Είσαι στο ΚΨΜ χυμένος στην καρέκλα όπως ο Κοστάντσο τη μοναδική φορά στη ζωή του που έκανε μπλονζόν και περιμένεις με αγωνία να βγουν οι υπηρεσίες.
Τρως αυτό το μπαγιάτικο κρουασάν που είναι πιο σκληρό και απ’ τη γαλότσα σου και εκείνη την ώρα η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο συνάδελφος που θα ανακοινώσει τα δυσάρεστα μαντάτα. Κρέμεσαι απ’ τα χείλη του. Κάνεις δεήσεις στη Μεγαλόχαρη, ενώ ταυτόχρονα μονολογείς: «Μην πεις 3-6, μην πεις 3-6, μην πεις 3-6». Είπε 3-6…
Και εκεί που νομίζεις ότι δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, έρχεται να σου δώσει τη χαριστική βολή: «Σκοπέτο 3-6 με τον Γιώργο Σωτηρίου». Ποιος είναι ο Γιώργος Σωτηρίου; Ένας ψεκασμένος τύπος, που πιστεύει ότι απ’ τα μνημόνια θα μας βγάλει η ομάδα Ε, η οποία διαθέτει το υπερόπλο «Μπέβατρον», ακούει Μάκη Δημάκη και κάθε φορά που βλέπει γραμμές στον ουρανό τρέχει να κρυφτεί για να μην τον πάρουν τα σκάγια απ’ τα ψεκαστικά…
Και με αυτόν τον καταπληκτικό τύπο πρέπει να μοιραστείς τρεις ώρες από τη ζωή σου και μάλιστα σε σκοπιά. Και μάλιστα στη χειρότερη ώρα που υπάρχει για σκοπιά. Γιατί το 3-6 (ή 4-6 για τους πιο…τυχερούς νέους) είναι η χειρότερη με διαφορά ώρα για σκοπιά; Θα μπορούσαν να γραφτούν 1.234 λόγοι. Για αρχή διαβάστε τους 5 βασικότερους.
1) Πριν το σκοπέτο δεν προλαβαίνεις να κοιμηθείς. Αν είσαι τυχερός και καταφέρεις να κλείσεις το μάτι σου ένα δίωρο, (εννοείται ότι ανά 15 λεπτά πετάγεσαι και κοιτάς το ρολόι σου μήπως πέρασε η ώρα), τελικά πάνω στο καλύτερο, εκεί που ο ύπνος είναι πιο γλυκός και από τάπα του Σχορτσιανίτη πάνω στον Ρούντι Φερνάντεθ, αναγκάζεσαι να ξυπνήσεις για να πας στον τόπο του μαρτυρίου…
2) Δεν προλαβαίνεις να κοιμηθείς ούτε μετά το σκοπέτο. Με το που έρχεται η αλλαγή πας πίσω, ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου και ετοιμάζεσαι για την αναφορά. Εκτός αν είναι Σαββατοκύριακο, που ο εφιάλτης είναι ακόμα μεγαλύτερος. Γιατί μόλις επιστρέφεις στον θάλαμο κατά τις 6:20 (αργοπορία στην αλλαγή στη σκοπιά, αυτή η μάστιγα) πέφτεις ξερός ένα 20λεπτο και εκεί που αρχίζεις και βλέπεις λιβάδια με πεταλούδες και δίπιτα και κάτι δίμετρες χορεύτριες να τρώνε γκοτζίλα και να κάνουν στριπτίζ ακούς μια αγριοφωνάρα «Ξυπνάτε όλοι ρέεει» και πετάγεσαι δυο μέτρα ψηλά σαν τον Κυριάκο τον Τοχούρογλου…
3) Σε τρώει τ’ αγιάζι και η παγωνιά. Είναι Γενάρης, το θερμόμετρο δείχνει -2 βαθμούς, ο Αρνιακός βγάζει έκτακτο δελτίο για τον χιονιά της δεκαετίας και συ είσαι αναγκασμένος να πας σκοπέτο την ώρα που του δίνει και καταλαβαίνει. Την ώρα που το κρύο θα λύγιζε και τον Τρομάρα ακόμα. Βάζεις τρεις φορεσιές, τη μία πάνω από την άλλη, μπουφάν και άλλο μπουφάν, κάλτσες, σκελέα και δεύτερη σκελέα ένα μπουκαλάκι κονιάκ στην τσέπη και ρίχνεσαι στη μάχη της παγωνιάς. Άστο ψηλέ δεν το σώζεις. Θα το δαγκώσεις, κανονικά και με το νόμο…
4) Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα φας καμπάνα. Εκεί γύρω στις 5:30 που πιστεύεις ότι έχεις ξεμπερδέψει με τις εφόδους και τα «Αλτ! Τις ει» παίρνεις τη μεγάλη απόφαση να κλείσεις για λίγο τα μάτια σου και να πάρεις έναν υπνάκο για 5 λεπτά. 5 αναθεματισμένα λεπτά, 300 δευτερόλεπτα. Λες στον πάρταλο τον Σωτηρίου να έχει για λίγο τον νου του και πέφτεις στην αγκαλιά του Μορφέα. Τι το ήθελες; 259 δευτερόλεπτα αργότερα ακούς μια αγριοφωνάρα: «Τι κάνετε εκεί ρεεεει; Στον τάκο και οι δυο αύριο». Ανοίγεις τα μάτια και τι να δεις; Το χυμείο ο Σωτηρίου έχει μερακλώσει με Δημάκη, έχει βγάλει τσιγάρο, Johnny και ρίχνει και μια στροφή την ώρα που περνάει ο καραβανάς. Θες να ανοίξει η γη και να σε καταπιεί, αλλά είναι πολύ αργά! Είναι η στιγμή που μακαρίζεις τους παλιούς που έκαναν σκοπέτο μόνοι τους. Χίλιες φορές να μιλάς με τον τοίχο, παρά με τον Σωτηρίου…
5) Δεν περνάει με τίποτα η ώρα. Ναι, οκ συμβαίνει αυτό στη σκοπιά, αλλά στο 3-6 (για τους παλιούς ή 4-6 για τους νέους) δεν περνάει με ΤΙΠΟΤΑ. Κοιτάς το ρολόι και είναι 4:15. Περνάει μια αιωνιότητα και μια μέρα, σκέφτεσαι το Μαράκι που σε περιμένει στην Κέρκυρα, το γκολ του Βαζέχα μετά την κούρσα του Δώνη «και ναι ο Βαζέχα που δεν είναι οφσάιντ άμα του τη βγάλει ο Δώνης», τη δουλειά που δεν έχεις, τους λογαριασμούς, τον ΕΝΦΙΑ, ξανακοιτάς το ρολόι σου και εκεί που περιμένεις να δεις 5:59 και 59 δευτερόλεπτα, βλέπεις να λέει 4:18 ρε φίλε. Η ζωή σου όλη πέρασε σαν φλας από μπροστά σου και όμως απ’ τον χρόνο της σκοπιάς μόλις 3 λεπτά. Άτιμη κοινωνία…
