Τρώω τα σοκολατάκια, πίνει τον καφέ. Καθόμαστε εδώ και πολλή ώρα στο «Zonars»

μιλώντας και χαζεύοντας τον κόσμο. Ο Λάκης Λαζόπουλος έχει κερδίσει τα ευγενικά γκαρσόνια, τα οποία έχει ήδη μάθει με τα μικρά τους ονόματα. Εξάλλου, δίπλα στο ιστορικό καφέ βρίσκεται το Θέατρο Αθηνών (Βουκουρεστίου 10), όπου πρόκειται να ανέβει η παράσταση «Α-πε-λπι-σί-το» (παράφραση του διάσημου «Despacito»), με τον ίδιο τον Λάκη Λαζόπουλο να επιστρέφει στην «επιθεώρηση δωματίου», όπως την αποκαλεί, κατά τα πρότυπα των αξέχαστων πρώτων του επιθεωρήσεων όπως το «Ηταν ένα μικρό καράβι». Παρούσα στο εγχείρημα η αεικίνητη Σοφία Φιλιππίδου, αλλά και μια παρέα νέων ταλαντούχων ηθοποιών που δεν λείπουν ποτέ από το πλευρό του – και η υπογραφή του Σταμάτη Κραουνάκη στη μουσική. Παρά την πίεση των ημερών και ένα κρυολόγημα που τον ταλαιπωρεί, όταν μιλάει γι’ αυτά που γράφει («τι να τα κάνω τα γραφεία της εξουσίας όταν μπορώ να έχω πάνω στο κρεβάτι τα χαρτιά μου;») ξανανιώνει ανακατεύοντας νέες ιδέες, σχέδια για έργα και ένα βιβλίο που έχει στα σκαριά. Από την παράσταση εννοείται ότι περνάει όλο το φάσμα της εξουσίας -φυσικά και οι πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ- πάντα στον ρυθμό «Α-πε-λπι-σί-το», με το οποίο χορεύει όλη η Ελλάδα. Για λόγους προσωπικούς που αναγκάζουν τον Λάκη Λαζόπουλο να ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό, οι παραστάσεις θα δίνονται κάθε Δευτέρα και Τρίτη, από τις 13 Νοεμβρίου.

– Λάκη, περίγραψέ μου επιγραμματικά την παρούσα κατάσταση. Μίλησες πρόσφατα για τον διαδικτυακό πόλεμο που σου γίνεται.
Οι αντάρτες πιάσανε τα βουνά και οι φασίστες το Διαδίκτυο. Το Διαδίκτυο έχει γίνει πια ο τόπος όπου ζει ο δωσίλογος, εκεί όπου μπορεί να φορέσει την κουκούλα. Σε αυτές τις ηλεκτρονικές αλάνες δρουν ανεξέλεγκτα ηλεκτρονικές συμμορίες οι οποίες έχουν καταφέρει να σκεπάσουν την ελευθερία του λόγου που υπήρχε κάποτε. Με άλλα λόγια, από το Διαδίκτυο της δημιουργικής σκέψης και του λόγου καταλήξαμε σε μια πλαστική λεκάνη εμετού γεμάτη γράμματα. Κάθε μικρόψυχος, κακόψυχος και ανεπιβεβαίωτος ψάχνει τις λέξεις για να χωρέσει μέσα τους το μίσος και τον φθόνο, δημιουργώντας μια επίπλαστη σφαίρα χωρίς αλήθεια και δημιουργικότητα. Γιατί η σκέψη είναι δημιουργική μόνο όταν σε πηγαίνει από το ένα σημείο στο άλλο. Οταν, αντίθετα, σε αφήνει στάσιμο, δεν λέγεται σκέψη αλλά αηδιαστικό έμεσμα – και νομίζω ότι έχει έρθει ο καιρός να ξεχωρίσουμε τι από όλα αυτά είναι πραγματικό και τι ψεύτικο, τι συνιστά αλήθεια και τι ψέμα, τι κυριολεξία και τι χιούμορ, πόσο συντονισμένα οργανώνεται ο ηλεκτρονικός πόλεμος και πώς, αντί για την ελευθερία, έχουμε πια καταλήξει απόλυτα υπόδουλοι στη μοχθηρία απροστάτευτοι από τις επιθέσεις.

