Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Όταν αρχίζουν στο Κογκρέσο να συζητούν το «Ελληνικό Πρόβλημα» και όταν η συζήτηση γίνεται από Ρεπουμπλικανούς, ανησυχώ.
Και η βασική μου ανησυχία πηγάζει από το γεγονός ότι δεν γνωρίζουν το θέμα και ασχολούνται με αυτό επιδερμικά, απλά για να εντυπωσιάσουν.
Η συζήτηση στο Καπιτώλιο, την περασμένη Τετάρτη, ήταν βέβαια ενδιαφέρουσα και ακούστηκαν μεγάλες αλήθειες. Αλλά δεν άγγιξαν τον βασικό λόγο της ελληνικής κρίσης, που είναι διαφθορά, απο την οποία κυριαρχείται ο πολιτικός κόσμος. Στην ακρόαση με τίτλο «Διδάγματα από την διάσωση της Ελλάδας από το ΔΝΤ», ακούστηκαν πολλές και διαφορετικές απόψεις, με τον πρόεδρο της Επιτροπής Νομισματικής Πολιτικής, βουλευτή Εντι Μπάρ να είναι έντονα επικριτικός για το ρόλο του Ταμείου στα δύο πρώτα Προγράμματα. Ο Ρεπουμπλικάνος βουλευτής χαρακτήρισε την ελληνική «διάσωση», την πιο αμφιλεγόμενη στην ιστορία του Διεθνούς Οργανισμού.
Τόνισε ότι το ΔΝΤ δεν έμαθε από τα λάθη του, και πρόσθεσε ότι αφού η συζητηση γίνεται για ένα συμβολικό ποσό από το Ταμείο για να λάβει μέρος στο Τρίτο Πρόγραμμα, υπάρχει ο κίνδυνος να μετατραπεί σε ένα συμβολικό οργανισμό. Ασφαλώς, τα παραπάνω δεν θα είχαν καμία σημασία εάν δεν μας αφορούσαν, και θα έλεγα πως αν είμασταν μόνο θεατές αυτού του δράματος θα απολαμβάναμε τον καυγά των Ρεπουμπλικάνων με τους ανθρώπους του ΔΝΤ.
Όμως, η διαμάχη παίζεται στην πλάτη του ελληνικού λαού και δεν μπορούμε παρά να αντιδρούμε και να εκνευριζόμαστε, διότι ομιλούν για δισεκατομμύρια ως νάναι πετσετάκια και οι δικοί μας κρύβουν παίζοντας με τοι πλούσιο λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας ότι όλα αυτά τα χρήματα της «διάσωσης» είναι δανεικά, τα οποία πρέπει να επιστραφούν. Διότι τα «κουρέματα» και οι «αναδιαρθρώσεις» είναι όνειρα απατηλά, αφού το παιγνίδι χάθηκε το 2010… Και στο τέλος, θα βολέψουν τους αριθμούς με μία επιμήκυνση και στους πολίτες θα μείνουν οι δόσεις των δισεκατομμυρίων.
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα απαιτούνται αποφάσεις με γνώμονα όχι τα κωλο-κόμματα τους αλλά την Ελλάδα. Τα κομματικά παιγνίδια κοστίζουν στη χώρα και τα σπασμένα τα πληρώνει ο λαός. Αυτή η απαράδεκτη κομματική διαμάχη, που συνεχίζεται ως η Ελλάδα να είναι η πιο πλούσια χώρα του κόσμου, οδηγεί την Πατρίδα βαθιά μέσα στη λάσπη και τους ανθρώπους στην έσχατηαπόγνωση. Αύριο διεξάγεται μία από τις πιο κρίσιμες συνεδριάσεις του Eurogrουp.
Η κυβέρνηση εναπόθεσε όλες τις ελπίδες της σε αυτή τη συνάντηση των υπουργών παραγόντων της Ευρωζώνης, επειδή οι πολιτικοί υπεύθυνοι στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στην Ουάσιγκτον διαβεβαιώνουν ότι θα ληφθούν αποφάσεις που θα αφορούν το χρέος. Μακάρι. Όμως, ο Ευκλείδης ο Τσακαλώτος και οι συνεργάτες του πρέπει να κρατούν μικρό καλάθι. Ενώ στη Μάλτα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έδωσε το πράσινο φως για εντατικές συνομιλίες για το χρεέος, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα αναζητήσει τον τρόπο ανατροπής των όποιων σχεδιασμών έχουν κάνει στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ και στην Κομισιόν.
Επίσης, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του πρέπει να είναι ειλικρινείς με το λαό, που περιέργως έχει ακόμα υπομονή και αντέχει τα κομματικά καραγκιοζιλίκια, και των μεν και των δε. Ακόμα και αν ληφθεί απόφαση για τη διαδικασία που θα αφορά το χρέος, δεν σημαίνει ότι τελειώνει το δράμα του λαού. Δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα εξέρχεται των Μνημονίων. Αντίθετα, είμαστε τόσο βαθιά μέσα στη λάσπη (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη), που χρειαζόμαστε μερικά χρόνια ακόμα για να αποκτήσει η Ελλάδα την κυριαρχία της.
Αν παρ’ ελπίδα οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ δεν αποφασίσουν να συζητήσουν το θέμα του χρέους αύριο, η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα και στο εσωτερικό της, αφού ο πρωθυπουργός έπεισε τους βουλευτές να ψηφίσουν τα μέτρα, συνδέοντας τα με την ελάφρυνση του χρέους. Εάν η απόφαση είναι αυτή που επιθυμεί να επιβάλει η κ. Κριστίν Λαγκάρντ, ο κ. Τσίπρας θα κερδίσει πόντους. Το ζητούμενο είναι να κερδίσει η Ελλάδα βέβαια, και να εξέλθει το συντομότερο δυνατόν των Προγραμμάτων.
Ας μην ξεχνά, ότι τα τελευταία χρόνια οι πολίτες συνήθισαν τα Μνημόνια, αλλά μιλούν με την ψήφο τους. Και ελπίζω ότι αυτός ο βουβός θυμός να ξεθυμάνει στις κάλπες και να τιμωρήσει το ανίκανο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Διότι οι πολιτικοί φταίνε για την ελληνική τραγωδία, και ας σταματήσουμε να επιρρίπτουμε την ευθύνη για κάθε μας παθογένεια στους ξένους. Η οικονομική κρίση έχει όνομα ελληνικό.
