Μέχρι την περασμένη εβδομάδα, η μοναδική φορά που ολοκλήρωσα έναν αγώνα δρόμου ήταν κατά τη διάρκεια της Ημέρας του Στίβου στην Ε΄ τάξη του δημοτικού. Από το γυμνάσιο και μετά, προσπαθούσα να βρω τρόπο πώς να γλιτώσω το μάθημα γυμναστικής, αφού ήταν πολύ δύσκολο για μένα να τρέξω ένα μίλι. Ο αθλητισμός, γενικά, δεν ήταν του γούστου μου. Πόσο μάλλον το τρέξιμο. Ως ενήλικας έχω πάει στο γυμναστήριο, έχω συμμετάσχει σε τμήματα γυμναστικής και συνεργάστηκα με προπονητές, αλλά ουδέποτε κάτι από τα παραπάνω μου έφερε χαρά ούτε με ώθησε να θέλω να συνεχίσω να κάνω τέτοια πράγματα. Η πιο επαναλαμβανόμενη άσκηση που έκανα την τελευταία δεκαετία ήταν ένα πρόγραμμα «καθισμάτων», με ένα μωρό που έκλαιγε στην αγκαλιά μου, μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού.
Στη συνέχεια ήρθαν τα λοκντάουν και εξέπληξα τους πάντες στο σπίτι μου, ειδικά τον εαυτό μου, όταν δήλωσα συμμετοχή σε μια τοπική ομάδα που τρέχει, της οποίας τα μέλη είχαν μεταβάλει τη συνήθεια των τοπικών συναντήσεων σε μια ψηφιακή επικοινωνία. Επειδή ήταν μια άσκηση που μπορούσα να κάνω και μόνη μου, οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Αλλά για κάποιον αρχάριο δρομέα, η ιδέα ότι μπορεί απλώς να βάλει ένα ζευγάρι sneakers και να βγει στους δρόμους αποδεικνύεται πως είναι ένα μεγάλο, χονδροειδές ψέμα, το οποίο υποθέτω ότι δημιουργήθηκε από ανθρώπους που άρχισαν να τρέχουν αφότου εγκατέλειψαν το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Κάθε φορά πρέπει να πιέζομαι γι’ αυτό το φρικτό πρώτο λεπτό του τρεξίματος. Δεν έχω ανάσες. Μύες που δεν ήξερα ότι είχα πονάνε με κάθε πιθανό τρόπο. Ωστόσο, επιμένω. Τώρα μπορώ να τρέχω 20 λεπτά συνεχόμενα και δεν είναι όλα φρικτά. Στην ομάδα βρήκα μερικά πράγματα που με βοήθησαν να βγω έξω – και συνεχίζω ακόμα και όταν θα προτιμούσα να σταματήσω για μια ενέσιμη δόση παγωμένου καφέ.
ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ
Δοκιμάστε μια απλή σκέψη που προτείνει ο Κόφεϊ, σκηνοθέτης και ιδρυτής του DeFine New York Run Club. Ρωτήστε τον εαυτό σας «ποια είναι η αιτία;» και «ποιος είναι ο σκοπός μου;». Το «γιατί» του Κόφεϊ έπρεπε να πάρει μια μορφή· ο σκοπός του ήταν να βρίσκεται σε θέση να περνάει χρόνο με τα τρία μικρά του παιδιά. «Θέλω να είμαι γεμάτος ενέργεια όταν θέλουν να παίξουν», είπε. «Δεν θέλω να είμαι ο γονέας που λέει “δεν μπορώ”».
Για να δεχτώ τόση θετικότητα στην κρύα, σκοτεινή καρδιά μου, παίρνω μαθήματα για υπαίθριο τρέξιμο στην εφαρμογή Peloton, η οποία είναι λιγότερο ακριβή από τα στατικά ποδήλατα ή τους διαδρόμους. Για 20 έως 60 λεπτά, έχω έναν εκπαιδευτή στο αυτί μου που με προκαλεί να συνεχίζω, που παίζει την αγαπημένη μουσική του/της και μοιράζεται συμβουλές για τρέξιμο ή προτείνει πότε να περπατάω. «Αφήνω τους ανθρώπους να με εμπιστευτούν ως προπονήτριά τους», είπε η Μπεκς Τζέντρι, εκπαιδεύτρια της Peloton. Από τη στιγμή που ηχογραφεί τα μαθήματά της ενώ τρέχει, η Τζέντρι χρησιμοποιεί τις δικές της εσωτερικές μάχες ως κίνητρα. Εάν αισθάνεται εξαντλημένη, θα πει: «Ξέρω ότι είναι χάλια, αλλά θα το κάνουμε μαζί. Μη με απογοητεύσεις». Ή: «Μπορείς να το κάνεις αυτό για τρία λεπτά. Σκέψου όλα τα πράγματα που χρειάζονται περισσότερο από τρία λεπτά».
