“Τιμή και δόξα στους ήρωες της θύρας 7! Είκοσι νέα παιδιά, όλα παλληκάρια, όλοι οπαδοί του θρύλου, βρίσκονται τώρα στα ουράνια. Κι από εκεί “βλέπουν” την αγαπημένη τους ομάδα. 6-7-8. τρεις αριθμοί κατάρα για τον Θρύλο! 6 γκολ, θύρα 7, 8 Φλεβάρη. Σε δέκα μέρες χιονίζει και το στρώνει για πρώτη φορά στην Πλατεία Συντάγματος. Σε 16 μέρες γίνεται ο μεγαλύτερος σεισμός στην Αθήνα. Τον Αύγουστο καίγεται όλη η Αττική από τη μεγαλύτερη πυρκαγιά που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Κείνη τη χρονιά ο Ολυμπιακός με πέντε βαθμούς διαφορά από την ΑΕΚ παίρνει το πρωτάθλημα. Τρίτος ο Άρης, τέταρτος ο ΠΑΟΚ, πέμπτος ο Παναθηναϊκός”.
Αντιγράφω μια σελίδα από το βιβλίο “Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου…” του γιατρού Θανάση Χατζή, που στο γραφτό του βγάζει όλο τον συναισθηματικό κόσμο του γάβρου, του αγνού και αμόλυντου. Είναι το κεφάλαιο που αναφέρεται σε μια μεγάλη νίκη, αλλά και τη μέρα αποφράδα του Ολυμπιακού. “Ματς δεύτερου γύρου με ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη. Με Μπάγεβιτς, Μαύρο η μεγάλη τότε ΑΕΚ γάζωνε κάθε Κυριακή, στον πρώτο γύρο είχαμε χάσει στη Φιλαδέλφεια με 2-1, όμως κερδίσαμε στη Λεωφόρο τον Παναθηναϊκό με 1-0, με γκολ του Κουσουλάκη και Άρη, ΠΑΟΚ που ήταν διεκδικητές.
Ρεβάνς, σα σήμερα, 8 Φεβρουαρίου, 1981. Γράφει ο Χατζής. “Μια ηλιόλουστη μέρα όπου εγώ με τον Μιχάλη (τον Κρητικόπουλο, τότε του Εθνικού, μετέπειρα του Ολυμπιακού) που δεν έπαιζε κείνη τη μέρα με τον Απόλλωνα, είμαστε στη θύρα 10. Ο Ολυμπιακός φαίνεται σε μεγάλη μέρα από την αρχή. Κατάμεστο το γήπεδο, 40.000 κόσμος, αρκετοί αεκτζήδες, όλοι στη θύρα 12.
Κι αρχίζει ο βομβαρδισμός. Τα γκολ τα βάζει ο Γαλάκος, όχι ο Αναστόπουλος. Φοβερή μπάλλα ο Ολυμπιακός, ο κόσμος παραληρεί, οι αεκτζήδες αρχίζουν να αποχωρούν. Ο Ορφανός στο 75 κάνει το 4-0, ο κόσμος έχει μεθύσει, η ΑΕΚ έχει παραδοθεί. Στο 80 ο Τιραμόλας (Βαμβακούλας) το 5-0. Κανείς δεν κάθεται στη θέση του, όρθιοι παρακολουθούμε, όσοι βρίσκονται στις κάτω θέσεις, ετοιμάζονται να κάνουν ντου, να πηδήσουν στον αγωνιστικό χώρο. Η θύρα 7 με τους φανατικούς έχει ξεσκίσει το σύρμα μπροστά τους, δεν κρατιούνται. Στο 84 Γαλάκος 6-0. Ο κόσμος στη θύρα 7 έχει κουτρουβαλήσει προς τα κάγκελα.
Φεύγουμε από το γήπεδο, πάμε στο σπίτι του Σταύρου Παπαδόπουλου (παίκτης του Ολυμπιακού) στο Παλαιό Φάληρο και τον περιμένουμε να έρθει. Σε λίγο φθάνει ο Πάλλας (παίκτης του Ολυμπιακού) που έμενε στην ίδια πολυκατοικία με τον Σταύρο και κείνη την ημέρα ήταν αναπληρωματικός. Ταραγμένος λέει ότι “κάτι” έγινε στην θύρα 7. Ανησυχήσαμε, άκουσα να λένε ότι δεν άνοιξε η πόρτα και στριμωχθήκανε, λέει ο Πάλλας. Μετά από λίγο φθάνει έντρομος ο Σταύρος. Ρε, συ, σκοτωθήκανε άνθρωποι στην 7, λέει με την κυπριακή προφορά του, μας κοπήκανε τα πόδια. Η τηλεόραση μιλάει για ΝΕΚΡΟΥΣ, ότι ποδοπατήθηκαν οπαδοί από την πρεμούρα τους να πάνε στη θύρα 2 και 3 όπου θα έβγαιναν οι παίκτες να τους αποθεώσουν.
Ο φίλος μου παθιασμένος Ολυμπιακός Σπύρος Ζάχος, οικοδόμος τότε, σήμερα τραπεζικός υπάλληλος, γεροδεμένος περιέγραφε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τι βίωσε σ’ αυτό το φοβερό “σωρό”. Τον έσωσε η σωματική του δύναμη, αφού μπροστά στις κλειστές πόρτες κατάφερε τοίχο τοίχο με κόντρα την πλάτη του να ξανανέβει επάνω και να φύγει από τη θύρα 8, ενώ δίπλα του άκουγε τις κραυγές θανάτου.
Από τότε ο Σπύρος δεν ξαναπάτησε στο γήπεδο. Είχε δει το χάρο με τα μάτια του και αυτό τον κατατρέχει κάθε στιγμή μέχρι σήμερα, πάνω ακόμα και από τη λατρεία του για τον Θρύλο…”
apodytiriakias.gr
