Λάτρευα να μαστουρώνω. Ήταν μια απόλαυση που πήγαινε μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα που λάτρευα στη ζωή. Τελικά, όμως, έγινε η μοναδική μου αγάπη. Αγαπούσα την ηρωίνη περισσότερο από τη δουλειά μου, την υγεία μου, τους φίλους και την οικογένειά μου. Έπειτα, δεν την αγαπούσα πια, αλλά τη χρειαζόμουν. Τη χρειαζόμουν για να σηκωθώ από το κρεβάτι, να πέσω για ύπνο, να κάνω μια συζήτηση, να συνεχίσω την αξιολύπητη ζωή μου. Μετά τη σιχάθηκα, όμως και πάλι δεν μπορούσα να τη σταματήσω. Κατέληξα να χαραμίζω χρόνια προσπαθώντας να κόψω αυτό το πράγμα που σιχαινόμουν.
Όλα ήταν πιο όμορφα και εύκολα με την ηρωίνη. Ένιωθα καλά με τον εαυτό μου, με τους άλλους ανθρώπους και με τη ζωή μου. Είχα την αίσθηση ότι η ζωή μου γινόταν καλύτερη. Βρήκα μια καλή δουλειά ως δημοσιογράφος σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές εφημερίδες της Μεγάλης Βρετανίας. Φορούσα πουκάμισο, μερικές φορές ακόμη και γραβάτα. Τα άρθρα μου γίνονταν πρωτοσέλιδο.
Αλλά η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που μου προσέφερε η ηρωίνη διάβρωσε όλα τα όρια που έβαζα: Μόνο στο σπίτι… μόνο μετά τη δουλειά… μόνο μετά το μεσημέρι… ποτέ πριν τις εννιά το πρωί… ποτέ πριν από τη δουλειά… ποτέ σύριγγες… όλα αυτά έκαναν φτερά. Πολύ σύντομα, έκανα χρήση με το που ξυπνούσα το πρωί, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου το βράδυ. Μετά, σταμάτησε να με ανεβάζει. Έμεινα με όλα τα προβλήματα που απέφευγα από την αρχή, υπερμεγεθυμένα και με έναν εθισμό στην ηρωίνη.
Ξυπνούσα στις 05:45. Δεν με ενδιαφέρει και πολύ η γεωργία, αλλά άκουγα τοFarming Today στο Radio 4, ενώ κάπνιζα ή βαρούσα λίγα σακουλάκια με το stuff. Μετά, ξεκινούσα να αισθάνομαι φυσιολογικός και ένιωθα ότι είμαι σε θέση να φάω μερικά Rice Krispies, να ακούσω το Today και να διαβάσω τα νέα της ασιατικής αγοράς, πράγμα που με έκανε να νιώθω ακόμη πιο φυσιολογικός.
Ήμουν στο γραφείο στις επτά το πρωί, όταν ερχόταν οι οικονομικές αναφορές και έγραφα στα γρήγορα μερικά άρθρα για την BT και τα Poundland. Στις οκτώ, όταν άνοιγαν οι αγορές, ξεκινούσε ένας νέος κύκλος φρενίτιδας στο γράψιμο. Έκανα χρήση γύρω στις εννιά για να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου με ένα ακόμη φιξάκι στις τουαλέτες των αναπήρων στο υπόγειο, λίγο προτού βγει το ΑΕΠ και άλλα οικονομικά νούμερα. Ιδανικά, αυτό θα με κρατούσε μέχρι το μεσημέρι, οπότε και έπαιρνα την ημερήσια μεθαδόνη μου από το φαρμακείο κοιτάζοντας γύρω μου ανήσυχα, μήπως και με δει κάποιος συνάδελφος να πίνω από το μπουκάλι με το πράσινο υγρό.
Μια απροσδόκητη παρενέργεια του εθισμού μου ήταν ότι περνούσα πολύ περισσότερη ώρα στο γραφείο, από όσο χρειαζόταν. Η ζωή μου γινόταν όλο και πιο περιορισμένη και απομονωμένη. Με το να κάθομαι στο γραφείο μου, ξεφυλλίζοντας την ανάλυση της αγοράς ομολόγων αργά το απόγευμα, μπορούσα να προσποιούμαι ότι η ζωή μου είχε νόημα και ήταν γεμάτη.
Η χρήση ναρκωτικών που έκανα σήμαινε ότι τα επίπεδα του στρες μου είχαν πολύ διαφορετικές διακυμάνσεις από εκείνα των συναδέλφων μου. Η ηρωίνη με απάλυνε από το στρες της δουλειάς, όμως ήμουν εκτεθειμένος σε άλλα άγχη, άγνωστα στους συναδέλφους μου. Οι αναξιόπιστοι ντίλερ ήταν κάτι που, ακόμη και σε μέρες χωρίς πολλή δουλειά, με γέμιζαν άγχος και με έκαναν να λούζομαι με κρύο ιδρώτα στην καρέκλα μου. Μερικές φορές, αναγκαζόμουν να λέω ψέματα ότι έχω κάποιο μίτινγκ, για να μπορέσω να φύγω για λίγο από το γραφείο και να κάνω χρήση.
