Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Την ίδια ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίζει να υπογράφει κάθε είδους συμφωνίες με το Πακιστάν, ο Χριστιανικός πληθυσμός στην χώρα αυτή συνεχίζει να είναι «υπό διωγμόν».
Στο Πακιστάν οι Χριστιανοί είναι μειονότητα με ποσοστά που αγγίζουν το 2% του συνολικού πληθυσμού. Συχνά πυκνά βρίσκονται στο στόχαστρο κάθε είδους φανατικών ιμάμηδων και μουσουλμανικών εξαγριωμένων όχλων που υποκινούνται από το ίδιο το πακιστανικό κράτος που τους αντιμετωπίζει ως εχθρούς. Ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και αντιμετωπίζουν απειλές βίας, φυλάκισης, ακόμη και θανάτου για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.
Σύμφωνα με την έκθεση για τα δικαιώματα των Χριστιανών, που κατέγραψε ο Πακιστανός Faraiz Pervaz οι Χριστιανοί υφίστανται συστηματικές διακρίσεις, αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και περιορίζονται σε χαμηλόμισθες και «δευτέρας διαλογής» θέσεις εργασίας. Ταυτόχρονα όμως, όπως τονίζεται, οι ψευδείς κατηγορίες για βλασφημία έχουν καταστεί ανεξέλεγκτες, με άτομα συχνά να στοχοποιούνται για προσωπικές βεντέτες ή με απώτερα κίνητρα. Οι κατηγορίες οδηγούν σε παρατεταμένη φυλάκιση, βίαιες επιθέσεις και, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε εξωδικαστικές δολοφονίες από τον όχλο.
Το Πακιστάν όμως δεν είναι το μοναδικό κράτος στο οποίο οι Χριστιανοί είναι υπό διωγμόν. Τους τελευταίους μήνες στην Νιγηρία ο Χριστιανικός πληθυσμός της χώρας θρηνεί εκατοντάδες νεκρούς, χωριά καμένα και ερειπωμένα, από τις επιθέσεις φανατικών ισλαμιστών με το κράτος να αρνείται να τους προστατεύσει.
Το 2023 το υψηλότερο ποσοστό διώξεων κατά Χριστιανών καταγράφηκε στην Ασία (δύο στους πέντε Χριστιανούς) και στην Αφρική (ένας στους πέντε), ενώ ακολουθεί με διαφορά η Λατινική Αμερική (ένας στους δεκαέξι), συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων χωρών: Κούβα, Νικαράγουα, Κολομβία και Μεξικό.
Το πραγματικά σκαναδαλώδες όμως είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, που απαρτίζεται από κατά κύριο λόγο Χριστιανικές χώρες αρνείται να πράξει το παραμικρό για να προστατεύσει τους Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο, την ίδια στιγμή που αφειδώς μοιράζει χρήματα για να προωθήσει κάθε άλλου είδους «ατζέντες».
Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Για ποιον λόγο στους αρμούς της εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιδεικνύεται τέτοια αδιαφορία για τους Χριστιανούς στον υπόλοιπο κόσμο; Είναι άραγε πρόβλημα που συνδέεται με την ανύπαρκτη «εξωτερική πολιτική της»; Η αλήθεια είναι πώς όχι. Δεν είναι ζήτημα «εργαλείων», δεν είναι ζήτημα «μοχλών πίεσης». Είναι ξεκάθαρα ζήτημα θέλησης. Ο Χριστιανισμός για το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών θεσμών δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ενοχλητικό υπόλειμμα κάποιας άλλης εποχής, το οποίο αντιμάχονται μέσα στα ίδια τα κράτη – μέλη, διότι αποτελεί εμπόδιο στον σχεδιασμό τους για την επιβολή μιας νέας εκκοσμικευμένης θρησκείας, αυτής της woke.
Οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες αδιαφορούν για τους Χριστιανούς ανά τον κόσμο, διότι δεν αισθάνονται ότι έχουν κάτι κοινό μαζί τους, καθώς έχουν κόψει στο όνομα της «προόδου» τις χριστιανικές ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ευτυχώς όμως οι πολιτικές αυτές δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες με μια ιστορική ήττα στις επερχόμενες ευρω-εκλογές. Παγιδευμένες στο ολισθηρό μονοπάτι που επέλεξαν δεν δύνανται να αντιστρέψουν τις πολιτικές που τις αποξενώνουν από τους Ευρωπαίους πολίτες.
Και αυτό θα το πληρώσουν στην κάλπη. Φυσικά αυτή τους η ήττα δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά συντριβής, καθότι ο μηχανισμός που έχουν οικοδομήσει επί τόσα έτη διαθέτει την δυνατότητα να απορροφά κραδασμούς. Είναι δυνατόν όμως αυτή να είναι η άκρη της κλωστής από την οποία θα ξηλωθεί όλο αυτό το πουλόβερ που προστατεύει τις ακραίες αντιχριστιανικές και αντιδυτικές δυνάμεις που κυβερνούν;
*Συντονιστής της Δεξαμενής Σκέψης «Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών», Υπ. Δρ. Γεωπολιτικής
