Φάνης Χριστοδούλου: Η αγωνιστική αυτοκαταστροφή του Έλληνα παιχταρά που θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο NBA

Ο Φάνης Χριστοδούλου ήταν ένας από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών στην Ελλάδα, ο οποίος οδηγήθηκε στην αγωνιστική του αυτοκαταστροφή.

Αρνήθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία να πάει σε αμερικανικό πανεπιστήμιο

Το 1982, που το μπάσκετ στην Ελλάδα μετά βίας βρισκόταν σε νηπιακό στάδιο, ένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο είχε θαμπωθεί από το ταλέντο του και θέλησε να τον εντάξει στο δυναμικό του.

Η ελληνική ομοσπονδία, όμως, ήταν έρμαιο μιας νοοτροπίας που παρέπεμπε ευθέως στο μεσαίωνα και του απαγόρευσε να κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι.

Αν τον είχαν αφήσει, εκείνη τη χρονιά, στα 17 του (σε μια ηλικία που ο χαρακτήρας- μπασκετικός και μη- δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα πλήρως) να πάει στις ΗΠΑ, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πάρα πολύ διαφορετικά.

Αρνήθηκε να πάει στο NBA

Μια πενταετία αργότερα, το 1987, οι Ηνωμένες Πολιτείες τον κάλεσαν εκ νέου στην στοργική τους αγκάλη: οι Ατλάντα Χοκς τον επέλεξαν στο νούμερο 90 του draft και τα «Γεράκια» σχεδόν τον εκλιπαρούσαν να μπει στο αεροπλάνο και να φορέσει τη φανέλα τους στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Ο Φάνης, όμως, δεν το συζητούσε καν: ισχυριζόταν πως ήταν… μεγάλος (στα 22 του!) για να πάει στο ΝΒΑ και τους έκλεισε εκκωφαντικά την πόρτα στα μούτρα. Μια οκταετία αργότερα, ο θρύλος Λένι Ουίλκενς (9 φορές All Star σαν παίκτης, πρωταθλητής ως προπονητής) τον έβλεπε στο Ευρωμπάσκετ του 1995 να κάνει πράγματα και θαύματα και αναφωνούσε το προφανές- «είναι τετραπέρατος».

Και η αλήθεια είναι πως, πράγματι, ο Χριστοδούλου υπήρξε τέτοιος, ειδικά όσον αφορούσε τις εκάστοτε δικαιολογίες του για να γλυτώσει την σκληρή δουλειά…

Μήλο της έριδος ανάμεσα στις μισές ομάδες της Α΄ Εθνικής

Την προαναφερθείσα (αναγκαστική) χυλόπιτα στο πανεπιστήμιο των ΗΠΑ ακολούθησε μίνι σήριαλ το καλοκαίρι του 1983: ο Μπέμπης, όπως τον αποκαλούσαν λόγω των παιδικών του χαρακτηριστικών, είχε γίνει το έμβιο μήλο της έριδος ανάμεσα στις μισές ομάδες της Α΄ Εθνικής, καθώς στις μικρές εθνικές ξεχώριζε σαν τη φωσφοριζέ μύγα μέσα στο πάλλευκο γάλα.

Η μεταγραφή του στον Πανιώνιο

Ο παίκτης της Δάφνης, όμως, έμελλε να μεταπηδήσει στον Πανιώνιο, ο οποίος κέρδισε στο νήμα Παναθηναϊκό, Άρη και Πανελλήνιο, που ναι μεν προσέφεραν περισσότερα χρήματα, αλλά δεν είχαν… οπαδούς του Ιστορικού στο ποδόσφαιρο όπως η γειτονική Δάφνη.

Έτσι- και με την καθημερινή παρουσία σχεδόν 200, όχι και τόσο φιλικών, φίλων στα γραφεία της ομάδας- ο Φάνης πήγε στον Πανιώνιο έναντι 3 εκατομμυρίων δραχμών και με 5 (!) παίκτες ν’ ακολουθούν την αντίθετη διαδρομή.