– Είχαμε αλήθεια ποτέ την ελευθερία;
Η Ελλάδα πέρασε από μια δικτατορία η οποία αποτινάχθηκε από τους νέους αλλά αφομοιώθηκε από τους μεγάλους. Αυτοί οι μεγάλοι έσπειραν στα παιδιά τους και στους νέους, όπως και σε μένα τότε, τον φόβο που είτε έγινε διάθεση ανταρσίας, είτε ανάγκη υπακοής στον φασισμό, τον οποίο έσπευσαν πολλοί να ασπαστούν κάθε φορά που εμφανιζόταν. Οταν, για παράδειγμα, έγινε αυτή η «ιστορική», αλλά μάλλον για ανιστόρητη επρόκειτο, συμφιλίωση, όπου βρέθηκαν στην ίδια κυβέρνηση η Δεξιά, η Ακρα Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ, και έτσι βρέθηκαν στο ίδιο σχήμα ο Αδωνις, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βορίδης, τι ακριβώς έγινε; Επειδή η Μεταπολίτευση δεν μπορούσε να προχωρήσει από μόνη της πήρε δάνεια από τη χούντα απενοχοποιώντας τα ακροδεξιά στοιχεία. Και αυτό έγινε όχι μόνο για να αντιμετωπιστούν συγκεκριμένες καταστάσεις, αλλά επειδή υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο που συντονιζόταν από μέσα και απέξω – από τη Γερμανία. Από την ώρα όμως που συμβαίνει ο συμβιβασμός, η κατάσταση έχει ήδη μετακινηθεί ώστε να αναζωπυρωθούν οι στιγμές του φθόνου, του μίσους, της αυστηρότητας που ούτως ή άλλως έχουν μέσα τους οι άνθρωποι. Οπως έλεγε και ο Οσκαρ Γουάιλντ, «όλοι οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, εκτός από ορισμένους ηθοποιούς που είναι κακοί». Είναι έτοιμοι λοιπόν οι άνθρωποι να κάνουν το κακό -ειδικά όταν υπάρχει οικονομική κρίση- επιζητώντας να βρουν το δίκιο τους, να ζήσουν τα παιδιά τους και ό,τι και αν τους δώσεις εκείνη τη στιγμή μετατρέπεται σε όπλο που θα το χρησιμοποιήσουν ακριβώς γιατί οι ίδιοι δεν έχουν πια ζωή.

– Μιλώντας για εκείνον που δεν έχει πια ζωή και την απελπισία που είναι διάχυτη γύρω μας, πώς αλήθεια έγινε αυτό το μότο της φετινής θεατρικής σου χρονιάς;
Το «Α-πε-λπι-σί-το» είναι ένας σατιρικός τρόπος να μιλήσεις για την απελπισία χωρίς να κάνεις δραματικό έργο. Για την ακρίβεια, να καταγράψεις την απελπισία που συναντάς παντού γύρω σου. Δεν έχω συναντήσει χαρούμενο άνθρωπο τα τελευταία χρόνια.

– Αυτό όμως δεν έγινε πιο έντονο με την οικονομική κρίση;
Εννοώ η πολύ κακή ψυχολογία του κόσμου. Ναι, αλλά πρώτη φορά ο κόσμος περνάει φτώχεια που μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με την Κατοχή, γιατί ξέρεις, όπως και τότε, ότι πρόκειται για ένα σύστημα που σου επιβάλλεται και δεν σου επιτρέπει να αναπνεύσεις. Και δεν είναι η φτώχεια που λέμε ότι θα περάσει, είναι ότι αυτοί που μας έχουν βάλει σε αυτήν δεν θέλουν πραγματικά να βγούμε. Οταν επομένως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα βγούμε από τα μνημόνια τον Αύγουστο του ’18 είναι σαν να αλλάζουμε κελί. Από τη φυλακή δεν πρόκειται να βγούμε. Με τέτοιο χρέος δεν πρόκειται να είμαστε ποτέ ελεύθεροι. Μας δέσμευσε για πάντα και αν δεν υπάρξει κάποια λύση με το χρέος, δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Αυτό που επεδίωξαν οι Ευρωπαίοι -και ειδικά οι Γερμανοί- ήταν να τελειώσουν τη χώρα, να αναπτύξουν τα μίση και τα πάθη και να ποντάρουν στην ασθένεια του λαού που πάντα ήταν διχασμένος, μπλεγμένος σε εμφύλιους πολέμους. Εξ ου και ο νέος εμφύλιος που στηρίχτηκε και υποστηρίχτηκε από το Διαδίκτυο.

