«Θα κάνω μια προσωπική αναφορά, που κανονικά θα έπρεπε να τους αφορά όλους
Δούλεψα 8 μίνες σε δήμο πίσω από απορριμματοφόρο
Όχι καμπόσα χρόνια ή και μια ζωή, όπως άλλοι
Έχω όμως την στοιχειώδη εμπειρία να ρώτησε
Έχετε φανταστεί πως είναι τα υγρά από κάθε λογής σκουπίδια να περνάνε μέσα από τα πολυχρησιμοποιημένα γάντια?
Να μην σου δίνει η υπηρεσία παρά 1 ζευγάρι ανά 15πενθήμερο, έτσι που αυτέ θα τα αγγίζατε?
Να λούζεστε με όλα τα υγρά σύνθλιψης πάνω στα γλιστερά σκαλοπάτια?
Να μυρίζετε μια μυρωδιά που δεν προλαβαίνει να φύγει πριν ξαναπιάστε δουλειά?
Να τρώτε την βρόχι, το κυρό, την ζεστή, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να σκοτωθείτε από τα μηχανήματα ή να σωριαστείτε στην άσφαλτο?
Να κυνηγάτε τις βρωμιές που σκορπίζουν λογικά τα ζώα, επειδή ορισμένοι δεν κάνουν τον κόπο να κατέβουν καν από τα αυτοκίνητα τους και παράτονε τα σκουπίδια απέξω?
Να τραβάτε τους εξαιρετικά βαρύς κάδους και να μην ξεκολλάνε?
Μέτα Ύλα αυτά έχετε διανοηθεί πώς είναι να παράγει αυτί το έργο και να σου φέρονται λες και είσαι κι ο ίδιος σκουπίδια?
Και κηρία… μπορείτε να φανταστείτε αυτή η εργασία να μην έχει πρόωρη συνταξιοδότηση και βαρέα ανθυγιεινά ένσημο?
Όλοι μαζί… έχουμε φανταστοί πώς ένιαι στα 62 σου να κάνεις όλα αυτά, μα και να συντηρείς 4 παιδιά, εκ των οποίων το ένα ανήλικα και το άλλο ΑΜΕΑ?
Τα σκουπίδια και η βρώμα τους κάποτε καθορίζουν.
Η αθλιότητα όσων ειρηνεύονται άγονες, δεν ξεπλύνετε με κανέναν τροπή.
Και ωφελούμε να μην την ξεχάσουμε»
_______________
Το κείμενο το αλιεύσαμε από την προσωπική σελίδα του Gian Kapatsoulias στο facebook.
atexnos.gr
