητό, στον υπολογιστή μας…
Χωρίς να έχουμε αναρωτηθεί, τι έγιναν αυτά τα παιδιά που έμειναν πίσω, τι απέγιναν αυτοί οι γονείς, οι θείοι, οι θείες, οι συγγενείς… Καμία αποζημίωση και καμιά υποτροφία, δεν μπορεί να γυρίσει πίσω καμία ανθρώπινη ζωή αλλά και να απαλύνει, κανέναν πόνο… 121 ψυχές εξακολουθούν να αναζητούν δικαίωση, ακόμη και τώρα… όπως την ίδια δικαίωση ζητούν και οι άλλοι σχεδόν 100 άνθρωποι, που κάηκαν στη φονική πυρκαγιά της Αττικής. Κανένα άλλο έγκλημα, δεν πρέπει να κουκουλωθεί.
Ανοίξτε τα συρτάρια σας κι αφήστε την αλήθεια ν’ απελευθερωθεί… σπάστε τη σιωπή, κόψτε το νήμα και μην επιτρέπεται ποτέ και σε κανέναν να σας υποκινεί και να σας καθοδηγεί σαν άλλες μαριονέττες, στο θέατρο του παραλόγου… Το βρέφος στο δέντρο, πάντα θα σε κοιτάει στα μάτια, γιατί ΕΣΥ του στέρησες τη ζωή… όπως κι αυτό που πνίγηκε στις αναθυμιάσεις και το ακολούθησε η μητέρα του, όπως και το άλλο που από την ανευθυνότητα σας και την αναλγησία σας, το κάψατε ζωντανό…. Και τώρα, πάλι σιωπή… Ενός λεπτού σιγή ,για την ανθρωπιά που πάλι χάσαμε…
Πηγή: hellasjournal.com