– Απέναντι στον διχασμό και το μίσος ποιες είναι οι δικές σου δυνάμεις να αντιταχθείς;
Εμένα με κυνηγάνε τα έργα να με σώσουν. Ερχεται ένα έργο να μου δώσει έναν ρόλο και να μου δείξει πώς να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Προσωπικά το έργο αυτό ήταν η «Οδύσσεια», που είναι και το όνειρό μου να παίξω στο θέατρο και το οποίο δουλεύω εδώ και καιρό. Πρόκειται για την «Οδύσσεια» μεταφερμένη με ωραίο τρόπο στο σήμερα.

– Νιώθεις αλήθεια σαν τον Οδυσσέα – μπλεγμένος στις ίδιες περιπέτειες;
Πάντα η γραμμή μου είναι οι Σειρήνες, δηλαδή δεν κατεβαίνω προς το μέρος τους. Συνεχίζω προς την Ιθάκη επειδή ξέρω την κατεύθυνσή μου και δεν θέλω να γυρίσω προς την πλευρά όπου βρίσκονται οι Σειρήνες. Γιατί, αν τις ακούσεις, θα χάσεις τον δρόμο ή θα μείνεις ακίνητος σε ένα σημείο χωρίς κανένα κέρδος. Ενώ ο άνθρωπος που προχωράει πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί μακριά από τη βοή. Δεν ξέρω πώς θα τα φέρει η ζωή, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω στο περπάτημα και στην πορεία.

Με τη Σοφία Φιλιππίδου στην παράσταση «Α-πε-λπι-σί-το»

– Γιατί όμως δεν περνάς στην αντεπίθεση;
Δηλαδή όταν σου λένε ότι ήρθε στο σπίτι σου στην Πάρο ο Τσίπρας, γιατί να μην πεις ότι «ήρθε, ζήτησε συγκεκριμένα ψάρια, μου είπε το τάδε και τα έφαγε ή σας έφαγε για πρωινό»; Εννοώ γιατί δεν παίρνεις έτσι το αίμα σου πίσω; Μα αυτό είναι το παιχνίδι των Σειρήνων, το ότι με καλούν να απαντήσω. Αν απαντήσω μία φορά, δηλαδή αν πω ήρθε ή δεν ήρθε, σημαίνει ότι από κει και πέρα είμαι υποχρεωμένος να απαντάω σε όλα. Αρα αυτοί θα φτιάξουν άλλα τόσα ανάλογα ερωτήματα και έναν φαύλο κύκλο απαντήσεων και θα με αναγκάσουν να μπω στο παιχνίδι. Είναι πολύπλοκο. Σαν να σε περιμένουν έξω από κλαμπ χίλιοι μπράβοι για να σου δώσει ο καθένας και μια μπουνιά και εσύ να ξέρεις ότι είναι αδύνατον να αντιμετωπίσεις και τους χίλιους. Είναι βέβαιο αυτό. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μη βγεις. Εγώ λοιπόν δεν το παίζω καμπόσος, να βγω στην αλάνα με όλους αυτούς που παραμένουν σε μεγάλο βαθμό κρυμμένοι, παρότι τους έχω ψάξει και ξέρω την προέλευσή τους.

– Αυτοί όμως που είναι απέναντί σου, ακόμα και ο απλός κόσμος, δεν μπορεί να μην επηρεάζονται από τις ιστορίες που κυκλοφορούν. Αλλοτε σε χρίζουν ηγέτη κόμματος, άλλοτε σε κάνουν διευθυντή καναλιού, άλλοτε διευθυντή Προγράμματος. Ο Αδωνις, για παράδειγμα, πρόσφατα είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές χάρη σε σένα. Αυτό δεν είναι κολακευτικό, κατά κάποιον τρόπο;
Κολακευτικό είναι με την έννοια ότι σου αποδίδουν αυτή τη δύναμη. Αλλά αυτοί δεν το λένε με αυτό τον τρόπο. Το θέμα τους είναι ότι έχεις μια φωνή αντίθετη, ενώ όλοι έχουν συμφωνήσει να υπάρχει απόλυτη σιωπή. Ολα τα τηλεφωνήματα που γίνονται αναφορικά με το πρόσωπό μου καταλήγουν στο ότι δεν πρέπει να μιλάω, αλλά να μιλάνε οι άλλοι για μένα. Οταν είμαι παρών, έχω τη δύναμη να πω αυτό που πρεσβεύω, αλλά αυτοί επιμένουν να χτίσουν έναν άλλον Λαζόπουλο, με τα χαρακτηριστικά που αυτοί επιθυμούν. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για μια ξεκάθαρα χουντική νοοτροπία. Πώς αλλιώς να πεις το γεγονός ότι ο Αδωνις ζητάει να μου αφαιρεθεί ο λόγος; Αυτό είναι κάτι που μόνο η χούντα το έκανε. Αλλά εγώ ανήκω στη γενιά μετά το Πολυτεχνείο που δεν ξεχνάει τη δικτατορία και όποτε τη συναντάω σε οποιοδήποτε πρόσωπο θα παίρνω θέση.

