Οι κατά πλειονότητα Grecoμασκαράδες δεσποτάδες (όχι Μητροπολίτες) αμφιβάλουμε αν πιστεύουν στην Θεία Χάρη.
Τόσοι και τόσοι ιερωμένοι διαχρονικά μεταλαμβάνουν ασθενείς σε σανατόρια, νοσοκομεία λοιμωδών νόσων και νοσοκομειακές μονάδες. Ουδείς εξ’ αυτών απεβίωσε από μεταδοτικές ή μολυσματικές ασθένειες. Αντιθέτως κάποιοι Αγίασαν (Άγιος Άνθιμος εκ Χίου). Να γιατί λέμε πως δεν πιστεύουν στην Θεία Χάρη.
Ένας εξ αυτών όπως προαναφέραμε ήταν ο Άγιος Άνθιμος, ο ιερέας των ΛΕΠΡΩΝ (1869-1960).
Ποιος ήταν
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος γεννήθηκε στὰ Λειβάδια τῆς πόλεως τῆς Χίου, τὴν 1η Ἰουλίου τοῦ 1869.
Ὁ Ἄνθιμος διακρινόταν γιὰ τὴν εὐφυΐα του. Ἄν ὑποβαλλόταν σὲ σύντομη ἀγωγή, εὔκολα θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ἐκλεκτὸς ἱερουργός, καὶ σπάνιος πνευματικός. Ἀπὸ Θεία Οἰκονομία πῆγε στὸ Ἀδραμύττι τῆς Σμύρνης τοὺς πρώτους μῆνες τοῦ 1910 γιὰ νὰ μάθει τὰ πρῶτα γράμματα. Ἡ πρώτη ἐξαδέλφη του ποὺ ὀνομαζόταν Λουκία Διοματάρη, ἀνέλαβε νὰ τὸν βοηθήσει. Στὸ Ἀδραμύττι, ὁ σύζυγος τῆς Λουκίας, ὁ προύχοντας Στέφανος Διοματάρης, βάλθηκε νὰ τοῦ μάθει γράμματα γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο. Δάσκαλό του προσέλαβε τὸν ἔμπειρο καὶ σοφὸ Καρακατσάνη γιὰ νὰ τὸν προχωρήσει γρήγορα. Ἡ προετοιμασία κράτησε ἀρκετοὺς μῆνες. Ἔπειτα, ἡ οἰκογένεια Διοματάρη καὶ ὁ Ἄνθιμος ἀναχώρησαν γιὰ τὴν Σμύρνη. Μὲ ἐντολὴ τοῦ Μητροπολίτη Ἐφέσου, ὁ μοναχὸς Ἄνθιμος χειροτονήθηκε στὴν Σμύρνη ἱερέας, ἀπὸ τὸν βοηθὸ Ἐπίσκοπο Δηλανᾶ.
Το Λεπροκομεῖο τῆς Χίου
Ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Χίο, θέλοντας νὰ ἐξασφαλίσει ἀπρόσκοπτα τὴν προσευχή του, καθὼς καὶ την ἡσυχία, ἐπέλεξε νὰ ζήσει στὸ Λεπροκομεῖό της. Ἔτσι ὁ Ἅγιος θὰ μποροῦσε νὰ βρίσκεται κοντὰ στοὺς συνανθρώπους του ποὺ ταλαιπωροῦνταν ἀπὸ την φοβερὴ ἀσθένεια τῆς λέπρας, ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ μάστιζε καὶ τὴν Χίου. Στὸ Λεπροκομεῖο, πρὶν τὴν ἄφιξή του ἀκουγόνταν πολλὲς βρισιές, πολλὲς κατάρες, πολλοὶ τσακωμοί, καὶ τὸ κλῖμα γενικὰ δὲν ἦταν καθόλου καλὸ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς. Μὲ τὴν ἄφιξή του βρῆκε μιὰ ἄθλια κατάσταση καὶ ἀπὸ τὴν ἄποψη τῶν κτηριακῶν ἐγκαταστάσεων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς διαβίωσης τῶν ἀσθενῶν. Ἡ ἱερὴ διακονία του, ἦταν αὐτὴ ποὺ ἐπέτρεψε στοὺς πολυάριθμους τροφίμους τοῦ Ἱδρύματος, νὰ βροῦν τὸν πιὸ στοργικὸ πατέρα στὸ πρόσωπό του. Ὁ νέος λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου ποὺ ὑπηρετοῦσε τοὺς λεπροὺς συνανθρώπους του, δὲν ἄργησε νὰ μετατρέψει τὸ Λωβοκομεῖο, ἀπὸ ἕνα τόπο ὀδύνης σὲ ἕνα ἐπίγειο Παράδεισο, ὅπου πλέον ἐπικρατοῦσε ἡ τάξη καὶ ἡ ὀργάνωση. Ῥίχτηκε λοιπὸν στὴν δουλειά. Ἄρχισε νὰ γλυκαίνει μὲ τὴν καλοσύνη του τὸν πόνο. Ἔχυνε μὲ τὴν στοργή του καὶ τὴν τρυφερότητά του βάλσαμο στὶς πονεμένες ἀπὸ τὴν ἀπελπισία τῆς ἀνίατης ἀσθένειας ψυχές τους. Καὶ οἱ λεπροί, ποὺ μέχρι τότε ἔβλεπαν νὰ τοὺς ὑπηρετοῦν μὲ ἀηδία, κατάλαβαν! Εἶδαν τὸν νεαρό, σὰν Ἄγγελο ἀπὸ τὸν οὐρανό. Καὶ ἦταν πραγματικὰ Ἄγγελος καὶ στὴν μορφὴ καὶ στὴν ψυχή. Καὶ τὸν ἀγάπησαν μὲ ὅλη τους τὴν ψυχή.
Ἡ λειτουργία τοῦ ἱδρύματος βασιζόταν στὸ κοινοβιακὸ σύστημα καὶ ὅλα τὰ φρόντιζε ὁ ἴδιος. Μὲ στοργὴ καὶ ἀγάπη ἀγκάλιασε ὅλους τοὺς ἀῤῥώστους. Ὅλοι ἀνῆκαν στὴν οἰκογένειά του καὶ ὁ Ἅγιος σὰν στοργικὸς πατέρας ἔτρωγε μαζί τους στο ἴδιο τραπέζι. Ἡ συναναστροφή του μὲ τοὺς λεπρούς, φανέρωσε σὲ ὅλο τὸν κόσμο τὶς ἀρετές του. Ἦταν ὁ τέλειος οἰκονόμος, ἀφοῦ δὲν ἔλειψε ποτὲ καὶ τίποτε ἀπὸ τὸ ἵδρυμα. Ἦταν ὁ τέλειος νοσοκόμος, ἀφοῦ καθάριζε μὲ ἐπιμέλεια τὶς σαπισμένες καὶ δυσώδεις πληγὲς ὅλων τῶν ἀσθενῶν. Ἦταν ὁ γιατρὸς τῶν ψυχῶν ὅλων ἀφοῦ ἔσκυβε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ στὸ προσκέφαλό τους, τοὺς παραστεκόταν καὶ μὲ στοργὴ προσπαθοῦσε νὰ ἐλαφρύνει τὸν πόνο τους.
Μὲ τὸ καιρό, στὸ Λεπροκομεῖο ἔπαψαν πλέον νὰ ἀκούγονται βρισιές, τσακωμοὶ καὶ τὴν θέση τους τώρα πιὰ εἶχαν πάρει οἱ ὕμνοι πρὸς τὸν Θεό. Ἦταν μάλιστα πάρα πολλοὶ ἐκεῖνοι οἱ ἀσθενεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐνδύθηκαν τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Εἰδικὰ οἱ περισσότερες γυναῖκες ἀσθενεῖς τοῦ Λεπροκομεῖου, ἔγιναν μοναχές, οἱ ὁποῖες τώρα πιὰ τὸν ἀποκαλοῦσαν Γέροντά τους. Παρ᾿ ὅλη ὅμως τὴν ἔντονη καθημερινή του δράση ὁ Ἅγιος ὑπέβαλλε τὸν ἑαυτό του σὲ αὐστηρὴ ἄσκηση ἐνῶ ἐμφανιζόταν πάντα ἁπλός, ταπεινὸς καὶ πρᾶος. Ἦταν ἡ ψυχὴ ὅλων τῶν λεπρῶν, ποὺ ἐργαζόταν ἀσταμάτητα γιὰ τὴν πρόοδο τοῦ Ἱδρύματος. Ὅταν ἔβρισκε λίγο χρόνο, ἀποσυρόταν σὲ κάποιο δάσος καὶ γιὰ πολλὲς ὧρες προσευχόταν κάτω ἀπὸ τὰ πεῦκα.