Η εκτόξευσή του στ’ αστέρια

Από εκείνο το σημείο και μετά, ξεκίνησε η εκτόξευσή του στ’ αστέρια- πριν, δηλαδή, αποφασίσει ο ίδιος ο παίκτης να κρατήσει πεισματικά τα πόδια του κολλημένα στο έδαφος της Νέας Σμύρνης: ο Χριστοδούλου θα ξεδίπλωνε το ταλέντο του σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του παρκέ και θα συναντούσε το μπασκετικό του πεπρωμένο.

Θα γινόταν, δηλαδή, ένας από τους πιο ολοκληρωμένους παίκτες που έπαιζαν τότε μπάσκετ στην Ευρώπη. Για την ακρίβεια, όχι μόνο τότε. Ένας από τους πιο ολοκληρωμένους όλων των εποχών.

Αν είστε μπασκετόφιλος και λάτρης της Επίσημης Αγαπημένης, δε χρειάζεται να το σκεφτείτε πολύ- αρκεί να φέρετε στο νου σας δύο από τα πιο ιστορικά παιχνίδια της Εθνικής μας: ημιτελικός 1987 απέναντι στους Γιουγκοσλάβους και 2 χρόνια αργότερα, το 1989, πάλι ματς στους «4» απέναντι στην ΕΣΣΔ.

Στο μεν πρώτο κυνηγούσε στην άμυνα τον Ντράζεν που ήταν «δυάρι», όμως έπαιζε και ως πλέι- μέικερ γιατί ήθελε πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του, στο δε δεύτερο έπαιζε «ξύλο» με Τιχονένκο και Βολκόφ («τριαροτεσσάρια», δηλαδή).

Κάτι αντίστοιχο γινόταν και στο ελληνικό πρωτάθλημα, όταν και απέναντι στο μεγαθήριο των 80s, τον Άρη, μάρκαρε από τον Γκάλη μέχρι τον Γουίλτζερ (1.83 και 2.11 αντίστοιχα).

Διέθετε μία έκτη αίσθηση

Ο Χριστοδούλου δε διεπόταν από το ιερό πάθος του Γιαννάκη ούτε είχε τα αδιανόητα σωματικά προσόντα του (σύγχρονού του) Κούκοτς- όχι. Διέθετε, όμως, μια σχεδόν εξωπραγματική έκτη αίσθηση, η οποία του έδινε τη δυνατότητα να βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από τον αντίπαλό του- σαν ανθρώπινος υπολογιστής που έχει «διαβάσει» εκ των προτέρων τις κινήσεις του παίκτη που αναλάμβανε.

Κατεύθυνε την ομάδα με μαεστρικό τρόπο

Στην επίθεση, πάλι, ο τύπος ήταν απλά χάρμα ιδέσθαι: ασύλληπτη ικανότητα στην πάσα, τρομερό σουτ πίσω από τα 6.25, άριστος χειριστής της μπάλας παρά τα 2.03 του («Όταν είχαμε πάει για πρώτη φορά στην Αμερική, με τον Πολίτη, η προετοιμασία περιλάμβανε και ματς με κολεγιακές ομάδες. Σ’ αυτά, δεν μπορούσαμε να περάσουμε το κέντρο. Μας πίεζαν και δεν είχαμε έναν τύπο να πάρει την μπάλα και να τη κατεβάσει σε 8 δευτερόλεπτα. Έτσι, δώσαμε την μπάλα στον Φάνη και έκανε και αυτή τη δουλειά!», είχε δηλώσει ο, παράγοντας του Πανιωνίου Παύλος Κορκίδης), έσπρωχνε- αλλά δεν σπρωχνόταν εύκολα- στο ζωγραφιστό, τελείωνε φάσεις εξίσου καλά τόσο με το αριστερό όσο και με το δεξί, πράγμα σπάνιο εκείνη την εποχή, και κατεύθυνε την ομάδα με μαεστρικό τρόπο.

Εν ολίγοις, ο Κώστας Μίσσας μάλλον είχε δίκιο: το μόνο που δεν έκανε στο γήπεδο ήταν να δίνει οδηγίες από τον πάγκο με το κοστούμι. Κι αυτό, ξέρετε, επειδή προτιμούσε τα σορτσάκια. Δυστυχώς για εμάς, όχι για πολύ.