Για έναν ψηφιακό εκπαιδευτή που μιλάει λιγότερο, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την εφαρμογή Couch to 5K, ένα πρόγραμμα φιλικό για αρχάριους, που σας επιτρέπει να επιλέξετε χαρακτήρες όπως ο Τζόνι Ντεντ, ένα ζόμπι που κυνηγάει τον εγκέφαλο, ή το Runicorn, τον μονόκερο που τρέχει, που σας λέει πότε πρέπει να τρέξετε ή να περπατήσετε.
ΦΟΡΕΣΤΕ ΞΑΝΑ ΤΑ ΒΡΟΜΙΚΑ ΡΟΥΧΑ ΣΑΣ
Οι ειδικοί συμβουλεύουν να κοιμάστε με τα ρούχα του τρεξίματος –κολάν και λοιπά– έτσι ώστε να μην υπάρχει κάτι που θα σας συνδέει με την έναρξη της πρωινής σας άσκησης. Και η γυναίκα που ηγείται της ομάδας τρεξίματος, η Έλεν ΜακΚάφρεϊ Μπίρνεϊ, μας είπε στο Zoom ότι δεν φοράει πάντα καθαρά ρούχα για να τρέξει. Φοράει ξανά τα χαριτωμένα κολάν της με τις τσέπες και δεν καταλαβαίνει διαφορά. Δεδομένου ότι το μόνο πράγμα που χρειάζομαι λιγότερο κατά τη διάρκεια της πανδημίας είναι η μπουγάδα (όπως και τα βρόμικα πιάτα), αυτός ήταν ο τέλειος τρόπος για τη μείωση των οικιακών εργασιών.
Επίσης, αν έχετε συμβιβαστεί με την ιδέα να ξαναφοράτε τις φόρμες, φροντίστε να κρατάτε αυτά τα βρόμικα ρούχα σε ένα σημείο στο δωμάτιό σας, ίσως σε γάντζο, ώστε ο ιδρώτας να στεγνώνει εγκαίρως για την επόμενη προπόνηση. Πρέπει να τα πλένετε προτού αρχίσουν να μυρίζουν – η εμπειρία μου λέει ότι αυτό συμβαίνει μετά την τρίτη φορά που θα τα φορέσετε.
ΒΡΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΑΣ «ΑΡΓΟΚΙΝΗΤΟΥΣ» ΦΙΛΟΥΣ
Μπορεί να μη σκέφτεστε τον εαυτό σας ως γρήγορο, αλλά πιθανότατα τρέχετε πιο γρήγορα από όσο πρέπει. Νομίζετε ότι κινείστε πιο αργά από ό,τι αν περπατούσατε; Επιβραδύνετε περισσότερο. Νιώθετε σαν χελώνα; Βάλτε τη χελώνα σε αργή κίνηση. Θα μπορείτε να τρέχετε περισσότερο με αυτόν τον τρόπο, και όσο πιο αργά πηγαίνετε, τόσο περισσότερο θα μπορείτε να προσέχετε το σώμα σας. Αυτός ο πόνος στις κνήμες σας σας λέει κάτι, αλλά όχι απαραίτητα ότι πρέπει να σταματήσετε να τρέχετε. Ίσως πρέπει να επιμείνετε διαφορετικά ή να δοκιμάσετε άλλες διατάσεις για την αποκατάστασή σας.
Θα αποκτήσετε τη δεξιότητα να τρέχετε αργά. «Το τρέξιμο ήταν το GPS μου», μου είπε ο Κόφεϊ. Όταν ξεναγεί ομάδες στη Νέα Υόρκη, ο στόχος δεν είναι ποτέ το γρήγορο τρέξιμο· είναι η θέα της πόλης. Όντας άνθρωπος που δεν τα πάει καλά με τον προσανατολισμό, η εξερεύνηση του μικρού μου προαστίου με τα πόδια σήμανε επιτέλους το να ξέρω ποιον δρόμο να πάρω για τα μαθήματα ζωγραφικής των παιδιών μου.
Η εύρεση μιας χαλαρής κοινότητας όπως το «πλήρωμα τρεξίματος του Κόφεϊ» μπορεί να είναι θεόσταλτη. Θα σας κρατήσουν σε φόρμα, χωρίς να είναι ανταγωνιστικοί. Και για μερικούς, το να έχεις μια τέτοια ομάδα για να τρέχεις μαζί της δίνει κίνητρο, απλώς και μόνο, επειδή είναι κοινωνικό. Αλλά αν είστε σαν εμένα και το τρέξιμο με άλλους ανθρώπους σάς δημιουργεί περισσότερη πίεση για να αποδώσετε, να συμμετάσχετε ψηφιακά. Παρακολουθήστε μια διαδικτυακή ομάδα που τρέχει, για να δείτε αν εμπνέεστε διαβάζοντας τις εμπειρίες των άλλων.