Το ὅραμα τῆς Παναγίας
Τὸ Λεπροκομεῖο τῆς Χίου μὲ τὴν παρουσία τοῦ παπα-Ἄνθιμου ἔγινε τὸ κέντρο ὅλων τῶν λεπρῶν, ὄχι μόνο αὐτῶν ποὺ βρίσκονταν στὴν περιοχὴ τῆς Χίου, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων ποὺ συνέῤῥεαν ἀπὸ ἄλλες περιοχές, ἀφοῦ τὰ κατορθώματά του ἔγιναν παντοῦ γνωστά. Κέντρο ἰάσεως ὄχι μόνο τοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχῆς, ἔγινε τὸ Λεπροκομεῖο τῆς Χίου, γιατὶ τὸ περιβόητο παπαδάκι τοῦ Λωβοκομείου, θεράπευε πρῶτα τὴν ψυχικὴ ἀσθένεια. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος συμπαραστεκόταν στὸν Ἄνθιμο καὶ ἔτρεχε ἀρωγὸς στὴν δύσκολη πάλη του μὲ τὸν ἀνθρώπινο πόνο.
Λίγο μετὰ τὴν ἐγκατάστασή του στὸ Λεπροκομεῖο, τοῦ ἀποκαλύφθηκε μέσα στὸν Ναὸ τοῦ ἱδρύματος μιὰ Εἰκόνα, ἡ Παναγία ἡ Ὑπακοή. Σὲ ὅραμα τοῦ ἐμφανίσθηκε ἡ Παναγία καὶ τοῦ εἶπε: Λάβε τὴν Εἰκόνα μου καὶ ἐπιμελήσου την καὶ νὰ ἰδεῖς τὶ θὰ γίνῃ μίαν ἡμέρα.
Πράγματι, ὁ Ἅγιος ἐπιχρύσωσε καὶ μὲ εὐλάβεια ἐκόσμησε τὴν Εἰκόνα. Ἔτσι ὁ λυτρωτικὸς ποταμὸς τοῦ ἐλέους τῆς Παναγίας ἀνάβλυζε ἀστείρευτος στὸ ἄντρο τῆς ἀνθρώπινης δυστυχίας. Ἡ θαυματουργὴ δύναμη τῆς Παναγίας τῆς Ὑπακοῆς, μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν μεσιτεία τοῦ Γέροντα Ἄνθιμου ἐπιτέλεσε ἀναρίθμητα θαύματα. Μὲ τὴν Εἰκόνα τῆς Παναγίας, μὲ τὸ Ἅγιον Ἔλαιον ἀπὸ τὴν καντήλα της καὶ μὲ τὸ σταύρωμα ἀπὸ τὴν δεξιὰ τοῦ Γέροντα, ἐρχόταν ἡ ἐξ ὕψους βοήθεια. Ἀσθενεῖς θεραπεύτηκαν, ἀνίατες πληγὲς ἰάθηκαν, ἀκάθαρτα πνεύματα ἐκδιώθηκαν καὶ τυφλοὶ βρῆκαν τὸ φῶς τους.
Ὁσιακὴ Κοίμηση
Στὶς 15 Φεβρουαρίου τοῦ 1960, πρὶν ὁ ἥλιος ἀνατείλει, ὁ φωστήρας καὶ ποδηγέτης Πατέρας Ἄνθιμος παρέδωκε τὸ πνεῦμά του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, σὲ ἡλικία 91 χρόνων. Κοιμήθηκε τὸν τίμιο καὶ γαλήνιο ὕπνο τοῦ δικαίου.