Η εξασφάλιση της δόσης μου ήταν απόλυτη προτεραιότητα. Έβγαζα περίπου 2.000 λίρες (€2.200) τον μήνα. Ξόδευα περίπου 600 λίρες (€665) στο ενοίκιο και τα υπόλοιπα σε stuff. Δεν έκανα μόνο χρήση ηρωίνης – όταν πληρωνόμουν, έπαιρνα και κρακ. Για το φαγητό μου, συνήθως έκλεβα από το σούπερ μάρκετ. Για να είμαι ειλικρινής, είχα χρήματα για να αγοράσω πράγματα, αλλά επέλεγα να μην το κάνω, μιας και όσο περισσότερα χρήματα γλίτωνα από το φαγητό, τόσο περισσότερα μπορούσα να ξοδέψω σε ναρκωτικά.
Όπως ήταν αναμενόμενο, τα οικονομικά μου ήταν χάλια. Αυτό είναι πολύ ντροπιαστικό για έναν οικονομικό συντάκτη. Έγραφα για τις μετοχές της Tesco και ταυτόχρονα έκλεβα από τη γνωστή αλυσίδα μετά τη δουλειά. Καθώς ξεκινούσα να δείχνω όλο και πιο άρρωστος, με έπιαναν όλο και πιο συχνά. Μου απαγόρευσαν την είσοδο σε όλα τα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Περνούσα φουριόζος πάνω από τις μπάρες του μετρό, αγνοώντας τις οργισμένες φωνές από πίσω μου, στον δρόμο για τη δουλειά.
Κάποιες μέρες καθόμουν στο γραφείο μου γράφοντας για κινήσεις δισεκατομμυρίων στην αγορά και κοίταζα με αγωνία τριγύρω, προσπαθώντας να αποφασίσω από ποιον μπορούσα να ζητήσω δέκα λίρες, χωρίς να ρεζιλευτώ πολύ.
Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των προκαταβολικών τραπεζικών δανείων που εξοφλούνταν με τον επόμενο μισθό του δανειολήπτη, πέρασα την ημέρα μου γράφοντας για τις κακοήθεις πρακτικές τους. Μια συνάδελφος γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε, «Μην δανειστείς ποτέ από αυτούς τους μπάσταρδους Joel». Την ίδια στιγμή, το μόνο που ήθελα ήταν να φύγει επιτέλους, για να τηλεφωνήσω στην QuickQuid από το τηλέφωνο του γραφείου και να τσεκάρω ποια μέρα θα έπαιρνα το δικό μου δάνειο.
Αναπόφευκτα, η συνέπεια και η αξιοπιστία μου δέχθηκαν πλήγμα. Οι συνάδελφοί μου με στήριζαν και ήταν υπομονετικοί. Γνώριζαν ότι είχα κάποιο πρόβλημα, αλλά δεν ήξεραν τη φύση του. Ήθελα να τους πω την αλήθεια. Είχα κουραστεί να λέω ψέματα και βλέποντας την καλοσύνη τους, ένιωθα ότι τους όφειλα μια ελάχιστη ειλικρίνεια. Αρκετές φορές κόντεψα να τους πω την αλήθεια, όμως κρατήθηκα από ντροπή. Έκανα πολλές επισκέψεις στον γιατρό της δουλειάς. Μου πρότεινε αλλαγές στη διατροφή και τον τρόπο ζωής. Τo Τμήμα Προσωπικού μου έδωσε ευκαιρίες να ξεπεράσω το πρόβλημά μου. Προσπάθησα απεγνωσμένα να τις εκμεταλλευτώ. Στην προσπάθειά μου, όμως, να ξεκόψω, ξεκίνησα να βλέπω πόσο παγιδευμένος ήμουν.
Ο εθισμός παίρνει τον έλεγχο του σημείου του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για το ένστικτο της επιβίωσης. Ο εθισμένος εγκέφαλος δεν βλέπει το ναρκωτικό ως κάτι ευχάριστο ή επιθυμητό, αλλά ως απόλυτη αναγκαιότητα επιβίωσης. Όλα τα άλλα ξεθωριάζουν και φαντάζουν ασήμαντα. Καθώς εξελισσόταν ο εθισμός, η ενσυναίσθηση και η ζεστασιά μου εξαφανίστηκαν. Περνούσα μεγάλο μέρος του χρόνου μου μόνος σε τουαλέτες. Το διαμέρισμά μου ήταν 15 λεπτά με τα πόδια από το γραφείο μου, αλλά μερικές φορές καθόμουν στην τουαλέτα των αναπήρων στο υπόγειο όλη τη νύχτα. Όταν χτυπούσε το ξυπνητήρι μου, για να πάω στη δουλειά το πρωί, ήμουν ήδη εκεί. Ένα σαββατοκύριακο, πήγα στο Κέμπριτζ, για να δω κάτι παλιούς φίλους. Τον μισό χρόνο που ήμουν εκεί τον πέρασα στην τουαλέτα ενός πολυωρόφου πάρκινγκ με κάτι πρεζάκια που είχα βρει στον δρόμο. Το ταξίδι μου εξελίχθηκε σε μια περιοδεία σε τουαλέτες της Αγγλίας. Ακόμη και όταν έβλεπα ότι τα ναρκωτικά με σκότωναν, εξακολουθούσα να γραπώνομαι πάνω τους, λες και εξαρτιόταν η ζωή μου από αυτό. Έχω πάρει υπερβολική δόση και έχω πέσει από μια σκάλα, σπάζοντας το κεφάλι μου. Ο γιατρός μου είπε ότι ήταν επικίνδυνο να παίρνω κρακ, αλλά εγώ το έσκαγα από το νοσοκομείο, για να καπνίσω ένα βραχάκι. Ένιωθα ότι αυτό που με σκότωνε ήταν ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μου. Αν αυτό δεν είναι ένας εγκέφαλος σε ομηρία, δεν ξέρω τι είναι.
