Ένας άντρας, έκανε τη συνηθισμένη του βόλτα περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας λέγοντας την προσευχή του.

Ξαφνικά λέει δυνατά: ‘Θεέ μου σε παρακαλώ, άσε με να σου κάνω μια ευχή!’ Τότε μονομιάς, οι ουρανοί σκοτεινιάζουν, σύννεφα απλώνονται από πάνω του και η φωνή του Θεού από το υπερπέραν ακούγεται να λέει: ‘Επειδή ανέκαθεν προσπαθούσες και ήσουν πιστός σε εμένα με κάθε τρόπο, θα σου δώσω την ευκαιρία να κάνεις την ευχή σου.’
Κι ο τύπος λέει: Θέλω να φτιάξεις μια γέφυρα μέχρι την Πάρο, έτσι ώστε να πηγαίνω με το αμάξι μου όποια ώρα θελήσω.
Ο Κύριος του απαντάει: ‘Το αίτημα σου είναι καθαρά τεχνοκρατικό. Φαντάσου τις δαπάνες ενός τέτοιου εγχειρήματος. Τα χιλιάδες στηρίγματα που θα χρειάζονταν και θα έφταναν τα βάθη του Αιγαίου! Το τσιμέντο και το ατσάλι που θα χρειαζόταν! Μπορώ να το κάνω, αλλά μου είναι δύσκολο να εκπληρώσω την επιθυμία σου για ένα ζήτημα τόσο πεζό. Μπορείς να σκεφτείς κάτι άλλο; μια ευχή που θα με τιμούσε και θα με δόξαζε.
Ο άντρας σκεφτόταν για πολύ, πολύ ώρα.
Τελικά λέει:
‘Θεέ μου, εύχομαι να μπορούσα να καταλάβω τις γυναίκες.
Θέλω να ξέρω πώς νοιώθουν μέσα τους, τι έχουν στο μυαλό τους όταν δεν μιλούν, γιατί κλαίνε, τι εννοούν όταν λένε ‘όχι’ και πώς μπορώ να κάνω μια γυναίκα αληθινά ευτυχισμένη’
Μετά από λίγα λεπτά ο Θεός του λέει:
‘Θέλεις δύο λωρίδες ή τέσσερις σ εκείνη τη γέφυρα;’