Η σχέση του με τον Γιάννη Ιωαννίδη

Είχαν «σκοτωθεί» ουκ ολίγες φορές. Μάλιστα, τον είχε κατηγορήσει ευθέως πως είναι μέρος του συστήματος και ότι κλέβει το δικό του ιδρώτα και των συμπαικτών του: για τον Φάνη ο Γιάννης Ιωαννίδης- ένας συναισθηματικός, μα άκρατος επαγγελματίας- συμβόλιζε όλα όσα δεν ήθελε ο ίδιος να γίνει.

Παρ’ ολ’ αυτά, ο κορυφαίος Έλληνας προπονητής είχε προσπαθήσει εντέχνως να τον ψήσει να πάει στον Ολυμπιακό, «πατώντας» πάνω στο «Δένομαι με ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά βλέπω πως μερικές φορές μου βγαίνει σε κακό. Και αν θέλω να λέγομαι επαγγελματίας που ζω από το μπάσκετ, δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι», που είχε ξεστομίσει ο αρχηγός του Ιστορικού.

Αρνητική απάντηση στον Ολυμπιακό

Ακόμα και ο παμπόνηρος «Ξανθός», όμως, βρήκε τείχος- προφανέστατα όχι από μυς, μιας και ο Χριστοδούλου δεν έμπαινε ποτέ στην αίθουσα με τα βάρη: όπως και ο Παναθηναϊκός και το ΝΒΑ παλιότερα, οι Ερυθρόλευκοι εισέπραξαν (έστω και με τη «βοήθεια» της διοίκησης του Πανιωνίου…) αρνητική απάντηση.

Καθόλου περίεργο: ο τύπος με το 4 στην πλάτη δεν ήθελε να μπει ποτέ σε αμιγώς επαγγελματικό πλαίσιο. Δεν προτίθετο ν’ αφήσει τους φίλους του, δεν ήθελε ν’ αποχωριστεί την αγαπημένη του Πλατεία, δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι δε θα φοράει την κυανέρυθρη φανέλα.

«Δε θα φύγω ποτέ από την ομάδα!», είχε φωνάξει ενθουσιασμένος μετά την κατάκτηση του κυπέλλου το 1991 και αυτό ήταν κάτι που το τήρησε μέχρι τέλους.

Η κόλλα της Εθνικής

Ο Γκάλης ήταν το υπέροχα καλοκουρδισμένο ρομπότ που δεν έβγαινε ποτέ εκτός λειτουργίας και φόρτωνε με 40άρες τ’ αντίπαλα καλάθια. Ο Γιαννάκης η ψυχή της ομάδας, εκείνος που θα θυσιαζόταν ακόμα και για μια χαμένη κατοχή. Ο Φασούλας η Αράχνη που σκέπαζε τα καλάθα σε άμυνα κι επίθεση.

Ο Φάνης, όμως, ήταν η κόλλα της Εθνικής. Χωρίς αυτόν, το εντυπωσιακό γαλανόλευκο σύνολο θα κατέρρεε σαν πύργος καμωμένος από εύθρυπτα τραπουλόχαρτα. Ο Χριστοδούλου είχε τεράστιο μερίδιο στην επιτυχία του 1987 και αυτήν του 1989, ενώ σε ομαδικό επίπεδο είχε φτάσει τον Πανιώνιο ακόμα και μέχρι τη δεύτερη θέση της βαθμολογίας.

Ερωτηθείς για τη συμβολή του στο μπάσκετ της χώρας μας είχε πει ευθαρσώς, μα τόσο εύστοχα, πως «Εγώ έβαλα την στατιστική στο μπάσκετ, καθώς προσέφερα πολλά και διαφορετικά πράγματα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα»- κι αυτή είναι η αναντίρρητη αλήθεια.

Πριν τον Μπέμπη «διαβάζαμε» ένα ματς καθαρά και μόνο από τους πόντους του καθενός- αν έβαζες 30 ήσουν το ελληνικό αντίστοιχο του Τζόρνταν, ενώ με 12, φερ’ ειπείν, καλό θα ήταν να ξανακάνεις το μάθημα Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού, αφού εμφανώς δε το ’χες με την καλαθοσφαίριση.