Λέγομαι Ζωή, είμαι 33 ετών και μένω στην Αθήνα. Είμαι παντρεμένη 5 χρόνια, χωρίς παιδιά. Μέχρι πρότινος ήμουν πολύ καλά με τον άντρα μου.

Ποιος το περίμενε πως θα τα φέρει έτσι η ζωή ώστε μετά από χρόνια να θελήσω να πάρω διαζύγιο και να χωρίσω για να παντρευτώ τον ευκατάστατο θείο του; Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν πίστευα πως θα συμβεί.

Με τον άντρα μου είμαστε φαινομενικά αγαπημένοι και ταιριαστοί.

Κανένας δεν περίμενε ποτέ πως θα έρθει η στιγμή να χωρίσω. Είμαστε συνομήλικοι και τα είχαμε από το λύκειο. Χαθήκαμε για κάποια χρόνια, λόγω σπουδών, και μετά οι δρόμοι μας συναντήθηκαν, εκ νέου.

Τα συναισθήματά μας ήταν εξίσου δυνατά όπως και τότε και στο reunion του σχολείου. Ο έρωτάς μας και το αμοιβαίο ενδιαφέρον ξαναφούντωσαν.

Όπως ήταν μοιραίο αποφασίσαμε να μην το τρενάρουμε και παντρευτήκαμε. Τα χρόνια κύλισαν γρήγορα και ήρεμα μέχρι την εμφάνιση του θείου.

Ο θείος μπήκε στη ζωή μας ξαφνικά και έφερε τα πάνω κάτω!

Δημιουργήσαμε δική μας δουλειά και αγοράσαμε ένα σπίτι. Δυστυχώς παιδάκι δε μας αξίωσε ο Θεός να κάνουμε. Αυτό ήταν ένα βασικό αγκάθιστη σχέση μας, γιατί και οι δυο αγαπάμε τα παιδιά.

Ωστόσο, η καθημερινότητα ήταν βατή χωρίς προβλήματα και εξάρσεις. Σπάνια τσακωνόμασταν και ποτέ δεν ανταλλάξαμε πικρά λόγια. Ο έρωτας ο δικός μου ξεφούντωσε με τα χρόνια, λογικό άλλωστε, αφού γνωριζόμαστε σχεδόν μια ζωή.

Ίσως να φταίει πως έχουμε κάνει το δικό μας πρακτορείο ασφαλειών και είμαστε σχεδόν αυτοκόλλητοι.

Δε θα πω πως δεν με κούρασε η συνεχής επαφή μαζί του.

Όταν πάω για καφέ με τις φίλες μου ή στο γυμναστήριο, νιώθω μεγάλη ανακούφιση. Ξαναγεννιέμαι. Γίνομαι ο εαυτός μου.

Γελάω περισσότερο, προσέχω τι θα φορέσω, περιεργάζομαι τους γύρω μου…

Λόγω κρίσης κάναμε και εμείς οικονομίες. Ο κόσμος βλέπετε έκοψε τα ακριβά συμβόλαια και έτσι οι προμήθειές μας μειώθηκαν αισθητά. Επειδή ήμασταν αγαπημένοι εγώ έκανα υπομονή. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε μου έλειπαν οι βόλτες, τα ταξίδια και τα ψώνια….

Πριν από 2 μήνες ήρθε στην Ελλάδα ο θείος του άντρα μου. Μένει στην Αυστραλία και είναι 55 ετών. Τον φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας. Είναι διαζευγμένος χρόνια τώρα και έχει δική του αλυσίδα εστιατορίων στην Αστόρια.

Ήρθε σαν τον Άγιο Βασίλη. Γεμάτος πακέτα με δώρα και διάθεση να βγει και να ξεδώσει. Είχε να έρθει στην Ελλάδα πάνω από 20 χρόνια, βλέπετε.

Και που δε μας πήγε. Τι μπουζούκια, τι βόλτες για φαγητό, τι εκδρομές… Όλα τα καλά στα πόδια μας. Ο άντρας μου μάλιστα μου ζήτησε να του κάνω παρέα και να τον συνοδεύω. Μαγεύτηκα από την άνεσή του και την αβρότητά του.

Το ίδιο είναι να ζεις αξιοπρεπώς αλλά μετρημένα και το ίδιο είναι να απολαμβάνεις μια άνετη και ευχάριστη καθημερινότητα;

Χωρίς να το θέλω άρχισα να ερωτεύομαι το θείο του άντρα μου.

Μια χαρά άντρας είναι. Άρχισα να τον βλέπω με άλλα μάτια. Πάω στο κομμωτήριο, βάφομαι, στολίζομαι… Παρατηρώ πως και εγώ του αρέσω πολύ….

Τελευταία ήρθαμε και πιο κοντά και δε σας κρύβω πως σκέφτομαι να χωρίσω τον άντρα μου για να παντρευτώ το θείο του που είναι ευκατάστατος.

Αν πάω στην Αυστραλία θα με έχει βασίλισσα.

Η ζωή δεν είναι μόνο μεροδούλι μεροφάι…