Με συγκλονιστικό κείμενό του, ο Τζανλουίτζι Μπουφόν γράφει στην εφημερίδα La Stampa για τα τελευταία 11 χρόνια στη Γιουβέντους.
Δίνει απαντήσει σε όσους κάνουν απλά μια κριτική. Μιλάει γι’ αυτούς που τους φθονούν αλλά συγχρόνως τους ζηλεύουν.
Ο αρχηγός της Γιουβέντους προχώρησε σε μια κατάθεση ψυχής! Ακολουθεί το κείμενό του στην ιταλική εφημερίδα.
«Νικήσαμε. Ξανά. Για έκτη συνεχόμενη φορά. Ενα ρεκόρ που μοιραζόμαστε με τον Μπάρτσα, τον Κιέλο, τον Λέο, τον Στέφαν και τον Κλαούντιο. Οι παλιοί του γκρουπ. Με το πέρασμα των μηνών, των παιχνιδιών, των επιτυχιών, πολλοί μίλησαν για προαναγγελθείσες νίκες, ένα εύκολο πρωτάθλημα, μια δεδομένη ανωτερότητα. Δεν συμφωνώ.
Αυτοί που δεν έχουν κατακτήσει ποτέ τίποτα, κάνουν… μπανάλ τη σκληρή δουλειά αυτών που πετυχαίνουν. Για αυτό το 6ο σερί scudetto δεν ήταν τίποτα αναμενόμενο, προβλεπόμενο ή σίγουρο. Ημασταν φαβορί ασφαλώς, χάρη σε όσα είχαμε χτίσει την προηγούμενη πενταετία. Αρχίσαμε, όμως, από το τίποτα, αμφισβητηθήκαμε, παλέψαμε και νικήσαμε. Κανείς δεν μας έδωσε τίποτα.
Κάθε ομάδα που μας αντιμετωπίζει δίνει τα πάντα, όλοι είναι εναντίον μας. Αυτό είναι φυσιολογικό, ο πιο δυνατός είναι πάντα και ο πιο μισητός. Κρατάω την αντιπάθεια όμως και αφήνω στους άλλους την ζήλεια για αυτό που κατάφερε να κάνει αυτό το κλαμπ. Η πρώτη λέξη που σκέφτομαι μετά από κάθε νίκη είναι “αύριο”. Είμαι υπερήφανος για τους τίτλους που κατέκτησα αλλά είναι αυτό που ακόμη με περιμένει, αυτό που με κρατάει ζωντανό και σε συνεχή κίνηση.
Είχα περισσότερα από όσα ήθελα ποτέ στη ζωή, σίγουρα περισσότερα από όσα ζήτησα. Μπροστά σε μια νέα γραμμή τερματισμού, μπροστά σε ένα νέο στόχο που επιτεύχθηκε, έχω πάντα τη γνώση ότι έδωσα τα πάντα και πήρα, αν αυτό είναι δυνατόν, ακόμη περισσότερα. Είναι μια συνεχής εκτίμηση στη ζωή που με κάνει αισιόδοξο και με οδηγεί στο να ξεπεράσω τον εαυτό μου, πέρα από νίκες, πέρα από το όριο.
Εχω έξι πρωταθλήματα στη σειρά, αλλά και 10 συνολικά στην καριέρα μου. Ναι, 10. Δεν ντρέπομαι να το πω αυτό. Τα κατάκτησα όλα στο γήπεδο, δίπλα σε πρωταθλητές των οποίων τα πρόσωπα, την κούραση και τα χαμόγελα μπορώ να τα δω καθώς γράφω.
Η Ομοσπονδία, η Wikipedia ή η Lega λένε ότι είναι οκτώ. Δε θα συζητήσω για διαιτητές, δικαστές ή νόμους, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου αρνηθεί το δικαίωμα να το νιώθω όλα τα πρωταθλήματα. Καμία αντιπαράθεση. Καμία επιθυμία να ανοίξω κλειστά κεφάλαια. Απλά υπερηφάνεια για ό,τι έχτισα, νίκησα και κατέκτησα στο γήπεδο. Ποτέ μόνος, πάντα με την ομάδα!
Μια υπερηφάνεια, όπως αυτή του καλοκαιριού του 2006. Ενα ζεστό και έντονο καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι με κατανοητές εξόδους και μια έξοδο που δεν μπορούσε να κριθεί. Ενα καλοκαίρι επίσης, όμως, επιβεβαιώσεων και με επιθυμία να αλλάξουμε την ιστορία. Βασικά, να γράψουμε ιστορία. Κανείς δεν μας συμπαθεί. Κανείς πριν από εμάς.
Σκέφτομαι τον Πάβελ, τον Αλεξ, τον Νταβίντ, τον Μάουρο… και μετά εμένα. Αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί για να τιμήσουμε την φανέλα, το κλαμπ, τους οπαδούς. Χάσαμε τα πάντα για να κερδίσουμε πράγματα που δεν μπορούν να μετρηθούν ή να τα ανταλλάξεις: Σεβασμό, αγάπη. Να βάζεις αξίες για ένα γκρουπ και μια ομάδα, γιατί χωρίς εμάς δεν θα υπήρχαν νίκες, ρεκόρ και κατακτήσεις.
Δε θέλω να μπω στο λεξικό αλλά χωρίς όλους αυτούς που δουλεύουν στο γήπεδο και έξω από το γήπεδο ώστε να μου επιτρέψουν να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό, όλα αυτά δεν θα ήταν πιθανά. Και το πιο όμορφο είναι ότι όλο αυτό δεν έχει τελειώσει ακόμη…».