Μερικὰ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου
1. Σηκωτὴ πῆραν τὴν Παρασκευὴ Αἰκατερίνη στὸ Λωβοκομεῖο μὲ πρήξιμο στὴν κοιλιά, καὶ κίνδυνο νὰ φτάσει τὸ νερὸ στὴν καρδιά. Ἄταφη νεκρὴ πῆγα κοντά του· εἶπε ἡ ἴδια. Οἱ γιατροὶ τῆς Χίου καὶ ὁ περίφημος γιατρὸς Κουντουρᾶς δὲν πίστευαν στὰ μάτια τους, ὅταν διαπίστωσαν τὴν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας της.
2. Ὁ βουλευτὴς Χίου Ῥοδοκανάκης, στὸν Γέροντα Ἄνθιμο κατέφυγε, ὅταν ὁ γαμπρός του, ὁ ξακουστὸς γιατρὸς Κουντουρᾶς, στάθηκε ἀνήμπορος νὰ τὸν θεραπεύσει καὶ ἀπὸ τότε ὁ Κουντουρᾶς πολὺ σεβόταν τὸν Πατέρα Ἄνθιμο καὶ τοῦ φάνηκε μάλιστα καὶ χρήσιμος. Τὸν ἀθώωσε ὅταν οἱ δημιοί του θέλησαν νὰ τὸν φυλακίσουν γιὰ τὶς γιατρειὲς ποὺ ἔκανε.
3. Ἀπὸ πολυαρθρίτιδα θεραπεύει τὸν νεαρὸ Ἐμμανουὴλ Βακέντη ἀπὸ τὴν Σάμο τὸ 1930, ἐνῶ τὸν φιλοξενοῦσε στὸ κελλί του.
4. Ἀργότερα, τὸ 1966,ἡ Παναγία ἡ Βοήθεια χάρισε ξανὰ τὴν ὑγεία τῆς γυναίκας του, ποὺ ὑπέφερε ἀπὸ ὄγκο στὸ στῆθος.
5. Στὸ Λωβοκομεῖο ἦταν ἀκόμη, ὅταν πῆγε νὰ ἐξομολογηθεῖ ἡ Κυριακὴ Ἀμπατζῆ, γιατὶ ἤθελε νὰ χαλάσει τὸ τέταρτο παιδὶ ποὺ περίμενε. Εἶχε ἦδη τρία κορίτσια καὶ φοβόταν μήπως ἀποκτοῦσε πάλι κορίτσι. Ὁ Γέροντας τὴν ἀπέτρεψε, τὴν στήριξε καὶ τὴν διαβεβαίωσε ὅτι ἦταν ἀγόρι καὶ θὰ τὸ βαπτίσει ὁ ἴδιος.
6. Ἀπὸ βέβαιο πνιγμὸ ἔσωσε τὸν καπετὰν Γιώργη τὸν Λιγνὸ καὶ τὸ πλήρωμά του ἀπὸ τὶς Αἰγνοῦσες, ὁ ὁποῖος ἀσπαζόμενος τον Γέροντα, τοῦ εἶπε εἰς ἐπήκοον ὅλων:
-Ἐκεῖ ποὺ ταξιδεύαμε Γέροντά μου, μᾶς ἔπιασε κυκλώνας…κλάματα, φωνές, ἀπελπισία στὸ πλήρωμα. Παναγία μου Βοήθεια καὶ Ἅγιε Ἄνθιμε, σῶσέ μας ἀπὸ τοῦτο τὸ κακό, φωνάζω. Δὲν θὰ τὸ πιστέψεις Γέροντά μου! Μιὰ ἀόρατος δύναμις ἅρπαξε τὸ ὑπερωκεάνειο ἐκεῖνο σὰν νὰ ἦταν καρυδόφυλλο, τὸ πέταξε στὴν ξηρά, πάνω σὲ ἕνα βουνό, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πάλι τὸ παίρνει καὶ τὸ φέρνει μέσα στὴν θάλασσα σὲ ἄλλο μέρος μακριὰ ἀπὸ τὸν κυκλώνα.
