Αντισυμβατική συνέντευξη με νέες αιχμές κατά Τσίπρα από τον πρώην υπουργό στην εφημερίδα Süddeutsche Zeitung.
Μαζί του, κι ας προδόθηκε, ένας άνεργος που αναπολεί υποσχέσεις και ιδανικά του παρελθόντος.
Αφορμή για τη συνέντευξη αποτελούν το καινούριο βιβλίο, αλλά και η πολιτική κίνηση του πρώην υπουργού Οικονομικών. Όπως επισημαίνεται, ο Γιάνης Βαρουφάκης «έγραψε ένα νέο βιβλίο, που φαίνεται σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους αντιπάλους του και προετοιμασία για το πολιτικό comeback του ιδίου».
Αλλά οι εκμυστηρεύσεις για τον τίμιο, πλην μάταιο αγώνα απέναντι στο ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν φαίνεται να πείθουν τον αρθρογράφο.
Το συμπέρασμά του: «Θεωρεί ότι σε όλη την Ευρώπη δεν υπάρχουν πλέον πολιτικοί αρκετά ευφυείς και ισχυροί, ώστε να αντιμετωπίσουν μία κρίση όπως η ελληνική. Εκτός φυσικά από τον Γιάνη Βαρουφάκη.»
Ο απεσταλμένος της Süddeutsche Zeitung εγκαταλείπει τις συμβάσεις του πολιτικού ρεπορτάζ και επιδίδεται σε μία λογοτεχνίζουσα δημοσιογραφία α-λα-Μάικλ Λιούις. Λέει πράγματα χωρίς να τα λέει, αναμιγνύει πολιτικές ρήσεις με σημειολογικές λεπτομέρειες.
Παράδειγμα: «Ο Γιάνης Βαρουφάκης βάζει το ένα πόδι πάνω στο άλλο. Φοράει και μέσα στο σπίτι παπούτσια Dr.Martens, τα οποία συνοδεύουν κάλτσες με πολύχρωμα πουά. Επικρίνει τον Τσίπρα. Ο πρωθυπουργός ήταν φίλος του, αλλά εν τέλει τον απομάκρυνε από την κυβέρνηση. Ο Τσίπρας, λέει ο Βαρουφάκης, είναι ένας ανεπρόκοπος που υπογράφει ό,τι του φέρνουν ο Σόιμπλε και οι υπόλοιποι.»
Σχετικά με την πολιτική κίνηση DiEM 25 που πρόσφατα ίδρυσε, ο πρώην υπουργός Οικονομικών δέχεται επίμονες ερωτήσεις για τα επόμενα βήματά του, για να απαντήσει τελικά ότι στόχος του είναι «να διασπάσει τα (παραδοσιακά) κόμματα».
Συμπέρασμα του δημοσιογράφου: «Ο Βαρουφάκης Ι ήθελε να σώσει την Ελλάδα. Ο Βαρουφάκης ΙΙ προφανώς θέλει να γίνει ένα ειδος ευρωπαίου Όσκαρ Λαφονταίν.»
Κομβικός χαρακτήρας του ρεπορτάζ είναι και ο… Λάμπρος. Πρόκειται για έναν ταλαιπωρημένο, αλλά καλόκαρδο άνθρωπο, άνεργο, που πέρασε πολλά στη ζωή του.
Τον μνημονεύει στο βιβλίο του ο πρώην υπουργός. Προεκλογικά ο Λάμπρος είχε ζητήσει από τον Βαρουφάκη να μην εγκαταλείψει τον αγώνα, εκείνος του το υποσχέθηκε, αλλά σήμερα ο Βαρουφάκης είναι εκτός κυβέρνησης και ο Λάμπρος πουλάει τη «Σχεδία» στο μετρό για να βγάλει λίγα ευρώ.
Ο δημοσιογράφος εντοπίζει τον Λάμπρο για να τον πάρει μαζί του στη συνέντευξη με τον Βαρουφάκη. Προφανής η ελπίδα να βγάλει «λαβράκι» με τους δύο άνδρες να διαπληκτίζονται για τις χαμένες προσδοκίες και τα χρόνια που έφυγαν.
Αλλά ο Βαρουφάκης έχει την απάντηση: «Λάμπρε, ήμουν δυστυχώς ο μόνος στην κυβέρνηση που ήθελε να δώσει μάχη…».