– Δεδομένων των συνθηκών, θα ήθελες να επιστρέψεις στην τηλεόραση; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα στη σημερινή τηλεόραση;
Δεν μπορώ να επιστρέψω στην τηλεόραση μόνος μου, αν δεν συμφωνήσουν αυτοί που έχουν τα κανάλια. Οπότε, θεωρητικά, αν υπάρχει μια σιωπηρή συμφωνία, ότι αυτός περισσεύει από την τηλεόραση, αυτό μοιάζει σχεδόν αδύνατον. Ευτυχώς, όμως, αυτό δεν με φοβίζει στον βαθμό που μπορώ να γράφω, να σχεδιάζω και να μπορώ και κάνω άπειρα πράγματα σε διάφορους τομείς. Δεν είναι αυτό που με απασχολεί – ούτε φυσικά η δημοσιότητα.

– Εχεις την αίσθηση ότι μαζί με το τέλος της αίγλης στην τηλεόραση έχει έρθει και το τέλος των παρουσιαστών;
Γιατί σαν να φαίνονται κάπως να έχουν εξαφανιστεί τα πρόσωπα που άλλοτε κρατούσαν τα σκήπτρα. Νομίζω πως έχει κουράσει το απόλυτο ψέμα και το μήνυμα που στέλνουν οι θεατές είναι «φτιάξτε μια αληθινή τηλεόραση». Η κατάσταση μοιάζει με αναπαράσταση ενός γλεντιού που τελείωσε και κάποιοι συνεχίζουν να χορεύουν χωρίς μουσική ή ξαναπάνε μέσα για να θυμηθούν πώς πέρασαν, αν πέρασαν καλά ή όχι. Ολο αυτό δεν αφορά τον κόσμο, όμως, που φαντάζομαι ότι θα ήθελε μια αληθινή, ζωντανή και νεανική τηλεόραση.

– Μια και μίλησες για νέους, πώς βλέπεις αυτά τα νεανικά προγράμματα, τα τύπου reality, το «My style rocks» ή το «The Voice»;
Τα παρακολουθείς; Αρκεί να ρίξεις μια ματιά για να καταλάβεις ότι όλα αυτά λανσάρουν ένα νέο, απολίτικο, νεοφιλελεύθερο πρότυπο του στοχοπροσηλωμένου νέου. Ολοι ξαφνικά είναι wannabe. Μπροστά μπαίνει πάντα το ρήμα «θέλω». Είναι πρόσωπα που αξιοποιούνται σαν εικόνες, σαν υποψήφιοι για κάποια θέση, κάποιο ψηφοδέλτιο, έτοιμοι να φαγωθούν ή εκπαιδευμένοι για να φάνε ο ένας τον άλλον. Σε αυτό συμβάλλουν και τα social media που διαμορφώνουν τη δική τους «ιπτάμενη ιδεολογία», όπως την αποκαλώ.

– Πάντως υπάρχει συχνή αναφορά στην παλιά τηλεόραση, στους «Δέκα Μικρούς Μήτσους» ή στις εκπομπές της Μαλβίνας…
Ευτυχώς που ανέφερες τη Μαλβίνα, την οποία είχα πάει να υπερασπιστώ, όταν είχε βρεθεί σε δύσκολη θέση, παρότι δούλευα κι εγώ, όπως κι εκείνη τότε, στο MEGA. Πρέπει να πω ότι είναι αυτή που έμαθε τηλεόραση σε όλους μας – ειδικά την τηλεοπτική σάτιρα. Η ιδέα του «Τσαντιριού» χρωστάει πολλά στη Μαλβίνα.