Κατατάσσεται στὸ Ἁγιολόγιο
Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ὁσίου ἔγινε στὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1965, ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρα Ἀνθίμου Ἐπισκόπου Νικομηδείας, ἀλλὰ καὶ ἑορτὴ ἀνακομιδῆς τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Πλῆθος πιστῶν ἦλθαν νὰ ἀσπαστοῦν τὰ Ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου, τὰ ὁποῖα τοποθετήθηκαν καὶ φυλάσσονται μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα τῆς Μονῆς, δεξιὰ τῆς Ἁγίας Τράπεζας.
Τὸ κελλί του βρίσκεται ἀκριβῶς μπροστὰ στὴν εἴσοδο δεξιὰ μετὰ ἀπὸ τὴν σιδερένια θύρα τῆς Μονῆς. Ἐκεῖ οἱ εὐσεβεῖς προσκυνητὲς μποροῦν νὰ βρεθοῦν στὸν Ἱερὸ Χῶρο, ποὺ ἔζησε ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος, καὶ νὰ προσκυνήσουν τὴν πτωχική του κλίνη, μὲ ὅλα τὰ προσωπικά του ἀντικείμενα, μικρὰ καὶ μεγάλα.
Μὲ τὴν ὑπ᾿ ἀριθμ. 1148 ἀπὸ 14-8-1992 ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Ὅσιος Ἄνθιμος κατετάγη εἰς τὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1993 ἐγκαινιάσθηκε ὁ πρῶτος Ναὸς τοῦ Ὁσίου Ἀνθίμου τοῦ Χίου, ποὺ κτίσθηκε στὴν τοποθεσία ὅπου γεννήθηκε ὁ Ὅσιος, στὰ Λειβάδια τῆς Βροντάδου.
Εἶθε μὲ τὶς πρεσβεῖές του νὰ ἀξιωθοῦμε τῆς Οὐρανίου Βασιλείας. Αμήν.
Δείτε στο βίντεο πως κινείται η κανδήλα την στιγμή που τα λείψανά Του Αγίου οδεύουν προς Λιτάνευση:
Ποιον χαρακτήριζε ο Ναπολέων ως καλό ιερέα; Τον ιερέα που υπακούει στο κράτος. Είναι όμως πράγματι αυτός ο ρόλος του ιερέα;
Υπακοή στους επιλεγμένους “ειδικους” της κυβερνησης, λες και εγινε διαγωνισμος η αξιοκρατικη επιλογή, οταν οι ειδικοί της αντιθετης αποψης λοιδωρουνται και λογοκρινονται και τα βασιμα ερωτηματα μενουν επι της ουσιας αναπάντητα. Φοβερη “διακριση” , τρομαρα σας, τετυφλωμένοι ολο και χειροτερα.
Τά πάντα, εν τώ παρώντι βίω, εξαρτώνται καί υπάγονται ‘ή εις τό κατ’ευδοκίαν Θέλημα Τού Θεού, ‘ή εις τό κατά παραχώρηση. Τά ευχάριστα καί τάς δωρεάς εκ Θεού, ο Χριστιανός οφείλει νά τά διαχειρίζεται συμφώνως τού Θείου Θελήματος. Όπως καί οιαδήποτε κακοπραγία ‘ή θλιβερό συμβαίνει εις τόν Χριστιανό (όπως ασθένεια, απώλεια εργασίας, στέρηση αγαθών κλπ.) καί τό σποδεχθεί αγόγγυστα μέ αυτογνωσία καί αυτομεμψία, δύναται νά μετατραπή (η θλιβερή αύτη κατάσταση) εις υλικόν καί κίνητρον πρός κάθαρση καί αγιότητα. Τεράστια αναστήματα Αγίων, απεδήμησαν εκ τής ματαιότητος ένεκα ασθενείας, όπως ο Μέγας Βασίλειος, Άγ.Νεκτάριος κ.