«Τώρα καταλαβαίνω. Σε μαχαίρωσαν. Και νομίζαμε ότι μας πρόδωσες…» αναφωνεί ο Λάμπρος, σύμφωνα πάντα με την καταγραφή της Süddeutsche Zeitung.
Γιάνης Βαρουφάκης ανοίγει την καρδιά του: «Ναι Λάμπρε, ήταν δύσκολες εκείνες οι μέρες στις Βρυξέλλες. Αλλά το ξέρεις ότι σε σκεφτόμουν για να παραμείνω δυνατός;»
Τελικά οι δυο τους συμφωνούν «να κανονίσουν κάτι», να τα πουν κάποια στιγμή. Ο δημοσιογράφος μένει με την απορία. Με όπλο τη μόρφωση…
Και μια προσωπική ιστορία
Η εφημερίδα Tageszeitung του Βερολίνου προβάλλει την προσωπική ιστορία ενός πρόσφυγα από το Κονγκό που βρέθηκε στην Ελλάδα μετά από πολλές περιπέτειες, αγωνίστηκε να μάθει γράμματα, αρίστευσε στα μαθήματα και τελικά μπήκε πρώτος, με την καλύτερη βαθμολογία σε όλη τη χώρα, στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά.
Πρόκειται για τον νεαρό Ζυλιέν, που μετά από περιπλανήσεις βρήκε τον δρόμο για την Ελλάδα μέσω Τουρκίας, φιλοξενήθηκε στην ακριτική Κόνιτσα και εκεί «έπεσε με τα μούτρα» στα βιβλία κυνηγώντας το όνειρό του. Αλλά και περιμένοντας να εγκριθεί η αίτησή του για πολιτικό άσυλο.
«Ο πατέρας μου έλεγε ότι η μόρφωση είναι τα πάντα. Και εγώ πάντοτε προσπαθούσα να ενστερνιστώ τα λόγια αυτά» λέει ο 22χρονος νεαρός.
Αλλά για να γίνει το καλό, δεν αρκεί η προσωπική επιμονή και ο ενθουσιασμός. Χρειάζονται και άξιοι συμπαραστάτες. Ο Ζυλιέν ευτυχώς τους είχε και σήμερα τους ευχαριστεί μέσω της Tageszeitung:
«Θα ήθελα να ευχαριστήσω πάνω απ΄όλα τη δασκάλα μου, την κυρία Γιάννα Νίκου, που με βοήθησε και μάλιστα ήταν διατεθειμένη να κάνει ακόμη και ιδιαίτερα μαθήματα, πολλές ώρες, χωρίς πληρωμή…»
Αλλά μάλλον δεν θα γίνονταν όλα αυτά, αν ο φιλότιμος Αντρέας Παπασπύρου, δήμαρχος της Κόνιτσας, δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να υποδεχθεί περίπου 100 πρόσφυγες στην πόλη του.
«Ήταν ένας από τους λίγους δημάρχους στην Ελλάδα, που δήλωσαν ευθαρσώς και εξ αρχής ότι καλωσορίζουν πρόσφυγες από την Αφρική, τη Συρία ή το Αφγανιστάν στην πόλη τους» υπενθυμίζει η γερμανική εφημερίδα.
«Όταν ο Ζυλιέν τελειώσει τις σπουδές του, θα θέλαμε να γυρίσει στην Κόνιτσα, για να μείνει και να εργαστεί εκεί» λέει ο δήμαρχος.
Και ο Ζυλιέν το θέλει. Αν και, προς το παρόν, λέει στην Tageszeitung, «σκέπτεται ένα μεταπτυχιακό, ίσως στο εξωτερικό. Αλλά κι αν ακόμη (ξανα)ξενιτευτεί, θέλει οπωσδήποτε να γυρίσει στην Ελλάδα και να εργαστεί εδώ. Κι όλα αυτά παρότι δεν τελειώνει αυτή η περίφημη κρίση.
«Μα δεν χρειάζεται να κερδίζω πολλά χρήματα» λέει ο Ζυλιέν. «Αρκεί να νιώθω ευτυχισμένος στην καινούρια μου πατρίδα».
Γιάννης Παπαδημητρίου
Deutsche Welle