– Αν επανέφερες τους «Μήτσους» σήμερα, ποιους χαρακτήρες-ανθρωπότυπους θα επέλεγες;
Ποιος θα έπαιρνε, για παράδειγμα, τη θέση του Τζίμη; Ο Τζίμης θα ήταν σήμερα καθηγητής σε σχολείο φλώρων, σε παιδιά ανθρώπων που έχουν χάσει τις τεράστιες περιουσίες τους, αλλά πασχίζουν να κρατήσουν το στυλ τους. Ολοι μαζί θα πηγαίνουν σε ψυχολόγους χωρίς ακριβώς να καταλαβαίνουν το πρόβλημά τους, γιατί για να θεραπευτείς σημαίνει ότι έχεις καταλάβει από τι πάσχεις. Γι’ αυτό θα υπήρχε και ένας ψυχολόγος όλων αυτών των νεόπλουτων-νεόπτωχων και σίγουρα ένας δημοσιογράφος, ο οποίος στο στούντιο θα έλεγε τις ειδήσεις που του υπαγορεύουν και στο σπίτι του τις αληθινές. Σίγουρα επίσης θα υπήρχε ένας εκπρόσωπος της εξουσίας – ένας Συριζαίος σαν τον Πολάκη με το ανακατεμένο μαλλί και αυτό το ύφος. Και κάτι περιφερειακοί τύποι όπως τύπου Ριχάρδος, αυτός με τα κοσμήματα, που θα μάζευε χρυσό, σταυρουδάκια, εικόνες από τα διάφορα σπίτια, που θα μας έδινε αφορμή να μπούμε και να δούμε πώς ζούνε οι άνθρωποι σήμερα. Οι «Μήτσοι» είναι αλήθεια στο μυαλό μου και θα ήθελα να κάνω λίγα επεισόδια. Να φτιάξω πέντε-έξι καινούριους χαρακτήρες, μεταφερμένους στο σήμερα.

– Υπάρχουν όμως και άλλοι ανθρωπότυποι. Ο Κατρούγκαλος δεν είναι αντιπροσωπευτικός;
Ο Κατρούγκαλος νομίζω ότι πηγαίνει παντού σαν τα ένθετα, σαν το «Υγεία και Διατροφή». Και ο Φίλης έχει χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν.

– Ο Καρανίκας;
Δεν είναι γνωστός στην κοινωνία, αλλά μόνο σαν όνομα. Πρέπει να έχει βγει και να έχει μιλήσει για να μπορέσεις να τον ενσαρκώσεις ως χαρακτήρα.

– Στο «Α-πε-λπι-σί-το» θα δούμε να περνάνε και άλλοι υπουργοί της κυβέρνησης;
Ολοι περνάνε από την επιθεώρηση, απλώς είναι πολύ δύσκολο με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι πολυτασικός, δεν έχει έναν κλασικό αντιπροσωπευτικό τύπο. Επειδή έχουν διαβάσει βιβλία, μάλλον μπερδεύονται και ανακατεύονται οι τάσεις. Είναι αυτό που εγώ αποκαλώ «το ατύχημα της βιβλιοθήκης» στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου κάπου μπερδεύονται οι σελίδες του φαντασιακού με αυτές της πραγματικότητας. Και εκεί που νομίζουν ότι θα φτιάξουν τον κόσμο όπως υπάρχει στην αριστερή σελίδα, αρχίζουν και γράφουν σε μια σελίδα δεξιογραμμένη και εκεί ανακατεύεται το πράγμα. Ετσι αρχίζεις ξαφνικά να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει και αν είναι Δεξιά αυτό που προσποιείται την Αριστερά.