ά. Ζώντες όμως κατά Χριστόν (ήτοι διατηρούντες υγειά αισθητήρια ψυχής) η ασθένεια ουχί μόνον ΔΕΝ τούς εμπόδισε πρός οδόν Αγιότητος αλλά αντιθέτως, τούς ενεδυνάμωσε περισσότερο πρός τό νά εντείνουν τούς πνευματικούς των αγώνας καί αρτιοτέρας προετοιμασίας διά τό αιώνιον ταξείδιον. Άκρως αντίθετον συμβαίνει ότε ο άνθρωπος διαβιεί εις καταφρόνηση καί ανυπακοή πρός Τόν Αληθινό Θεόν, νεκρούται η ψυχή του, ζώντας εις πλάνη, σκότος αμαρτίας καί ασωτίας, ώστε κάποια τυχών ασθένεια ‘ή δυσχέρεια, τού δημιουργεί βαθεία εντύπωση ανασφαλείας καί δυσαρεσκείας εις τό κατά παραχώρηση Θέλημα Τού Θεού, οδηγώντας τόν αποστάτη πρός αναστάτωση, αδημονία, αγωνία, άγχος, θυμό, έως καί βλασφημείας ‘ή καί αυτοκτονίας. Ως εκ τούτου, εις παραβολή ασώτου διαβάζουμε ότι εν όσω ο άσωτος διαβίωνε εν ασωτία, αμαρτίας, σπαταλώντας τάς 5 αισθήσεις καί ό,τι άλλο παρέχεται εκ Θεού, πρός τό μαγγανοπήγαδο κρεπάλης τών ψευδοηδονών καί συνεπώς καταφρονώντας Τόν Θεόν, ήτο ψυχικώς ΝΕΚΡΟΣ, ενώ όταν «ήλθε εις εαυτόν»(Λουκά ΙΕ’17) καί απεφάσισε τήν οδόν μετανοίας καί οδηγήθη εμπράκτως πρός Τόν Θεόν, τότε, Χάριτι Θεού, εζωογονήθη ξανά η ψυχή του (Λουκά ΙΕ’32). Ας διαβιούμε, λοιπόν, απέχοντες από πάθη καί αμαρτίας καί από χώρους όπου εδράζει καί εμφωλεύει ο πονηρός καί τά σαρκικά ανθρωποειδή. Εάν ηθελημένα ευρισκόμεθα εντός ανθρακωρυχείου καί συναναστρεφόμεθα ανάμεσα ανθρακωρύχων, τό πιθανότερον εστί νά μουτζουρωθούμε καί μολυνθούμε καί ημείς. Εν παράδειγμα θά αναφέρω. Οι παραλίες εισί πλήρεις κόσμου όλων τών ηλικιών, γυμνών καί ξετσίπωτων, ψευδοκαλυπτόμενοι μέ ….. φύλλο συκής!!!!!! (μεγάλη σημασία η λέξη «συκής» αλλά δέν τό αναλύω). Ας ερευνήσουμε εις Ε’ κεφ.κατά Μάρκου. Εκεί βλέπομεν έναν ταλαίπωρον δαιμονισμένο, γυμνό καί παράφρων, πράττων ανισόρροπα έκτροπα. Ο Πολυέσπλαγχνος Παντοκράτωρ Κύριος Ιησούς Χριστός τόν θεραπεύει. Καί προσέξατε, παρακαλώ, μιά μεγαλειώδη λεπτομέρεια, η οποία ουσιαστικά εστί κεφαλαιώδους σημασίας μέ κεντρικό νόημα καί δίδαγμα δι’ημάς τούς ξεμωραμένους. Εις παράγραφον 15 σημειώνει Θεοπνεύστως ο Ιερός Ευαγγελιστής :::: «….. καί θεωρούσι τόν (ήδη θεραπευθέντα) δαιμονιζόμενον καθήμενον (παρά τούς πόδας Τού Κυρίου Ιησού Χριστού) ΙΜΑΤΙΣΜΕΝΟΝ καί ΣΩΦΡΟΝΟΥΝΤΑ……». Γνωρίζετε τί σημαίνει αυτό;;;;;; Ότι ο πανούργος διάβολος γδύνει καί ξεγυμνώνει (ΚΑΙ από αρετάς αλλά ΚΑΙ από σεμνά ενδύματα τούς άμυαλους) καί καθοδηγεί πρός ασυνειδησία, ξετσιπώνοντας καί ξευτυλίζοντας τούς άφρονας καθιστώντας τους περίγελο ενώπιον (κατά Χριστόν) σοφών ανθρώπων, Θεού, Αγίων καί Αγίων Αγγέλων. Ενώ άκρως