Για όλους όσους ζουν μέσα στο άγχος και τους ρυθμούς της αστικής ζωής, η απόδραση από τον πολιτισμό ισοδυναμεί με απεριόριστη λύτρωση. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που πολλοί άνθρωποι, ακόμα και όταν έχουν την οικονομική δυνατότητα να το αποφύγουν, δεν τους περνάει καν από το μυαλό να κάνουν διακοπές χωρίς κάμπινγκ, χωρίς παύση κάθε επαφής με την τεχνολογία, μακριά από όλα αυτά που ορίζουν την ζωή στην πόλη.
Όμως, όταν το να ζεις μακριά από τον πολιτισμό είναι μια παρένθεση στην ρουτίνα σου, είναι μάλλον αμφίβολο πως καταλαβαίνεις τι πραγματικά σημαίνει αυτό. Είναι μάλλον αμφίβολο πως οι περισσότεροι από εμάς θα επιλέγαμε να ζούμε μόνιμα μακριά από τα αστικά κέντρα, με περιορισμένα μέσα, χωρίς πολλούς ανθρώπους γύρω μας και με τη φύση να μας περιβάλλει. Για τους περισσότερους δυτικούς ανθρώπους, κάτι τέτοιο είναι απλά ένα διάλειμμα. Όχι ωστόσο για τους κατοίκους του Λασκέτι…
Το Λασκέτι είναι ένα μικρό νησί στον Καναδά, που βρίσκεται περίπου μια ώρα μακριά από το Βανκούβερ. Έχει ένα μικρό λιμάνι που το προσεγγίζουν τα φέρι που μεταφέρουν όσους πάνε ή φεύγουν από αυτό, ένα μικρό εμπορικό κέντρο και… αυτό είναι όλο. Κατά τα άλλα, οι κάτοικοί του ζουν στα σπιτάκια τους, σε ένα καθεστώς ελάχιστης ανάπτυξης, εν μέσω χαλαρών και ράθυμων ρυθμών και κυρίως, με άπαντες να είναι επαρκείς με αυτά που έχουν και να μην αποζητούν κάτι παραπάνω.
Σε αντίθεση με αυτά που λέγονται κατά καιρούς για το Λασκέτι, οι κάτοικοί του δεν είναι ούτε εκκεντρικοί καλλιτέχνες, ούτε μέλη μιας σύγχρονης χίπικης κοινότητας, ούτε τίποτα αντίστοιχο. Το μορφωτικό τους επίπεδο είναι υψηλό κατά κανόνα αλλά κατά τα άλλα, είναι απλά αυτό που προκύπτει από τα βασικά χαρακτηριστικά της εικόνας τους: άνθρωποι που τους αρέσει να ζουν χωρίς πολυτέλειες, μακριά από τους κανόνες των μητροπόλεων, άνθρωποι με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης που δεν θέλουν να έχουν σκοτούρες πάνω από το κεφάλι τους.
Ακούγεται ο τέλειος τουριστικός προορισμός αλλά οι 350 μόνιμοι κάτοικοι του Λασκέτι δεν τρελαίνονται με αυτή την ιδέα. Δεν διαφημίζουν το νησί τους, δεν οργανώνουν καμπάνιες προκειμένου να αυξηθεί ο τουρισμός και γενικά, θέλουν την ησυχία τους. Υπάρχει βέβαια ένα μικρό ξενοδοχείο που κατά καιρούς μένουν διάφοροι επισκέπτες και μια παμπ -η μοναδική του νησιού- που είναι φιλική για αυτούς αλλά αυτό είναι όλο. Και φυσικά, αν βρεθείς στο Λασκέτι θα πρέπει να σεβαστείς στο απόλυτο τους κανόνες του, να μην κουβαλήσεις τις ανέσεις του δυτικού πολιτισμού και να προσαρμοστείς στους ρυθμούς του.
Πολλές φορές, διάφοροι εθελοντές έρχονται στο νησί και προσφέρονται να βοηθήσουν στις γεωργικές εργασίες, που είναι πολλές και σίγουρα δύσκολες για ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στην πόλη, με αντάλλαγμα να μείνουν εκεί. Κάποιοι δέχονται με ευχαρίστηση ως ανταμοιβή να ζουν σε έναν τόπο με γελαστούς γείτονες, χαλαρούς ρυθμούς και ανταλλακτική κουλτούρα. Οι περισσότεροι ωστόσο μετά από ένα διάστημα φεύγουν, επιστρέφουν στις πολύβουες πόλεις τους που τόσο τους εκνευρίζουν αλλά κατά βάθος δεν μπορούν να αποχωριστούν για πάντα και αφήνουν στην ησυχία τους, τους κατοίκους αυτού του μικρού παράδεισου μέσα στον Καναδά.
Εκπαιδευτικοί, ψαράδες, υλοτόμοι, γεωργοί, δασοκόμοι, καλλιτέχνες: οι κάτοικοι του Λασκέτι κάνουν όλων των ειδών τα επαγγέλματα. Στο νησί τους δεν υπάρχει ρεύμα, κινείται με εναλλακτικές μορφές ενέργειας, ενώ οι δρόμοι δεν έχουν άσφαλτο και άπαντες κινούνται είτε με τα πόδια είτε με ποδήλατα. Αστυνομία δεν υπάρχει και οι χρηματικές τους ανταλλαγές είναι χαλαρές: μόνο στο Λασκέτι θα δεις στον δρόμο έναν κατασκευαστή μπισκότων να τα πουλάει γελαστός έναντι ελεύθεροι αντιτίμου.
ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΚΟΥΠΙΔΗΣ ΛΑΟΥΤΖΙΚΟΣ