– Τι έχεις να πεις για τους κεντρώους που μαζεύονται όλες αυτές τις μέρες και προσπαθούν να βγάλουν αρχηγό; Πόσοι είναι αλήθεια;
Μωρέ, όλοι αρχηγοί είναι εκεί. Οση ώρα μιλάμε και κοιτάμε έξω από το τζάμι, είναι σίγουρο ότι έχουν περάσει κάποιοι υποψήφιοι αρχηγοί που δεν τους ξέρουμε. Αλλά αυτό είναι η Κεντροαριστερά. Τόσοι αρχηγοί, σαράντα μέτρα τζαμαρία, και δεν γυρνάει κανείς. Δεν αφορά τον κόσμο αφού είναι ένα κόμμα διαφθοράς που θα έπρεπε να έχει κλείσει τα γραφεία του σε ένδειξη σεβασμού προς την Ιστορία ή προς τα χρήματα που κλάπηκαν. Καλό θα είναι οι παλιότεροι να εξαφανιστούν στα υπόγεια και να κλαίνε εκεί για τα χαμένα ή κλεμμένα χρήματα και να αφήσουν τους νεότερους που δεν έχουν εμπλακεί σε όλα αυτά. Μόνο αυτοί μπορούν να σώσουν την κατάσταση και να διαμορφώσουν μια άλλη προοπτική – αλλά σε σοσιαλιστική βάση. Το να λειτουργεί η Φώφη σαν παράρτημα της Νέας Δημοκρατίας και να σπεύδει σαν παρατρεχάμενη κουμπάρα ή σαν αυτή που μοιράζει τις μπομπονιέρες στον γάμο του Κυριάκου είναι, αν μη τι άλλο, αστείο. Είναι καιρός το ΠΑΣΟΚ και η Κεντροαριστερά να αφήσουν να προχωρήσουν κάποιοι που μπορεί να μην έχουν ανακατευτεί σε όλο αυτό και μπορούν να προχωρήσουν – και σίγουρα αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος μοιάζει σαν να έχει χάσει από το «Ελλάδα έχεις ταλέντο» και να βάζει υποψηφιότητα για το «The Voice».

– Από την άλλη, τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς και από τον ΣΥΡΙΖΑ που υπογράφει μνημόνια και προσπαθεί να το δικαιολογήσει όχι μόνο στον κόσμο αλλά και εσωτερικά;
Μα αυτό δεν είναι το παράπονο του κόσμου; Ετσι όπως ήταν η κατάσταση, το μνημόνιο θα υπογραφόταν – και δεν είναι αυτό καθαυτό που με τρομάζει. Δεν με φοβίζει η ιστορική αναγκαιότητα, αλλά αυτό που λες, ο συμβιβασμός που ακολουθεί εσωτερικά. Η ζωή θα σε αναγκάσει να κάνεις υποχωρήσεις, αλλά τι θα γίνει μετά; Θα ακολουθήσεις δεξιά πολιτική με λίγο καλύτερους όρους κλείνοντας το μάτι στον κόσμο; Νομίζω ότι πρέπει να περιμένουμε να δούμε ποιο ακριβώς είναι το προτεινόμενο, γιατί η απλή συνέχιση της εξουσίας δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον.

– Τι σε κάνει να ελπίζεις ειδικά και γενικά;
Σε προσωπικό επίπεδο ελπίζω ότι θα βρω κάτι να με ενδιαφέρει πραγματικά, να κάνω όλα αυτά τα πράγματα που θέλω, να είμαι ήσυχος στην Πάρο. Η πολιτική ως πεδίο δράσης πάντως δεν με ενδιαφέρει καθόλου γιατί δεν είναι δυνατόν να μπερδεύεται ο Αριστοφάνης με αυτόν που σατιρίζει και κυβερνά. Το ότι ξέρεις καλά την εξουσία δεν σημαίνει ότι θες να γίνεις μέρος της.

– Κατά καιρούς έχουν ακουστεί διάφορα, ότι σου έχουν προτείνει κυβερνητικά και υπουργικά πόστα σε όλες τις κυβερνήσεις. Σκέφτηκες ποτέ στα σοβαρά τις προτάσεις που σου έγιναν;
Οχι, εξάλλου είναι εντολή της μάνας μου να μην εμπλακώ στην εξουσία – και δεν θα την παραβώ. Μου έλεγε να μείνω μακριά και να κοιτάω τη δουλειά μου που είναι κοντά στον κόσμο. Αυτό που θα περίμενα μόνο να δω είναι αυτόν που θα τελείωνε το θέμα με το χρέος στην Ελλάδα, γιατί από εκεί θα ξεκινήσει μια άλλη αρχή, μια άλλη ζωή – δεν λέω η κατάσταση της αχαλίνωτης χαζομάρας που είχαμε κάποτε, αλλά κάτι διαφορετικό για τη χώρα και διαφορετικές συνθήκες. Γιατί δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει χωριστεί σε όλους όσοι έχουν δύναμη και μυαλό και φεύγουν έξω και όλους όσοι έχουν ανάγκη και περιμένουν απλώς τη σύνταξη και μένουν μέσα.