αντίθετα, Ο Χριστός εμπλουτίζει καί ενδύει, όσους διαθέτουν σύνεση, εσωτερικώς μέν μέ αρετάς όπως σωφροσύνη, εξωτερικώς δέ μέ σεμνή ενδυμασία, ΠΑΝΤΟΥ καί ΠΑΝΤΑ. Εστί πρόστυχο καί ελεεινό, όταν οι σημερινοί ψευδοχριστιανοί υπάγουν εις Ιερούς Ναούς ενδεδυμένοι καί μετά από μερικάς ώρας, σουλατσάρουν ανερυθρίαστα γυμνοί καί ξετσίπωτοι εις παραλίας, ανάμεσα εις τούς άλλους ……. άφρονας καί ανθρακωρύχους!!!!!!! Ο Θεός, μέσω τών Πεφωτισμένων Αγίων, μάς προειδοποιεί ότι::::: «εκ τού οράν τίκτεται τό εράν» (Αόρατος Πόλεμος 104, 121, Χρηστοήθεια 92, Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο 27, 62….., Αββά Ισαάκ Σύρου 133). Ήτοι, η ηδονή τής ακολασίας ξεκινά εκ τής διάχυτης διαφθοράς εισερχόμενης εκ τής οράσεως. Καί μέσω Αγίας Γραφής, Ο Θεός βροντοφωνάζει ::::: «ΘΑΝΑΤΟΣ ανέβη διά τών θυρίδων ημών» (Πρ.Ιερεμ. Θ’21, Πρ.Ιωήλ Β’9, Άσμα Β’9). Καί όπως λέγει ο Απ.Ιάκωβος (Α’ 14….)::::: «έκαστος πειράζεται υπό τής ιδίας (αμαρτωλής) επιθυμίας εξελκόμενος καί δελεαζόμενος···· είτα η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτίαν, η δέ αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει ΘΑΝΑΤΟΝ (ψυχικόν καί αιώνιον εάν δέν προηγηθεί μετάνοια). Εκδιώκοντας τήν Χάρη καί προστασία Τού Κυρίου, ο άνθρωπος τυφλούται καί νεκρούται ψυχικώς, γενόμενος παίγνιο τού πονηρού μέ συνέπεια όλα τά επακόλουθα δεινά τά οποία βλέπουμε καί ζούμε. Η Πατρίς, δυστυχώς έχει καταντήσει έν ορθάνοικτο καταγώγιο μέ ανήθικους καί ξετσίπωτους όλων τών ηλικιών. Παντού προωθείται η γύμνια, ανηθικότης καί ακολασία. Πώς λοιπόν νά μήν ευρίσκοντε εις κυβερνητικάς θέσεις, όλων τών τομέων, (πολιτικών, εκκλησιαστικών, στρατιωτικών κλπ.) ανήθικοι καί ανίκανοι νά ποδηγετήσουν τόν λαόν πρός Τόν Χριστό, εφ’όσον προήλθαν εξ αυτού τού σάπιου λαού ο οποίος επιζητεί τήν ανηθικότητα καί διαφθορά;;;;;;;; Ολίγοι, βέβαια, εισίν εκείνοι οι οποίοι εμβαθύνουν καί συγκλονίζονται εις τά Τού Θεού παραγγέλματα, τά οποία αναλύω. Μετάνοια λοιπόν αγαπητά μου αδέλφια. Ευχαριστώ διά τάς ευχάς τής αδελφής Παναγιώτας καί όποιων άλλων καί ανταποδίδω, ευχόμενος πάσα ευλογία καί προστασία εκ Κυρίου, Τής Μεγαλόχαρης καί πάντων τών Αγίων καί Αγίων Αγγέλων.
Με πίστη και ταπείνωση μπροστά στο Θεό μας. Όχι καρναβάλια και καραγκιοζιλίκια επειδή το θέλουν κάποιοι. Ή πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε. Όσοι φοβούνται να καθίσουν σπίτι τους. Ούτε ο Ιερώνυμος είναι εκκλησία, ούτε οι δεσποτάδες. Εκκλησία είμαστε εμείς και υπακούμε στον αφέντη το Θεό μας….